Λουκία Μιχαλοπούλου: «Ο ηθοποιός πρέπει να ρισκάρει μπροστά στο κοινό»

Ως Γ, στέκεται άξια δίπλα στη Ρένη Πιττακή και στην Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, όλες απόλυτα δοσμένες στο όραμα του σκηνοθέτη, αγνώριστες μέσα στα εντυπωσιακά φορέματά τους, πίσω από το μακιγιάζ, κάτω από τις εξαιρετικές περούκες τους. Τέσσερις ώρες πριν από την παράσταση «Τρεις Ψηλές Γυναίκες», και οι τρεις συναντιούνται για να προετοιμαστούν και να μπουν λίγο πιο βαθιά στο σύμπαν του Αλμπι κατά Robert Wilson.

• Διαβάστε επίσης: 1η Μπιενάλε Κεραμικής: Νέοι καλλιτέχνες που εξελίσσουν μία αρχαία τέχνη

Η Λουκία Μιχαλοπούλου είναι ηθοποιός και σκηνοθέτις. Το 2011 τιμήθηκε με το θεατρικό βραβείο "Μελίνα Μερκούρη". Δείγμα της δουλειάς της στο θέατρο είναι οι παραστάσεις Φεγγίτης (2018), Η γίδα ή ποια είναι η Σύλβια (2019), Αντιγόνη (2020), Ο θεός της σφαγής (2016).

Θα την δούμε να παίζει στην Επίδαυρο στις «Ικέτιδες». Εξήντα χρόνια μετά την πρώτη παρουσίαση του έργου στην Επίδαυρο, το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν σε συνεργασία με το Θέατρο του Νέου Κόσμου ανεβάζει τις Ικέτιδες του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη: ένα ποιητικό αλλά και βαθιά πολιτικό έργο στο κέντρο του σύγχρονου προβληματισμού για την έννοια του ασύλου σε μια δημοκρατική κοινωνία – ιδιαίτερα όταν στη θέση του διωκόμενου βρίσκονται οι γυναίκες.

Στο έργο (που είναι το πρώτο και το μοναδικό που έχει διασωθεί από την τετραλογία του Αισχύλου «Δαναΐδες») πρωταγωνιστεί ένα συλλογικό γυναικείο πρόσωπο: ο Χορός των πενήντα Δαναΐδων που, μαζί με τον πατέρα τους Δαναό εγκαταλείπουν τη Λιβύη και την Αίγυπτο και ζητούν άσυλο στην πόλη του Άργους. Σαν την προγόνισσά τους την Ιώ, που η Ήρα καταδίωκε ανελέητα στέλνοντάς της μια ενοχλητική βοϊδόμυγα, τον «οίστρο», για να τη βασανίζει, οι Δαναΐδες πασχίζουν τώρα να ξεφύγουν από τους πενήντα γιους του Αιγύπτου που απαιτούν να τις παντρευτούν με τη βία. Ο μύθος θέτει το ζήτημα της ταυτότητας και της θέσης της γυναίκας στην κοινωνία, εξιστορώντας παράλληλα το χρονικό της εγκατάστασης και της επικράτησης του ελληνικού φύλου στη χώρα των Πελασγών, των λεγόμενων «Προελλήνων».

Οι Δαναΐδες Ικέτιδες μιλούν για τις ανάγκες που οδηγούν τους ανθρώπους να ξεριζωθούν από τη γη τους, την άγρια μοίρα του πρόσφυγα, την αξία της δικαιοσύνης, τις αρχές της δημοκρατίας. Πάνω απ’ όλα όμως μιλούν για τον αγώνα της Γυναίκας ενάντια στον Άνδρα που με τη βία ζητά να της επιβληθεί.

Η παράσταση ενώνει λυτρωτικά τις φωνές των αρχαίων ηρωίδων με εκείνες των σημερινών, μέσα από έναν εντυπωσιακό Χορό πενήντα νέων γυναικών, με προεξάρχουσες στο λόγο τη Λένα Παπαληγούρα και τη Λουκία Μιχαλοπούλου (στους ρόλους της Υπερμνήστρας και της Αμυμώνης αντίστοιχα) και στο τραγούδι τη Μαρίνα Σάττι.

Τον Χορό απαρτίζουν μέλη της γυναικείας χορωδίας Chóres, νέες ηθοποιοί-σπουδάστριες της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης και χορεύτριες-ακροβάτισσες της ομάδας «Και όμως κινείται» (με κορυφαία τη Χριστίνα Σουγιουλτζή). Στον ανδρικό ρόλο του Πελασγού, βασιλιά του προελληνικού πελασγικού φύλου ‒που πιστεύεται ότι υπήρξε μητρογραμμικό‒, η Λυδία Κονιόρδου. Τις δύο μορφές της πατριαρχικής εξουσίας ενσαρκώνουν ο Άκης Σακελλαρίου και ο Γιάννης Τσορτέκης.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη με την Λουκία Μιχαλοπούλου:

Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε στην δραματική τέχνη;

Λουκία Μιχαλοπούλου: Η δυνατότητα του ρίσκου μπροστά σε μάρτυρες (κοινό), η ελεύθερη πτώση με αφορμή μια ιστορία... η αναμέτρηση με το σκοτάδι και το φως.

Πώς βλέπεις την θεατρική σκηνή στην Ελλάδα; Μπορεί να γίνει καλύτερη;

Λουκία Μιχαλοπούλου: Πολύχρωμη συγκριτικά με το γκρίζο αυτής της κάποτε ωραίας πόλης. Πολλές φωνες, πολλές προτάσεις, με κίνδυνο βέβαια τη διάσπαση και την έλλειψη βάθους.

Μίλησε μας λίγο για την τελευταία σου παράσταση.

Λουκία Μιχαλοπούλου: Οι «Τρεις Ψηλές Γυναίκες» σε σκηνοθεσία του Robert Wilson, μαζί με τις υπέροχες Ρενη Πιττάκη και Καρυοφυλλιά Καραμπετη ήταν ένα δώρο. Με μετακίνησε σε όλα τα επίπεδα: αισθητικά, διανοητικά, σωματικά. Μετά από αυτήν την συνάντηση, με αυτόν τον υπέροχο καλλιτέχνη, δεν ξέρω πως να διαχειριστώ την προχειρότητα που αντιμετωπίζουν πολλοί τη δουλειά μας.

Τι προτιμάς, σινεμά, θέατρο ή τηλεόραση και γιατί.

Λουκία Μιχαλοπούλου: Έχω εκπαιδευτεί για τη περιοχή του θεάτρου. Αυτή είναι η λειτουργία που με ενδιαφέρει και που αγαπώ.

Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν νέο ηθοποιό σήμερα;

Λουκία Μιχαλοπούλου: Συμβουλή... Θα του ελεγα αυτό που λέω και στον εαυτό μου: να μη χάνει τη πίστη του και να εμπιστεύεται το χτίσιμο και όχι το γρήγορο αποτέλεσμα.

Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα για έναν ηθοποιό;

Λουκία Μιχαλοπούλου: Τα «μικρόβια» που μπορεί να κολλήσεις από την έκθεση: η ματαιοδοξία, η ανασφάλεια, η σιγουριά, ο φόβος.

Ποιες είναι οι επιρροές σου όσον αφορά το παίξιμο;

Λουκία Μιχαλοπούλου: Καλλιτέχνες που έχουν δοθεί απόλυτα σε αυτό που κάνουν απ’ όλα τα είδη της τέχνης, χορευτές, μουσικοί, συγγραφείς. Όχι απαραίτητα ηθοποιοί.

Τελικά είναι σκληρό το επάγγελμα ενός ηθοποιού;

Λουκία Μιχαλοπούλου: Πολύ απαιτητικό και πολύ λυτρωτικό, όπως όλα φαντάζομαι.

Ετοιμάζεις κάτι για τη νέα σεζόν;

Λουκία Μιχαλοπούλου: Νιώθω μεγάλη χαρά γιατί οι «Τρεις Ψηλές Γυναίκες» θα επαναληφθούν.