50 χρόνια μετά: Οι Monty Python και το Ιερό Δισκοπότηρο παραμένουν αθάνατοι

Ποιος θα περίμενε ότι μια βρετανική ανεξάρτητη κωμωδία, φτιαγμένη κυριολεκτικά «με το κορδόνι», από μια ομάδα που έγινε γνωστή μέσα από τηλεοπτικά σκετς, θα γινόταν μια από τις πιο αγαπημένες ταινίες όλων των εποχών; Κι όμως, η ταινία Monty Python and the Holy Grail παραμένει επίκαιρη και ξεκαρδιστική, μισό αιώνα μετά την πρεμιέρα της, τον Απρίλιο του 1975.

Ο Τέρι Γκίλιαμ, ο οποίος συν-σκηνοθέτησε την ταινία μαζί με τον Τέρι Τζόουνς, εξηγεί στο BBC: «Κάθε φορά που την ξαναβλέπω, με εντυπωσιάζει πόσο απίστευτα υπέροχη είναι. Είναι ακόμα τόσο αστεία, και μου αρέσουν τα πάντα σ’ αυτήν».

Η ομάδα των Monty Python εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη μικρή οθόνη το 1969, μέσα από τη θρυλική εκπομπή του BBC «Το Ιπτάμενο Τσίρκο των Monty Python». Πέντε από τα έξι μέλη – οι Τέρι Τζόουνς, Γκρέιαμ Τσάπμαν, Τζον Κλιζ, Έρικ Άιντλ και Μάικλ Πέιλιν – είχαν ήδη διαμορφώσει τη φωνή τους μέσα από τις φοιτητικές θεατρικές λέσχες της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ. Ο έκτος, ο Τέρι Γκίλιαμ, μετανάστης από τις Ηνωμένες Πολιτείες, έφερε τη δική του πινελιά μέσα από τα χαρακτηριστικά του κινούμενα σχέδια που ένωνε τα σουρεαλιστικά σκετς της ομάδας.

Το 1971, μερικά από αυτά τα σκετς μετατράπηκαν σε ταινία με τίτλο «Και Τώρα Κάτι Εντελώς Διαφορετικό», αλλά η ομάδα είχε υψηλότερες βλέψεις: μια ταινία μεγάλου μήκους, με ενιαία πλοκή και κινηματογραφική αισθητική.

«Δεν ήταν καθόλου ομόφωνη απόφαση ότι έπρεπε να κάνουμε ταινία μετά την τηλεοπτική σειρά», θυμάται ο Μάικλ Πέιλιν. «Ο Τζον έκανε το «Fawlty Towers», ο Έρικ το «Rutland Weekend Television», αλλά εγώ αγαπούσα τον κινηματογράφο. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να προχωρήσουμε – όχι με τρεις σεζόν ακόμα των τηλεοπτικών Python, αλλά με κάτι κινηματογραφικό».

Πριν ακόμα τους Monty Python, ο Πέιλιν και ο Τζόουνς είχαν δημιουργήσει μια σειρά ιστορικών σκετς με τίτλο «Η Ολοκληρωμένη και Απόλυτη Ιστορία της Βρετανίας», ενώ ο Τζόουνς θα εξελισσόταν αργότερα σε αναγνωρισμένο μεσαιωνικό ιστορικό. Παρ’ όλα αυτά, το θέμα του Βασιλιά Αρθούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης δεν επιλέχθηκε λόγω ιστορικής ακρίβειας.

«Έπρεπε να κάνουμε κάτι που να μας περιλαμβάνει όλους», εξηγεί ο Πέιλιν. «Η Στρογγυλή Τράπεζα ήταν ιδανική, γιατί μπορούσαμε να παίξουμε όλους έναν από τους ιππότες. Και επειδή όλοι γνωρίζουν τον θρύλο του Ιερού Δισκοπότηρου – χωρίς όμως να ξέρουν πραγματικά την ιστορία – είχαμε πλήρη ελευθερία να φτιάξουμε κάτι δικό μας».

Το αποτέλεσμα δεν ήταν φυσικά μια τυπική περιπέτεια εποχής. Με το γνωστό τους χιούμορ, οι Monty Python έφεραν στην οθόνη μια σειρά από εξωφρενικές σκηνές: ψεύτικους σουηδικούς υπότιτλους, το θρυλικό animation του Γκίλιαμ, έναν Δούρειο…λαγό, τους Ιππότες που λένε «Νι!», φιλοσοφικές συζητήσεις για τα χελιδόνια, και χαρακτήρες που σκοτώνονται από περαστικούς ιππότες – χωρίς καμία προειδοποίηση.

Το BBC αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει το φιλόδοξο αυτό πρότζεκτ. Ωστόσο, με την υποστήριξη του θεατρικού παραγωγού Μάικλ Γουάιτ, οι Pythons κατάφεραν να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση από μερικές απρόσμενες πηγές: τους Led Zeppelin, τους Pink Floyd και διάφορες δισκογραφικές εταιρείες.

Σήμερα, πέντε δεκαετίες αργότερα, η ταινία Monty Python and the Holy Grail δεν είναι απλώς μια λατρεμένη ταινία· είναι ένα αξεπέραστο παράδειγμα δημιουργικής ελευθερίας, αναρχικού χιούμορ και συλλογικής ιδιοφυΐας.