Το θρίλερ «Holland» με την Νικόλ Κίντμαν θυμίζει «ξαναζεσταμένο» φαγητό

Η ιστορία ακολουθεί τη Νάνσι Βάντεργκρουτ, μια απογοητευμένη νοικοκυρά την οποία υποδύεται η Νικόλ Κίντμαν. Στον εναρκτήριο μονόλογο της, η Νάνσι παρουσιάζει τη ζωή της στo «Holland» του Μίσιγκαν ως ένα αψεγάδιαστο σκηνικό προαστιακής τελειότητας – αψεγάδιαστες γειτονιές με βίλες και αστραφτερούς δρόμους. Όμως, πίσω από αυτή τη βιτρίνα, αρχίζει να υποπτεύεται πως ο σύζυγός της, Φρεντ (τον οποίο υποδύεται ο Μάθιου Μακφάντιεν), ένας φαινομενικά αδιάφορος οπτομέτρης, την απατά.

Η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι προσεκτικά κατασκευασμένη: φλοράλ ταπετσαρίες, πορσελάνινα ειδώλια και μια διαρκής συνοδεία από δραματικές νότες βιολιών. Όμως, το σενάριο του Άντριου Σοντόρσκι –που πέρασε μια δεκαετία «περιπλανώμενο» στο Χόλιγουντ πριν βρει τον δρόμο του στην οθόνη– αποδεικνύεται κενό περιεχομένου.

Υπερβολική σκηνοθεσία, ελλιπές σενάριο

Η σκηνοθέτις Μίμι Κέιβ φαίνεται να δίνει προτεραιότητα στο στυλ έναντι της ουσίας, φορτώνοντας την ταινία με υπερβολικά σκηνοθετικά τεχνάσματα. Σε μια χαρακτηριστική σκηνή, η Νάνσι παρακολουθεί VHS της «Κυρίας Ντάουτφαϊρ», χτυπώντας το τραπέζι με ένταση. Σε άλλη, αλείφει ρομποτικά κέτσαπ πάνω σε άψητο κρέας, πριν χάσει την ψυχραιμία της και το πετάξει παντού – μια σκηνή που μοιάζει να κραυγάζει «συμβολισμός!», αλλά αποτυγχάνει να προκαλέσει αληθινή συναισθηματική ανταπόκριση.

Ανάμεσα στις σουρεαλιστικές σεκάνς –μανεκέν, μοντέλα σπιτιών και ονειρικές απεικονίσεις–, η Νάνσι στρέφεται στον συνάδελφό της, Ντέιβ Ντελγκάδο (Γκαέλ Γκαρθία Μπερνάλ), έναν «χρήσιμο» χαρακτήρα που εμφανίζεται απλώς για να τονίσει το πόσο ανικανοποίητη είναι η ηρωίδα. Η μεταξύ τους σχέση διαμορφώνεται με υπαινιγμούς και ελαφριές υποδείξεις, αφήνοντας αναπάντητα ερωτήματα για τις πραγματικές προθέσεις της Νάνσι.

Ένα θρίλερ χωρίς ικανοποιητική κορύφωση

Το «Holland» φλερτάρει με ιδέες γύρω από την απιστία, την αποξένωση και την υπαρξιακή κρίση, αλλά τελικά δεν φτάνει ποτέ σε μια συνεκτική αφήγηση. Ενώ το φιλμ υπονοεί μια μεγάλη αποκάλυψη, η τελική ανατροπή καταλήγει απογοητευτική, αφήνοντας την αίσθηση ότι η ιστορία υποσχέθηκε περισσότερα από όσα παρέδωσε.

Στην προσπάθειά της να φτιάξει ένα ύφος γεμάτο ατμόσφαιρα και μυστήριο, η Κέιβ μοιάζει να έχει παραμελήσει το πιο βασικό στοιχείο: ένα στέρεο και ουσιαστικό σενάριο. Και όταν το «πάπλωμα» της εντυπωσιακής σκηνοθεσίας τραβιέται πίσω, απομένει μόνο ένα άδειο, γυμνό στρώμα.