Η Gene Tierney και ο βρόχος του να είσαι η πιο όμορφη γυναίκα στην ιστορία του κινηματογράφου

Η γυναικεία ομορφιά είναι μια έννοια που χρωματίζεται δυναμικά και είναι γεμάτη συμβολισμούς. Στηρίζεται σε κλασικά αλλά και διαρκώς μεταβαλλόμενα πρότυπα, ανάλογα με τη δεκαετία ή την εποχή. Και όπως τόσα πολλά που αντιπροσωπεύουν την θηλυκότητα, ακόμη κι αυτή χλευάζεται.

Σε όποια αποδίδεται ο τίτλος της «ομορφότερης γυναίκας» της δίνεται ταυτόχρονα και ένα «δηλητηριασμένο δισκοπότηρο».

Η Gene Tierney ήταν μια ηθοποιός του Χόλιγουντ, που έχει χαρακτηριστεί ως «αναμφισβήτητα η πιο όμορφη γυναίκα στην ιστορία του κινηματογράφου». Ευλογημένη με γαλαζοπράσινα μάτια που έμοιαζαν με γάτας και ένα απίστευτα συμμετρικό πρόσωπο που αναδείκνυε με τα προσεχτικά βαμμένα κόκκινα χείλη της, έμοιαζε σχεδόν με πορσελάνινη κούκλα. Έγινε διάσημη στις αρχές της δεκαετίας του 1940, την εποχή των γυναικών-σεξοβόμβα και του pin-up.

Η σταδιοδρομία της Tierney ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1940, όταν προσχώρησε για πρώτη φορά στην 20th-Century Fox στα 19 της. Καταγόταν από μια εύπορη οικογένεια στο Fairfield του Κονέκτικατ και έκανε το ντεμπούτο της σε ηλικία 17 ετών. Μετά από μερικά μικρά κομμάτια στο Μπρόντγουεϊ, η εκθαμβωτική εμφάνισή της τράβηξε γρήγορα την προσοχή των στούντιο και ο πρώτος της σημαντικός ρόλος στην οθόνη ήρθε το 1942, με την κωμωδία Screwball Rings, δίπλα στον Henry Fonda.

Αλλά η Tierney φαινόταν να έχει ταλέντο στο φιλμ νουάρ πάνω απ' όλα. Εκεί ήταν οι δύο πιο γνωστές ταινίες της - Leave Her to Heaven (1945) και Laura (1944) – όπως και η δουλειά της με τον σκηνοθέτη Otto Preminger στο Where the Sidewalk Ends και στο Whirlpool. Δύο ακόμη φιλμ νουάρ που κυκλοφόρησαν το 1950, στα οποία την βλέπουμε να πρωταγωνιστεί στο πλευρό της Dana Andrews, είναι επίσης μεταξύ των καλύτερων ταινιών της.

Η Tierney είχε ταλέντο να αποκαλύπτει την ευπάθεια κάτω από ένα παγωμένο πρόσωπο, το οποίο μεταμόρφωνε στις ταινίες εγκλήματος αλλά και σε σοβαρά δράματα όπως με την υποτιμημένη μεταφορά του W Somerset Maugham The Razor's Edge (1946).

Στην οθόνη Technicolor, το daylight noir, Leave Her to Heaven (1946) βρίσκει την Tierney στο ακτινοβόλο απόγειο της φήμης της και την ίδια να υποδύεται μια μοχθηρή δολοφόνο, έναν ρόλο που θα της έδινε τη - μοναδική της - υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Ωστόσο, η ομορφιά της δεν είναι οπλισμένη με τον τρόπο που θα περιμέναμε: δεν είναι τόσο μια σεξουαλική σύζυγος ή μια κυρία που διψά για χρήματα σύμφωνα με τις κορυφές του είδους της Barbara Stanwyck στο Double Indemnity ή της Jane Greer στο Out of the Past. Η Tierney, αντιθέτως, υποδύεται μια παρθένα νεόνυμφη νοικοκυρά που είναι τόσο τερατωδώς κτητική με τον χρόνο και την προσοχή του συζύγου της που σιγά-σιγά αποκόβει και καταστρέφει κάθε στενή σχέση στη ζωή του. Ο χαρακτήρας της είναι τέλεια φτιαγμένος και φαινομενικά έχει τον έλεγχο, το μυαλό της όμως φαίνεται να κατακλύζεται από καταστροφικές παρορμήσεις.

Η ομορφιά της είναι επίσης το κλειδί στο φιλμ νουάρ του Otto Preminger, Laura (1944), μια υπνωτιστική ιστορία μανίας και φόνου.

Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την εμμονική αναζήτηση ενός ντετέκτιβ για την υπόθεση μιας δολοφονημένης γυναίκας. Η ταινία έχει εμμονή με το σεξ και τον θάνατο μυστήρια που απασχόλησαν πολλούς ακόμη δημιουργούς, όπως τον Χίτσκοκ στον ίλιγγο (1957) και τον Ντέιβιντ Λιντς.

Πλέον, τα πρότυπα της ομορφιάς έχουν αλλάξει πολύ κι αυτό μπορεί κανείς να το δει στην μεγάλη οθόνη. Φυσικά μια τέτοια εξέλιξη μόνο καλή μπορεί να είναι για τις γυναίκες, μιας και πλέον δεν χρειάζεται να αποδείξουν την ομορφιά τους όπως την δεκαετία του ’40 και του ’50. Κάθε εποχή έχει την νοσταλγία της και η Gene Tierney άφησε το στίγμα της στις καρδιές μας και στο σινεμά.