H Σκωτσέζικη πόλη στην καρδιά των ιταλικών Άλπεων - Η παράξενη ιστορία της
Το παράξενο Σκωτσέζικο χωριό Gurro στις Άλπεις.
Photo/InstagramΤο έθνος της Ιταλίας έχει δώσει πολλά στον κόσμο: από τους δρόμους και τις οδογέφυρες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέχρι τα δίχρονα σκούτερ της υποκουλτούρας mod. Όταν σκέφτεστε την Ιταλία, αμέσως έρχεται στο νου το νόστιμο φαγητό, η κομψή μόδα και η εκπληκτική αρχιτεκτονική – χαρακτηριστικά που δεν θα αποδίδατε στην βροχερή Σκωτία.
Μην μας παρεξηγείτε, η Σκωτία είναι μια υπέροχη χώρα, αλλά είναι δύσκολο να δει κανείς παραλληλισμούς μεταξύ χάγκις και ζυμαρικών. Παρόλα αυτά, για τους κατοίκους ενός μικρού χωριού στις Άλπεις, τα δύο έθνη είναι αλληλένδετα.
Μέσα στο γραφικό ορεινό τοπίο του Verbano-Cusio-Ossola, στα βορειοδυτικά της χώρας, βρίσκεται το Gurro. Με πληθυσμό μόλις μερικών εκατοντάδων, σε απόσταση 90 μιλίων οδικώς από τον μητροπολιτικό κόμβο του Τορίνο, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς το απομακρυσμένο χωριό, κρυμμένο στα βάθη των Άλπεων, να δέχεται πολλούς τουρίστες. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα, ενώ διέφυγαν από τον απόηχο της Μάχης της Παβίας, οι χιονοθύελλες ανάγκασαν πολλούς σκωτσέζους στρατιώτες που επέστρεφαν στην πατρίδα να ξεχειμωνιάσουν στο Gurro.
Όπως θα γνωρίζει όποιος είχε ποτέ τη χαρά να ζήσει μια βραδινή έξοδο στη Γλασκώβη, οι Σκωτσέζοι σίγουρα πίνουν και «παρτάρουν», και ίσως αυτός είναι ο λόγος που είχαν διαρκή αντίκτυπο στην ιστορία του Gurro. Όταν η ψύχρα του χειμώνα μετατράπηκε σε ειδυλλιακή ιταλική άνοιξη, τα σκωτσέζικα στρατεύματα αποφάσισαν να παραμείνουν στους λόφους Verbano-Cusio-Ossola. Τα ειδύλλια άνθισαν μεταξύ των σκληροπυρηνικών στρατιωτών της Σκωτίας και των καλλονών του Gurro, και έτσι ξεκίνησε αιώνες μία «μίξη» Italo-Scozzesi.
Ακόμη και σήμερα, 500 χρόνια μετά την εγκατάσταση των πρώτων σκωτσέζων στρατευμάτων στο Gurro, η καταγωγή τους εξακολουθεί να είναι αναπόφευκτα παρούσα στο χωριό. Είναι σαν κάποιος να μετέφερε εκεί τα τουριστικά καταστήματα δώρων του Royal Mile. Ωστόσο, η σκωτσέζικη καταγωγή του Gurro δεν περιορίζεται στην εκτίμηση για το ταρτάν και το Tunnock's, καθώς ο μικρός πληθυσμός του χωριού μιλά σε μια διάλεκτο μοναδική.
Αν και οι άνθρωποι του Gurro είναι απίθανο να χορέψουν υπό τους ήχους του «I’m Gonna Be (500 Miles)», ή ακόμα και στα πιο mainstream κομμάτια των Jesus and Mary Chain, γιορτάζουν όμως τη σκωτσέζικη κληρονομιά τους μέσω της μουσικής. Οι χαρακτηριστικοί τόνοι του παραδοσιακού λαϊκού τραγουδιού του Gurro, που αφηγείται την ιστορία των αυθεντικών Σκωτσέζων αποίκων, ακούγονται στα πλακόστρωτα δρομάκια, συνήθως μετά από ένα ή δύο ποτήρια κόκκινο κρασί.
Έτσι, παρόλο που το Gurro προσφέρει μια γεύση από τη Σκωτία στο όμορφο περιβάλλον των ιταλικών Άλπεων, κάθε νοσταλγός Σκωτσέζος τουρίστας που θέλει να φάειμία τηγανιτή Mars ή λουκάνικο Lorne θα πρέπει να ψάξει αλλού. Ο γαστρονομικός κόσμος είναι το σημείο όπου χωρίζονται τα δύο έθνη. Όσον αφορά το φαγητό, το Gurro είναι ξεκάθαρα Ιταλικό - ευτυχώς.
Το αν η αρχική ιστορία των σκωτσέζων στρατευμάτων που εγκαθίστανται στο χωριό για τον χειμώνα είναι αληθινή ή όχι, παραμένει ένα σημαντικό μέρος της ταυτότητας και της καθημερινής ζωής των κατοίκων.