Όταν το έγκλημα «εισέβαλε» στον κινηματογράφο: Ποια ήταν η πρώτη ταινία που έδειξε φόνο
Από την ταινία «The Great Train Robbery» (1903)
Wikipedia CommonsΗ πρώτη φορά που ο κινηματογράφος παρουσίασε έναν φόνο ήταν στην 12λεπτη βουβή ταινία «Η Μεγάλη Ληστεία του Τρένου», μια ληστεία που παραμένει ορόσημο στην ιστορία του σινεμά. Η ταινία κυκλοφόρησε το 1903 και ήταν έργο του Έντουιν Σ. Πόρτερ, ενός από τους πρωτοπόρους του κινηματογράφου, που εργαζόταν ως επικεφαλής παραγωγής στα στούντιο του Τόμας Έντισον στη Νέα Υόρκη.
Όπως αποκαλύπτει ο τίτλος της ταινίας απεικονίζει τη ληστεία ενός τρένου από τέσσερις ληστές.
Η ταινία περιλαμβάνει μια σειρά από δραματικές σκηνές, όπου οι ληστές επιτίθενται πρώτα στον χειριστή ενός τηλεγραφείου, πριν επιβιβαστούν στο σταματημένο τρένο.
Αφίσα από την ταινία.
Wikipedia CommonsΕκεί, πυροβολούν και σκοτώνουν τον φρουρό του express, ανοίγουν το χρηματοκιβώτιο του τρένου και κλέβουν τα χρήματα.
Στη συνέχεια, η βία κλιμακώνεται, καθώς ένας από τους ληστές χτυπά τον πυροσβέστη του τρένου μέχρι θανάτου και τον πετάει από το πλάι του τρένου.
Ένας επιβάτης που προσπαθεί να δραπετεύσει πυροβολείται επίσης και πέφτει νεκρός.
Τελικά, οι ληστές συλλαμβάνονται και σκοτώνονται σε ενέδρα της αστυνομίας.
Με αρκετές σκηνές βίας, η ταινία εισάγει για πρώτη φορά την κινηματογραφική δολοφονία, με τη σκηνή του φόνου του πυροσβέστη να ξεχωρίζει για τις σκληρές της εικόνες.
Η βία στην ταινία ήταν επαναστατική για την εποχή της, και καθιέρωσε ένα νέο πρότυπο για το πώς μπορεί να αποδοθεί η βία στην οθόνη.
Αν και η κινηματογραφική βία έχει εξελιχθεί πολύ από εκείνη την εποχή, με την τεχνολογία και τις τεχνικές του σύγχρονου κινηματογράφου να την κάνουν πιο γραφική, η πρωτοποριακή προσέγγιση του «Η Μεγάλη Ληστεία του Τρένου» παραμένει σημαντική στην ιστορία του σινεμά.
Η χρήση βίας ως δραματικού μέσου δεν είναι καινούργια στον πολιτισμό, καθώς οι φόνοι και οι σφοδρές σκηνές είχαν σημαντικό ρόλο στην αρχαία ελληνική τραγωδία, στις έργα του Σαίξπηρ, αλλά και του Γκαίτε.
Εξάλλου, όταν ο κινηματογράφος εμφανίστηκε στο τέλος του 19ου αιώνα, ήταν φυσικό να συνεχίσει το έργο του θεάτρου, δίνοντας, ωστόσο, νέες δυνατότητες ψευδαίσθησης και οπτικού ρεαλισμού.
Αυτή η νέα τεχνολογία επέτρεψε στους κινηματογραφιστές να δείξουν τη βία με τρόπο πιο εντυπωσιακό και γραφικό από ό,τι μπορούσαν ποτέ να προσφέρουν άλλες τέχνες, δημιουργώντας μια νέα, πιο ζωντανή και άμεση εμπειρία για το κοινό.
Η αλήθεια είναι ότι το «Η Μεγάλη Ληστεία του Τρένου» δεν ήταν μόνο η πρώτη ταινία με δολοφονία, αλλά και ένα σημείο - ορόσημο στην κινηματογραφική αφήγηση, το οποίο εγκαινίασε την εποχή των βίαιων δραμάτων και των μεγάλων σκηνών δράσης στον κινηματογράφο.
Το έργο παραμένει ένα αδιαμφισβήτητο ορόσημο για την εξέλιξη της κινηματογραφικής τέχνης και της απεικόνισης της βίας στον κινηματογράφο.