Η «Χιονάτη» της Disney πάσχει από σοβαρή «κρίση ταυτότητας»

Ένα αριστούργημα του 1937 απέναντι στη σύγχρονη εποχή

Η πρωτότυπη ταινία του 1937 ήταν το πρώτο μεγάλου μήκους κινούμενο σχέδιο της Walt Disney και παραμένει ένα κλασικό αριστούργημα. Το να επιχειρείται η μεταφορά του σε live-action μοιάζει τόσο αμφιλεγόμενο όσο το να επιχειρήσει κανείς να ξαναφτιάξει το «Singin’ in the Rain» ως κινούμενο σχέδιο.

Παράλληλα, η νέα «Χιονάτη» έχει δεχθεί επικρίσεις και από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος. Κάποιοι θεωρούν ότι έχει υπερβολικά προοδευτική προσέγγιση, ενώ άλλοι την κατηγορούν ότι δεν προχωρά αρκετά μπροστά. Οι δημόσιες δηλώσεις των πρωταγωνιστριών, Ρέιτσελ Ζέγκλερ και Γκαλ Γκαντότ, για τον πόλεμο Ισραήλ-Γάζας επιδείνωσαν την κακή δημοσιότητα.

Ένα φιλμ με διχασμένη ταυτότητα

Παρόλα αυτά, η ίδια η ταινία δεν είναι τόσο «κακή». Αν και δεν είναι το καλύτερο από τα ριμέικ της Disney, είναι σίγουρα το πιο ενδιαφέρον. Φαίνεται σαν οι δημιουργοί να είχαν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις: η μία να παραμείνουν πιστοί στο παραμύθι και η άλλη να παρουσιάσουν μια ανατρεπτική, ριζοσπαστική εκδοχή. Αντί να επιλέξουν τη μία κατεύθυνση, συνδύασαν και τις δύο, δημιουργώντας μια αντιφατική ταινία.

Η αρχή της ταινίας είναι ιδιαίτερα ανατρεπτική. Η Χιονάτη (Ζέγκλερ) δεν παίρνει το όνομά της από το χρώμα του δέρματός της, αλλά από τη χιονοθύελλα που επικρατούσε κατά τη γέννησή της. Παράλληλα, η ιστορία παρουσιάζει το βασίλειο ως μια σοσιαλιστική ουτοπία, όπου «η γενναιοδωρία της γης ανήκε σε όλους». Όταν η μητέρα της πεθαίνει και ο βασιλιάς παντρεύεται μια νέα βασίλισσα (Γκαντότ), η νέα εξουσία εκμεταλλεύεται τους φόβους του λαού για να συγκεντρώσει τον πλούτο στα χέρια της – μια ξεκάθαρη πολιτική αλληγορία.

Ωστόσο, όταν η Χιονάτη φεύγει στο δάσος, η ταινία επιστρέφει ξαφνικά σε μια πιο παραδοσιακή, παιδική προσέγγιση, αναπαριστώντας σκηνές του 1937 σχεδόν με ακρίβεια. Το δάσος θυμίζει θεματικό πάρκο της Disneyland, ενώ οι CGI νάνοι μοιάζουν με περίεργες, ρομποτικές φιγούρες.

Ένα αμήχανο πάντρεμα παλιού και νέου

Το πραγματικό πρόβλημα της ταινίας είναι η έλλειψη συνοχής. Από τη μία πλευρά, προωθεί μια πιο επαναστατική, σύγχρονη αφήγηση, με τη Χιονάτη να συμμαχεί με έναν ηγέτη επαναστατών αντί για έναν πρίγκιπα. Από την άλλη, επιχειρεί να μείνει πιστή στη νοσταλγική αίσθηση του κλασικού παραμυθιού. Οι δύο προσεγγίσεις συγκρούονται, με αποτέλεσμα η ιστορία να φαίνεται ακατάστατη και αποπροσανατολισμένη.

Η νέα «Χιονάτη» μπορεί να μην είναι η χειρότερη ταινία της Disney, αλλά είναι μια από τις πιο διχασμένες σε ταυτότητα. Το κοινό της πιθανότατα θα είναι μικρότερο από το αναμενόμενο, καθώς ούτε οι λάτρεις των κλασικών παραμυθιών ούτε οι υποστηρικτές των πιο τολμηρών αφηγήσεων θα βρουν ακριβώς αυτό που ψάχνουν. Σίγουρα, πάντως, αποτελεί ένα φιλμ που θα συζητηθεί έντονα για την ιδεολογική του προσέγγιση και τη θέση του στο σύγχρονο κινηματογραφικό τοπίο.