The Conversation: Το προφητικό αριστούργημα του Francis Ford Coppola γίνεται 50 χρονών

Ο ήρωας της ταινίας, Harry Caul, φοβάται ότι το μέλλον της δουλειάς του ως επαγγελματίας παρακολουθήσεων βοηθά να δημιουργήσει, ένα μέλλον στο οποίο οι απειλές παρακολούθησης για καταπάτηση της καθημερινής ζωής και η αντικυβερνητική παράνοια τρέχουν τόσο αχαλίνωτες που η αλήθεια φαίνεται σαν άμμος στα δάχτυλά σου.

• Διαβάστε επίσης: Ο Francis Ford Coppola μοιράζεται τις πρώτες εικόνες από την νέα του ταινία «Megalopolis»

Τι θα έκανε ο Harry Caul σήμερα σε έναν κόσμο όπου μικρές κάμερες είναι πανταχού παρούσες σε δημόσιους χώρους και οι άνθρωποι δίνουν οικειοθελώς πληροφορίες για τον εαυτό τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή σε εφαρμογές του τηλεφώνου τους;

Στην αριστουργηματική εναρκτήρια σκηνή - η οποία κατά κάποιο τρόπο δεν οδήγησε σε Όσκαρ ήχου για τον θρυλικό του μοντέρ, Walter Murch, και τον μηχανικό Art Rochester - ο Harry και η ομάδα του παρακολουθούν ένα ζευγάρι (Frederic Forrest και Cindy Williams) στην πολυσύχναστη Union Square του Σαν Φρανσίσκο.

Ξεκινώντας από ένα ανατριχιαστικό πλάνο που τελικά ακούγεται το ζευγάρι από κάτω, ο Coppola καταφέρνει να μεταδώσει το αίσθημα της κλειστοφοβίας στον θεατή. Μέσω μιας όμορφης χορογραφίας τεχνικών και συσκευών ακρόασης, συμπεριλαμβανομένου ενός μικροφώνου που μοιάζει με τουφέκι ελεύθερου σκοπευτή, ο Harry Caul παίρνει την κασέτα που θέλει ο πελάτης του και την πηγαίνει πίσω στο γραφείο του για επεξεργασία.

Ο Coppola στήνει ένα περιστροφικό θρίλερ αγωνίας που στο τέλος αποδίδει υπέροχα. Το The Conversation μοιάζει σαν μια πολύ πιο εσωτερικευμένη υπόθεση, παρά τις τρομακτικές συγκρίσεις του με άλλες ανάλογες ταινίες.

Με την πένθιμη παρτιτούρα του David Sire, που φτιάχνει τη διάθεση τόσο αποτελεσματικά όσο το διάσημο θέμα του Nino Rota για τον Νονό, η ταινία υπογραμμίζει τη συντριπτική μοναξιά και την αποξένωση του Harry, σε σημείο που η ανάγκη για οικειότητα γίνεται η μοναδική, εκμεταλλεύσιμη αδυναμία του. Ο Gene Hackman είναι ο τύπος του ηθοποιού που συγκινεί με κάθε του λέξη αλλά προτείνει ταυτόχρνα την ευπάθεια περισσότερο όταν βάζει τους άλλους σε απόσταση αναπνοής. Η τεχνογνωσία του τον έχει μετατρέψει σε έναν παρία που αυτοκαταστρέφεται.

Τώρα το The Conversation φαίνεται πιο σύγχρονο, παρά τις συναρπαστικές διαφορές μεταξύ 1974 και 2024: τα εργαλεία της τεχνολογίας που έχουν σχεδιαστεί για να φέρουν τον Harry πιο κοντά με άλλους ανθρώπους δημιουργούν το δικό τους είδος απόστασης και σύγχυσης, το αντίθετο από την κατανόηση του ποιοι πραγματικά είναι. Συμμετέχουμε σε αυτές τις συνομιλίες στο διαδίκτυο καθημερινά.

Θέλουμε να κρυφακούσουμε επίσης τους διπλανούς μας ασυναίσθητα, γιατί οι άνθρωποι μιλάνε μεταξύ τους και «μοιράζονται» στα δημόσια φόρουμ σχεδόν τα πάντα. Η λαμπρή ταινία του Coppola προέβλεψε ένα μέλλον στο οποίο όσο περισσότερα νομίζουμε ότι γνωρίζουμε για τους ανθρώπους, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει η απόσταση μεταξύ μας.