Τα 13 πρόσωπα της Κέιτ Μπλάνσετ στο Φεστιβάλ του Ρόμπερτ Ρέντφορντ

Όταν ο Γερμανός καλλιτέχνης Julian Rosefeldt συνάντησε τη γυναίκα με τα χίλια πρόσωπα Μπλάνσετ τη ρώτησε: "Γιατί δεν έχουμε κάνει κάτι μαζί;". Η ίδια δεν γνώριζε την απάντηση. Απλά συμφώνησε να κάνουν οτιδήποτε, από κοινού, στο μέλλον. Αυτό το μέλλον που ξεκινάει από την Αυστραλία όπου το πειραματικό έργο/installation του με τίτλο Manifesto.

Σε αυτό, η Μπλάνσετ υποδύεται 13 χαρακτήρες, πέρα από φύλο, πέρα από τάξη. Από έναν άστεγο άντρα σε μία νοικοκυρά σε δασκάλα και πριμαντόνα, η ηθοποιός βάζει το ένα προσωπείο μετά το άλλο ερμηνεύοντας μονόλογους στο φακό του Rosefeldt.

Τα κείμενα είναι γραμμένα από δημιουργούς. Από αρχιτέκτονες, χορευτές και σκηνοθέτες και άλλους επαγγελματίες που γέμισαν τον κόσμο με ιδέες είτε ήταν φουτουριστές, είτε ντανταϊστές, είτε οτιδήποτε άλλο εκείνοι θέλησαν να υπηρετήσουν μένοντας πιστοί στο μανιφέστο τους. Το έργο θέλει να εξερευνήσει το ρόλο του καλλιτέχνη στον κοινωνικό ιστό.

Η Μπλάνσετ αγάπησε αυτό το project. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που έπεισε την οικογένεια της να απαθανατιστεί στο τραπέζι μαζί της. Ο σύζυγος της, Άντριου Άπτον και οι τρεις γιοί της προσεύχονται μαζί της υποδυόμενοι τα alter ego (μας).

Σε συνέντευξή του ο Rosefeldt εξηγεί το ενδιαφέρον του για κάθε είδους μανιφέστο.

"Στις αρχές του 20ου αιώνα οι καλλιτέχνες ήταν μειοψηφία. Έπρεπε να καθαρογράψουν τις αξίες τους, να τις υπηρετίσουν φωνάζοντας για να διακριθούν μέσα στον όχλο. Σήμερα η τέχνη είναι μια βιομηχανία, ένα παγκόσμιο δίκτυο από ετερόκλητους δημιουργούς, έμπορους, ατζέντηδες. Το μανιφέστο του χθες έγινε εκφώνηση στην τηλεοπτική κάμερα" είπε και μετά έδωσε εντολή στην Μπλάνσετ/newscaster να συνεντευξιάσει τον ίδιο της τον εαυτό.

Η Μπλάνσετ ενσαρκώνει 13 διαφορετικούς ρόλους, μεταξύ των οποίων μίας χορογράφου, μιας δασκάλας δημοτικού σχολείου, μιας εργάτριας σε εργοστάσιο και μιας άστεγης μέσα από τους οποίους ζωντανεύουν οι αρχές των σημαντικότερων καλλιτεχνικών κινημάτων του 20ού αιώνα.

"Η ταινία αποκαλύπτει την πολιτική σημασία των διακήρυξεων αυτών, συχνά γραμμένων σε νεανική οργή σαν ένα ζωντανό κάλεσμα για δράση. Διερευνά μάλιστα αν οι συγκεκριμένες παθιασμένες διακηρύξεις μπορούν εφαρμοστούν στη σύγχρονη κοινωνία μας και εξετάζει το ρόλο του καλλιτέχνη σήμερα αναφέρεται στη σύνοψη της ταινίας" σύμφωνα με το Variety.com

Οι ανεξάρτητοι κινηματογραφιστές και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ

"Δεν με χρειάζεται πια. Σιγά σιγά θα αποτραβηχτώ" είπε ο χρυσός Ρέντφορντ στον αποχαιρετισμό του σε συνέντευξη τύπου στο Sundance London τo 2015. Διευκρινίζοντας ότι δεν πρόκειται για Φεστιβάλ Κινηματογράφου αλλά ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ιδρύθηκε, και έτσι πρέπει να μείνει, για τους ανεξάρτητους δημιουργούς ("ανθρώπους που αλλιώς δεν θα είχαν κάποια τύχη στη βιομηχανία" σημείωσε) αν και πολλοί σχολιάζουν την εμπορικότητα του Φεστιβάλ 30 χρόνια μετά την ίδρυση του από τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Τότε έκανε έναν γλυκόπικρο απολογισμό.

"Είναι αστείο. Υποστηρίξαμε όλους αυτούς τους δημιουργούς για 30 χρόνια και όμως κανένας δεν μου ζήτησε ποτέ να παίξω σε κάποια από τις ταινίες τους".

Το Sundance Festival στο Παρκ Σίτι της Γιούτα των ΗΠΑ διεξάγεται φέτος από 19 έως 29 Ιανουαρίου 2017.