Η Alkyone ζωντανά στις «Ρίζες του Γκαζιού»: «Στην μουσική όλα είναι κλαδιά του ίδιου δέντρου»

Γεννημένη και μεγαλωμένη στα βουνά της Βόρειας Ελλάδας, η Alkyone αντλεί έμπνευση από τη φύση, τις παραδοσιακές μουσικές της χώρας μας και την πολυφωνία, στοιχεία που αναμιγνύει με σύγχρονες ηχητικές αναφορές.

Μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον όπου η μουσική ήταν κομμάτι της καθημερινότητας – χάρη στην αγάπη του πατέρα της για την παράδοση – άρχισε από νωρίς να πειραματίζεται με ήχους και στίχους, δημιουργώντας το δικό της μουσικό μονοπάτι.

Με αφορμή το φεστιβάλ «Οι Ρίζες του Γκαζιού» στην Τεχνόπολη που γίνεται το Σάββατο 29 Μαρτίου και την ζωντανή εμφάνιση της εκεί, μιλήσαμε με την Alkyone για την τέχνη της και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τη μουσική και την παράδοση.

Μας είπε χαρακτηριστικά όταν την ρωτήσαμε αν πρέπει να συνδυάζεται η παραδοσιακή μουσική της Ελλάδας με τα πιο μοντέρνα ακούσματα:

«Τίποτα δεν πρέπει. Αλλά και γιατί όχι; Όλα είναι ζωντανά. Το ίδιο και η μουσική! Πιστεύω ότι ο καθένας μας είναι ελεύθερος να τραγουδάει και να πειραματίζεται με τα τραγούδια όπως αγαπάει. Η μουσική είναι ένα δώρο προς όλους μας άλλωστε. Γιατί να μην είναι αποδεκτό να αγκαλιάζει ένας άνθρωπος την παράδοση με έναν άλλον τρόπο; Έχω ακούσει κατά καιρούς ότι αυτό δεν είναι σεβασμός προς την παράδοση και ότι δεν πρέπει να αλλάζουμε τα κομμάτια.»

Το 2023 κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ, Exit Sign, ένα έργο γεμάτο ευαισθησία, ονειρικές μελωδίες και στίχους που μιλούν για ταξίδια, αναζητήσεις και εσωτερικές μεταμορφώσεις. Μέσα από τα τραγούδια της, μας καλεί να βυθιστούμε σε έναν κόσμο όπου το παρελθόν συναντά το παρόν και το προσωπικό γίνεται καθολικό.

Η Alkyone, μία σχετικά νέα μουσικός, πιστεύει πως είναι πολύ δύσκολη να ξεχωρίσει αγαπημένους της καλλιτέχνες, είπε συγκεκριμένα:

«Νιώθω ότι ως ακροατές θα μπορούσαμε να δίνουμε περισσότερες ευκαιρίες σε νέους κι άγνωστους ανθρώπους. Διότι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που γράφουν υπέροχα τραγούδια και δε φτάνουν ποτέ στα αυτιά μας. Όσο για αγαπημένους καλλιτέχνες, ακούω διάφορα πράγματα κατά καιρούς και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι τους οποίους θαυμάζω κι εκτιμώ ως καλλιτέχνες.»

Στη συνέντευξή της, η Alkyone μιλά για τη μουσική της διαδρομή, τις επιρροές που τη διαμόρφωσαν, τη διαδικασία της δημιουργίας και τα όνειρά της για το μέλλον.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη με την Alkyone:

Πόσο καιρό ασχολείσαι με τη μουσική και ποιο ήταν το πρώτο σκίρτημα;

Alkyone: Το πρώτο μου σκίρτημα για τη μουσική ξεκίνησε νομίζω πριν ακόμα καταλάβω συνειδητά το πόσο θα την αγαπούσα αργότερα. Ήρθε μέσω του πατέρα μου και της δικής του αγάπης για τη μουσική. Ερασιτέχνης μουσικός εκείνος κι αιώνια ερωτευμένος με τη μουσική, δε γινόταν παρά να μου μεταδώσει αυτή του την αγάπη. Ασχολούμαι με τη μουσική από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κι αργότερα, πιο ενεργά μέσω του ωδείου, από την ηλικία των έξι χρόνων. Και χαίρομαι την κάθε μουσική στιγμή έκτοτε.

Μίλησέ μας λίγο για τον τελευταίο σου δίσκο, τι το ιδιαίτερο έχει;

Alkyone: Το αν και τι το ιδιαίτερο έχει, το αφήνω να το αποφασίσει ο καθένας που θα ακούσει. Το ιδιαίτερο για μένα πάντως, σίγουρα ήταν η διαδικασία. Πρώτη φορά μπήκα να γράψω ένα άλμπουμ και η διαδικασία, αν κι έγινε εν μέσω κορονοϊού κιόλας, ήταν από τις πιο δημιουργικές, περίπλοκες και φανταστικές περιπέτειες που είχα ποτέ.

Πώς βλέπεις τη μουσική σκηνή στην Ελλάδα; Ποιοι είναι μερικοί από τους αγαπημένους σου καλλιτέχνες;

Alkyone: Δύσκολη ερώτηση ετούτη! Για να πω την αλήθεια, μου λείπει πιο πολλή φαντασία και τόλμη. Νιώθω ότι ως ακροατές θα μπορούσαμε να δίνουμε περισσότερες ευκαιρίες σε νέους κι άγνωστους ανθρώπους. Διότι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που γράφουν υπέροχα τραγούδια και δε φτάνουν ποτέ στα αυτιά μας. Όσο για αγαπημένους καλλιτέχνες, ακούω διάφορα πράγματα κατά καιρούς και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι τους οποίους θαυμάζω κι εκτιμώ ως καλλιτέχνες. Ενδεικτικά, θα σου πω ότι αγαπώ τον Θανάση (Παπακωνσταντίνου) και την ποίησή του που μετατρέπει σε τραγούδια, τον Αλκίνοο με την ευγενική φωνή και ψυχή, τη Μαρία Παπαγεωργίου που μου θυμίζει νεράιδα, την Αρλέτα που αναπολώ κι έχω στην καρδιά μου, τον Δημήτρη τον Μητσιόπουλο που επίσης ζωγραφίζει ποίηση με τα τραγούδια του κι έχω τη χαρά να συνεργάζομαι το τελευταίο διάστημα, αλλά και άλλο κόσμο που δε χωράει δυστυχώς σε μια μόνο απάντηση. Από ανθρώπους εκτός της χώρας μας, έχω να σου μιλάω μέχρι αύριο, ωστόσο το τελευταίο διάστημα έχω πάθει έναν έρωτα με τον Bob Dylan και τον αφήνω να μου ντύνει τις μέρες και μονολογώ μονάχη μου «τι έχει γράψει ο άνθρωπος;»

Πρέπει τελικά να μπλέκεται η παραδοσιακή μουσική με τους πιο σύγχρονους ήχους;

Alkyone: Τίποτα δεν πρέπει. Αλλά και γιατί όχι; Όλα είναι ζωντανά. Το ίδιο και η μουσική! Πιστεύω ότι ο καθένας μας είναι ελεύθερος να τραγουδάει και να πειραματίζεται με τα τραγούδια όπως αγαπάει. Η μουσική είναι ένα δώρο προς όλους μας άλλωστε. Γιατί να μην είναι αποδεκτό να αγκαλιάζει ένας άνθρωπος την παράδοση με έναν άλλον τρόπο; Έχω ακούσει κατά καιρούς ότι «αυτό δεν είναι σεβασμός προς την παράδοση και ότι δεν πρέπει να αλλάζουμε τα κομμάτια». Δεν το ασπάζομαι αυτό. Αρκεί ο πειραματισμός να προέρχεται από μια ειλικρινή φωνή μέσα μας κι ανάγκη κι όχι να γίνεται αυτοσκοπός για να ταιριάξουμε με τους σύγχρονους ήχους ή γιατί είναι της μόδας. Ο σεβασμός για μένα βρίσκεται στο να τα αναγνωρίσουμε την παράδοση ως θησαυρό και να καταφέρουμε να την κρατήσουμε ζωντανή στην ουσία της. Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να τη ζήσουμε. Μια συνομιλία είναι όλα. Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Όλα κλαδιά του ίδιου δέντρου.

Ετοιμάζεις κάτι νέο;

Alkyone: Ετοιμάζουμε, ναι! Έχουμε ήδη έτοιμο το επόμενο άλμπουμ με original μουσική που είναι να κυκλοφορήσει κι έχουμε ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις για ένα άλμπουμ με παραδοσιακά κομμάτια, με μια εναλλακτική ωστόσο προσέγγιση.

Τι θα δούμε στο φεστιβάλ Ρίζες;

Alkyone: Η συναυλία στο φεστιβάλ Ρίζες θα είναι πολύ ιδιαίτερη για εμάς, αφού θα είναι η πρώτη φορά που θα αφιερώσουμε μια συναυλία εξ ολοκλήρου στην παράδοση. Θα προσπαθήσουμε να συνομιλήσουμε κι εμείς λοιπόν με εκείνη, με όποιον τρόπο καταφέραμε να βρούμε μέσα μας. Ανακαλέσαμε εικόνες, ιστορίες και βιώματα μας και αυτά θα ελπίζουμε να μοιραστούμε. Κι επειδή είχα τη χαρά να γνωρίσω τον άνθρωπο που ξεκίνησε όλη την ιδέα των Ριζών, η αγάπη του για την παραδοσιακή μουσική και η συζήτηση μαζί του, μόνο έμπνευση έφερε και αποτέλεσε ένα δρόμο για να προσφέρουμε κι εμείς ένα μικρό λιθαράκι σε όλον αυτόν το φόρο τιμής στη μουσική ιστορία αυτού του τόπου που χρόνια τώρα έχουμε για σπίτι μας.