Ο πολυβραβευμένος χορευτής Dinu Tamazlacaru αλλάζει τους κανόνες του σύγχρονου μπαλέτου

Εξέλιξε περαιτέρω τις δεξιότητές του στο Ωδείο Μπαλέτου της Βιέννης με τους Karl Musil, Evelyn Tery και Maxim Abzalov. Ο Tamazlacaru σημείωσε πρόωρη επιτυχία, κερδίζοντας σημαντικά βραβεία, όπως το χρυσό μετάλλιο στον αυστραλιανό διαγωνισμό μπαλέτου και χορού το 2001 και το Prix de Lausanne το 2002.

Το 2002, ο Vladimir Malakhov τον κάλεσε να συμμετάσχει στο σώμα του μπαλέτου του Staatsoper Unter den Linden, που αργότερα μετατράπηκε σε Staatsballett Berlin, όπου εξακολουθεί να υπηρετεί ως Κύριος χορευτής. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Tamazlacaru διέπρεψε σε ένα ποικίλο ρεπερτόριο, περιλαμβάνοντας κλασικούς ρόλους όπως ο Siegfried στη Λίμνη των Κύκνων και ο Romeo, καθώς και νεοκλασικά και μοντέρνα κομμάτια όπως έργα των William Forsythe και Marco Goecke.

Οι εξαιρετικές του ερμηνευτικές ικανότητες αναγνωρίστηκαν με το διάσημο βραβείο Daphné το 2012, μαζί με τον τίτλο του «Mr. Expressivity» στο Dance Open. Η καριέρα του Tamazlacaru ήταν παγκοσμίως εκτεταμένη, με παραστάσεις και guest εμφανίσεις σε θέατρα σε όλο τον κόσμο, όπως το Teatro Opera di Roma, το Tokyo Ballet και το Mikhailovsky Theatre στην Αγία Πετρούπολη. Επιπλέον, είχε την τιμή να εμφανιστεί στην Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Βιέννης το 2009.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη:

Πόσο καιρό είσαι ερωτευμένος με το μπαλέτο; Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που άναψε αυτή τη «φωτιά» μέσα σου;

Dinu Tamazlacaru: Λοιπόν, νομίζω ότι σχεδόν από πάντα! Ως παιδί έδειξα στους γονείς μου την έλξη που μου ασκούσε ο χορός. Μου άρεσε να χορεύω όταν έρχονταν συγγενείς στο σπίτι ή για πάρτι ή πήγαινα να δω τα χορευτικά σόου που μπορεί να γίνονται στην πόλη μου. Οι γονείς μου βλέποντας αυτό κάποια στιγμή με ρώτησαν αν ήθελα πραγματικά να μάθω να χορεύω και απάντησα αμέσως «ναι». Από εκείνη την ημέρα, δεν έχω σταματήσει ποτέ.

Πώς αντιλαμβάνεσαι τον χορό στις μέρες μας; Έχει αλλάξει ο χορός στη σύγχρονη εποχή μας και με ποιον τρόπο κατά τη γνώμη σου;

Dinu Tamazlacaru: Σίγουρα υπήρξε αλλαγή. Ο χορός, όπως όλα, αντανακλά συνεχώς μεταβαλλόμενους και εξελισσόμενους χρόνους. Η αυστηρότητα και η προσοχή στην πειθαρχία του παρελθόντος είναι ίσως λίγο χαμένες σήμερα. Η σημερινή κοινωνία είναι πολύ πιο επιφανειακή. Κατά τη γνώμη μου, αυτό δεν είναι σωστό: Ο χορός είναι μια πειθαρχία που αξίζει καθημερινή αυστηρότητα και συνεχή δέσμευση, μέρα με τη μέρα. Προφανώς το κοινό αισθάνεται και αντιλαμβάνεται τα πάντα. Ο κίνδυνος είναι ότι αυτό το μήνυμα που περνά στο κοινό θα τους κάνει με τη σειρά τους λιγότερο προσεκτικούς και ενδιαφέροντες. Το καθήκον μας ως καλλιτέχνες είναι να «πετάμε πάντα ψηλά» γιατί μόνο έτσι το κοινό θα συνεχίσει να αγαπά και να υπερασπίζεται αυτή την απίστευτη τέχνη.

Ποιοι είναι οι ήρωές σου στο μπαλέτο;

Dinu Tamazlacaru: Ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ για τη δουλειά του, την επιμονή του, την πειθαρχία του σε ένα δύσκολο σώμα που όμως κατάφερε να κρατήσει τον κόσμο σε αγωνία. Ο Erick Bryn, ο κατ' εξοχήν ο «ντανσέρ ευγενής» της εποχής του: χάρη, φινέτσα, κομψότητα, όλα περιέχονται σε ένα μόνο σώμα σχεδόν χωρίς ελαττώματα. Mikhail Baryshnikov, όπου η τεχνική και η δεξιοτεχνική επιμονή ήξεραν πώς να συνδυάζονται και να δημιουργούν κάτι απίστευτο. Είχα επίσης την τιμή να συνεργαστώ και να έχω ως σκηνοθέτη για αρκετά χρόνια τον Βλαντιμίρ Μαλάχοφ, που ορίστηκε ως ένας από τους καλύτερους χορευτές των τελευταίων 50 ετών. Από αυτόν έμαθα πολλά για τους ρόλους, τις λεπτότητες των κινήσεων πάνω στη σκηνή, είναι μια μεγάλη πηγή έμπνευσης για όλους μας.

Πιστεύεις ότι οι χορευτές μπαλέτου βιώνουν σκληρές ζωές;

Dinu Tamazlacaru: Κάτι παραπάνω από σκληρές. Πολύ απαιτητικές και τρομερά γρήγορες. Η καριέρα μας δεν είναι μεγάλη και πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερα στον χρόνο που το σώμα μας το επιτρέπει. Αλλά δίπλα σε αυτό, υπάρχει και μια ιδιωτική ζωή που αποτελείται από έρωτες, φιλίες, παιδιά και οτιδήποτε άλλο. Είμαι τυχερός που μπορώ να τα αντιμετωπίσω όλα αυτά, μερικές φορές με πραγματική δυσκολία, με τη βοήθεια της συζύγου μου, αλλά πολλοί από τους συναδέλφους μου εγκαταλείπουν. Η μέρα αποτελείται από 24 ώρες και για πάρα πολλά πράγματα μπορεί να μην είναι αρκετές.

Πώς επηρεάζουν οι περιοδείες την προσωπική σου ζωή; Μπορείς να το αντιμετωπίσεις;

Dinu Tamazlacaru: Χρειάζεται πολύς χρόνος μακριά από την ιδιωτική ζωή και τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Όταν ταξιδεύεις πολύ πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος και δεν μπορείς να έχεις το μυαλό σου σε χίλια πράγματα.

Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν νέο που ξεκινά τώρα το μπαλέτο;

Dinu Tamazlacaru: Ο πρώτος κανόνας είναι το πάθος και η πίστη στον εαυτό σου. Αν λείπουν αυτά τα δύο πράγματα είναι πολύ δύσκολο να πετύχεις. Πάντα θα υπάρχουν καταστάσεις που θα κάνουν ένα από αυτά τα δύο να λιγοστεύουν, αλλά αν δεν πιστεύουμε πολύ στον εαυτό μας, έχει τελειώσει.

Υπάρχει ανταγωνισμός στον κόσμο του μπαλέτου; Σου αρέσει αυτό; Προωθεί τη δουλειά σου ή όχι;

Dinu Tamazlacaru: Από τη σχολή χορού σε εκπαιδεύουν σε αυτό το οποίο νομίζω ότι όταν το κάνεις σε επαγγελματικό επίπεδο δεν το προσέχεις πια. Πιστεύω ότι όταν δουλεύεις πολύ και έχεις φρενήρεις ρυθμούς, δεν έχεις χρόνο να κοιτάξεις τους άλλους ή να κάνεις πολλές ερωτήσεις στον εαυτό σου. Το να πρέπει να συγκεντρωθείς για να κάνεις καλά τη δουλειά σου είναι για μένα ο κανόνας που δεν μου επιτρέπει να κοιτάξω τίποτα άλλο.

Εργάζεσαι σε κάτι νέο τώρα;

Dinu Tamazlacaru: Έχω πολλά στα σκαριά αλλά είμαι δεισιδαίμων και δεν το συζητώ! Απλώς κρατάω τα δάχτυλά μου σταυρωμένα και ελπίζω το καλύτερο!

Πληροφορίες για την παράσταση «Λίμνη Των Κύκνων» εδώ.