Γιατί αξίζει τελικά την προσοχή μας το Civil War του Alex Garland
Σκηνή από το Civil War.
A24Η ιδιαίτερη ταινία του γνωστού σκηνοθέτη μας έχει βάλει σε διλήμματα.
To Civil War, το δυστοπικό δράμα του Alex Garland για μια Αμερική που χωρίζεται από στρατιωτικές συγκρούσεις, είναι μια ταινία που μπορεί να σε «μπερδέψει». Η ταινία ξεκινάει με τον πρόεδρο (Nick Offerman), να εξασκεί τις γραμμές του καθώς ετοιμάζεται να απευθυνθεί στο έθνος.
Οι διαβεβαιώσεις του για δύναμη και πατριωτισμό είναι συνυφασμένες με φαινομενικά αληθινά, πρόσφατα πλάνα ειδήσεων: συγκρούσεων, αστυνομικοί οπλισμένοι σαν στρατιώτες, μάζες ενάντια στις ασπίδες, δύο δευτερόλεπτα ενός πτώματος που σέρνεται.
Ο Garland, ο συγγραφέας-σκηνοθέτης πίσω από σύγχρονες επιτυχίες επιστημονικής φαντασίας όπως το Ex Machina και το Annihilation, δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα έτσι φτιάχνει μια ταινία φαινομενικά χωρίς παλμό που όμως αξίζει την προσοχή μας γιατί στην πορεία καταλαβαίνουμε πως ο σκηνοθέτης έχει έναν άσσο στο μανίκι.
Το Civil War είναι σίγουρα μία ψυχρή ταινία που είναι εσκεμμένα φτιαγμένη έτσι – αναμφισβήτητα αντιπολεμική αλλά σταθερά απροσδιόριστη σε στιγμές, αποφεύγοντας επιμελώς κάθε άμεση συσχέτιση με την τρέχουσα πολιτική ή, όπως αποδεικνύεται, οποιαδήποτε πολιτική.
Η ταινία Civil War του Alex Garland αποτελεί μια ακόμα δυνατή προσθήκη στην φιλμογραφία του σκηνοθέτη, γνωστού για τις ταινίες όπως το *Ex Machina* και το Annihilation. Ο Garland παραμένει πιστός στη σκοτεινή και φιλοσοφική του προσέγγιση για την επιστημονική φαντασία, ενώ εδώ δοκιμάζει μια θεματική που δεν είναι συνηθισμένη στις ταινίες του: ένας εμφύλιος πόλεμος στην Αμερική του μέλλοντος.
Η ταινία διαδραματίζεται σε μια εναλλακτική Αμερική, όπου η χώρα είναι βυθισμένη σε έναν νέο εμφύλιο πόλεμο. Η ιδέα του εμφυλίου δεν περιορίζεται σε έναν απλό πολιτικό αγώνα. Ο Garland χρησιμοποιεί την σύγκρουση για να σχολιάσει ευρύτερα κοινωνικά και υπαρξιακά ζητήματα. Στο επίκεντρο βρίσκεται η διάλυση της αμερικανικής ταυτότητας και η κρίση στην ανθρώπινη συνείδηση σε καιρούς καταστροφής.
Ο Garland επιλέγει να μην δώσει πολλές απαντήσεις στο κοινό, αφήνοντας αρκετά ερωτήματα να αιωρούνται. Είναι μια ταινία γεμάτη ατμόσφαιρα και ένταση, που απαιτεί προσοχή και συγκέντρωση από τον θεατή για να αποκρυπτογραφήσει τα βαθύτερα νοήματά της.
Όπως και στις προηγούμενες ταινίες του, ο Garland δείχνει εξαιρετική ικανότητα στη δημιουργία εντυπωσιακών, σχεδόν ονειρικών σκηνών. Ο κινηματογράφος του βασίζεται στο σασπένς και την ανησυχία, χωρίς να χρησιμοποιεί υπερβολικά ειδικά εφέ. Η κάμερα κινείται με έναν τρόπο που σε βυθίζει στον κόσμο του, δημιουργώντας ένταση ακόμα και στις πιο σιωπηλές στιγμές. Η φουτουριστική δυστοπία που παρουσιάζει είναι ρεαλιστική, με μια υποβλητική χρήση φωτός και σκιών, που ενισχύουν το σκοτεινό και αινιγματικό κλίμα.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι δυνατές, με τους πρωταγωνιστές να ενσαρκώνουν χαρακτήρες που, ενώ παραμένουν ανθρώπινοι, εκφράζουν το βάρος των ιδεών που εξερευνά η ταινία. Ο Garland συχνά αφήνει τους χαρακτήρες του να επικοινωνούν μέσα από σιωπές και βλέμματα, δίνοντας χώρο στην εσωτερική τους σύγκρουση να αναπτυχθεί σταδιακά.
Η ταινία διακατέχεται από μια αίσθηση απαισιοδοξίας και υπαρξιακής αγωνίας, που ενισχύεται από την αργή, στοχαστική εξέλιξη της πλοκής. Το "Civil War" δεν προσφέρει την παραδοσιακή δράση ενός πολεμικού δράματος, αλλά αντίθετα εστιάζει στις ψυχολογικές και φιλοσοφικές συνέπειες ενός πολέμου που δεν έχει ξεκάθαρο τέλος ή σκοπό. Ο πόλεμος που παρουσιάζεται μοιάζει περισσότερο με μια συμβολική σύγκρουση, με τους χαρακτήρες να αντιμετωπίζουν τις δικές τους εσωτερικές μάχες.
Το Civil War είναι μια προκλητική και πυκνή ταινία, που συνεχίζει τη θεματική γραμμή του Garland για την τεχνολογία, τη βία και τη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν είναι μια εύκολη ταινία, και πιθανόν να μην ικανοποιήσει θεατές που αναζητούν κάτι πιο προσβάσιμο ή παραδοσιακό σε όρους πλοκής.
Ο Alex Garland, με το μοναδικό του στυλ, καταφέρνει για άλλη μια φορά να προσφέρει ένα φιλμ που συνδυάζει την επιστημονική φαντασία με το υπαρξιακό δράμα και την κοινωνική κριτική, δημιουργώντας ένα έργο που μένει χαραγμένο στο μυαλό του θεατή.