Η πιο σημαντική sci-fi ταινία όλων των εποχών σε σκηνοθεσία Ταρκόφσκι

Το σκηνικό είναι ένα έρημο και άγονο τοπίο που θυμίζει τις εικόνες ενός μετα-αποκαλυπτικού κόσμου. Η ιστορία εστιάζει σε έναν οδηγό που προσλήφθηκε για να οδηγήσει έναν συγγραφέα και έναν επιστήμονα σε μια περιοχή γνωστή ως Ζώνη. Το ταξίδι της τριάδας χτίζεται και λυγίζει μέσα στο χρόνο, το χώρο και τη μνήμη πριν τελικά οι τρεις φτάσουν στο Δωμάτιο, το οποίο λέγεται ότι ικανοποιεί τις βαθύτερες επιθυμίες όσων είναι αρκετά γενναίοι για να μπουν μέσα.

Ο Ταρκόφσκι μας παρέδωσε ένα πραγματικό κινηματογραφικό αριστούργημα επιστημονικής φαντασίας.

Εξερευνά την ανθρώπινη εμπειρία

Θεματικά, ο Ταρκόφσκι βυθίζεται ακλόνητα στη φύση της θρησκείας, της επιθυμίας, της τέχνης και του πολιτικού τοπίου στα μέσα του τέλους του 20ου αιώνα, προσκαλώντας το κοινό του να αναλογιστεί το νόημα της ανθρωπότητας και τις συχνά τραγικές συνέπειες της στον πλανήτη. Το Stalker είναι μια ταινία που ξεπερνά την απλή ικανότητα του κινηματογράφου να αφηγείται και μάλλον φτάνει ως μια κρίσιμη εξερεύνηση της ανθρώπινης εμπειρίας.

Η θέση της ταινίας στην ιστορία του κινηματογράφου εξασφαλίστηκε λίγο μετά την κυκλοφορία της – έχοντας υποστεί αρχικά μικτές κριτικές – και πλέον θεωρείται μια από τις σημαντικότερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας που έγιναν ποτέ σήμερα. Για αρχή, πρέπει να αναφερθεί ότι υπάρχει ένας σκόπιμος ρυθμός μοντάζ στο Stalker επιτρέπει στη διαλογιστική του ατμόσφαιρα να ζωντανέψει, και αυτό είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτο, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο Ταρκόφσκι χρειάστηκε να γυρίσει την ταινία δύο φορές, μιας και την πρώτη φορά η ταινία καταστράφηκε.

Η άρνηση μιας παραδοσιακής μεθόδου αφήγησης δίνει τη δυνατότητα στον Ταρκόφσκι να προσφέρει μια στοχαστική προσέγγιση, αντικατοπτρίζοντας τα υπαρξιακά ερωτήματα που αντιμετωπίζουν οι κύριοι χαρακτήρες του. Επιπλέον, ο προσεκτικός και αργός ρυθμός του Stalker δημιουργεί επίσης ένα αίσθημα άγχους και ανησυχίας, το οποίο κατακλύζει το κοινό του – καθώς αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τα πράγματα, η αντίληψη τους αλλάζει εντελώς, όπως συμβαίνει συχνά στην ίδια τη ζωή.

Μεγαλειώδης αισθητική

Επιπλέον, η ταινία του Ταρκόφσκι του 1979 είναι ίσως η πιο εντυπωσιακή οπτικά με τις ισχυρές εικόνες και την έξυπνη κινηματογράφηση του Alexander Knyazhinsky, δημιουργώντας έναν κόσμο παρόμοιο με τον δικό μας, αλλά τόσο μακρινό και παράξενο. Η απόλυτη ερήμωση της Ζώνης, με τα εγκαταλελειμμένα κτήριά της μέσα σε κατάφυτη χλωρίδα, δημιουργεί μια αντιπαράθεση μεταξύ μελαγχολικής καταστροφής και φυσικής ομορφιάς, όλα παραδομένα με απόλυτο σεβασμό και μεγαλειώδη αισθητική. Το Stalker είναι μια ταινία που υπνωτίζει με τις εικόνες της, επιτρέποντας στο μυαλό να περιπλανηθεί και στη συνέχεια να ξαναμπεί στη συνείδηση του.

Ωστόσο, ακόμη και με τις επιλογές αισθητικής και παραγωγής του Ταρκόφσκι, η αφήγηση και τα θέματα της ταινίας διαχωρίζουν το Stalker από πολλές από τις σύγχρονες της ταινίες ως δείκτη επιστημονικής φαντασίας ύψιστης τάξης. Γραμμένο από τους Arkady και Boris Strugatsy, χαλαρά βασισμένο στο μυθιστόρημά τους Roadside Picnic του 1972, το Stalker παλεύει με μερικά από τα πιο σημαντικά ερωτήματα της ανθρωπότητας, όπως η πίστη και το πρόβλημα της πραγματικότητας.

Υπάρχει ένας αναμφισβήτητος συσχετισμός με τα έργα του Μάρτιν Χάιντεγκερ και του Φρίντριχ Νίτσε στο πώς το Stalker μας κάνει να αναρωτιόμαστε πώς πρέπει να ζούμε τη ζωή μας και τι την κάνει να αξίζει. Πλησιάζοντας το Δωμάτιο, όπου οι βαθύτερες επιθυμίες μας θα πραγματοποιηθούν, αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που θα μας έκανε να νιώθουμε χαρούμενοι, ικανοποιημένοι, πραγματικοί άνθρωποι. Αλλά το ταξίδι μέσα στη Ζώνη είναι επικίνδυνο, αντικατοπτρίζοντας το γεγονός ότι τα πραγματικά μας ταξίδια προς την επιτυχία και την ευτυχία είναι συχνά γεμάτα με πιθανούς κινδύνους, δείχνοντας ότι συχνά το πρόβλημα είναι η ίδια η επιθυμία.

Υπό αυτό το πρίσμα, το Stalker είναι ένα βαθιά φιλοσοφικό και ουμανιστικό έργο που εμπίπτει άνετα στην κατηγορία των πιο σημαντικών ταινιών επιστημονικής φαντασίας που έγιναν ποτέ.