Μουσείο του Λίβερπουλ ζητά στοιχεία για τον διάσημο πίνακα «The Black Boy»
Είναι το πορτρέτο ενός μαύρου παιδιού που εκτίθεται στο Διεθνές Μουσείο στο Λίβερπουλ και η μοναδική ελαιογραφία με τέτοιο θέμα που υπάρχει σε ολόκληρη τη συλλογή των Εθνικών Μουσείων της πόλης.
Ο πίνακας απεικονίζει ένα παιδί, μόνο του και ξυπόλητο, με φαρδιά και σκισμένα ρούχα. Γνωστός μόνο ως «The Black Boy», η ταυτότητά του ήταν παραμένει μυστήριο για σχεδόν 200 χρόνια τώρα.
Το Διεθνές Μουσείο στο Λίβερπουλ ζητά πληροφορίες σχετικά με τον πίνακα και το παιδί, το οποίο φημολογείται ότι είχε στοιβαχτεί σε ένα πλοίο - πιθανώς για να ξεφύγει από τη σκλαβιά στην Αμερική. Μετά από έρευνα για τον καλλιτέχνη, William Lindsay Windus, οι ακτίνες Χ του πίνακα αποκάλυψαν ορισμένα στοιχεία για την ταυτότητα του αγοριού.
Η Kate Haselden, η οποία ερεύνησε το πορτρέτο που είναι σήμερα 180 ετών για το μουσείο, είπε ότι οι ιστορικοί πίνακες που αναπαριστούν μαύρους υπηκόους ως υπηρέτες ή σκλάβους είναι πολύ πιο συνηθισμένοι.
«Τα πορτρέτα μαύρων που κάθονται είναι πολύ σπάνια», είπε, προσθέτοντας ότι τα πορτρέτα μαύρων παιδιών είναι ακόμη πιο σπάνια. «Έχω μετρήσει λιγότερο από δέκα για εκείνη την περίοδο στις εθνικές συλλογές του Ηνωμένου Βασιλείου. Είναι ιδιαίτερα σπάνιο να έχεις έναν ολοκληρωμένο, ευαίσθητο, και καλά εκτελεσμένο πίνακα αυτού του είδους».
Οι ακτίνες Χ αποκάλυψαν ότι ο Windus, ένας προ-ραφαηλίτης καλλιτέχνης που ήταν μόλις 22 ετών όταν ζωγράφισε το «Μαύρο αγόρι» το 1844, ζωγράφισε «τέσσερα ή πέντε» άλλα πρόσωπα στον καμβά προτού πάρει την ασυνήθιστη απόφαση να καταλήξει σε ένα μεμονωμένο μαύρο παιδί ως το τελευταίο του θέμα.
«Συνέχισε να εργάζεται μέχρι να δημιουργήσει αυτή την εικόνα», είπε ο Haselden. «Αυτή ήταν που ήθελε να κρατήσει».
Είπε ότι ο Windus έδωσε επίσης ασυνήθιστη προσοχή στον σκούρο τόνο δέρματος του παιδιού, δίνοντάς του βάθος. «Όταν κοιτάς προσεκτικά, βλέπεις ότι υπάρχουν ροζ και κόκκινα, και αυτό είναι πολύ σπάνιο», πρόσθεσε.
Απεικονίζοντας το παιδί να κοιτάζει απευθείας τον θεατή, ο Windus προσπαθεί να προκαλέσει ενσυναίσθηση, αλλά με αξιοπρεπή και ελαφρώς συγκρουσιακό τρόπο, είπε. «Κάνει άμεση οπτική επαφή, κρατά την προσοχή σας και σας κάνει να τον κοιτάξετε απευθείας».
Ταυτόχρονα, ο Windus χρησιμοποιεί το φως που λάμπει από τη δεξιά πλευρά του πορτρέτου για να φωτίσει το πρόσωπο του παιδιού και να μεταδώσει την αθωότητα και την αγνότητά του, είπε. «Είναι πολύ μπροστά από την εποχή του – και αναδεικνύει πραγματικά τις δεξιότητες του Windus ως ζωγράφου».
Το 1891, σχεδόν 50 χρόνια μετά τη δημιουργία του πίνακα, μια λίστα σε έναν κατάλογο ισχυριζόταν ότι το αγόρι ήταν λαθρεπιβάτης τον οποίο είχε συναντήσει ο Windus στα σκαλιά του ξενοδοχείου Monument στο Λίβερπουλ. Σύμφωνα με αυτή την αφήγηση, ο Windus λυπήθηκε την κατάσταση του αγοριού, το χρησιμοποίησε ως μοντέλο και έστειλε το πορτρέτο του σε ένα κατάστημα με κορνίζες. Ξαφνικά, ένας διερχόμενος ναύτης το εντόπισε, συνειδητοποίησε ότι το παιδί ήταν ο συγγενής του που έλειπε – και έτσι το αγόρι επανενώθηκε με τους γονείς του.
Αυτή η φιλανθρωπική ιστορία, με το απίθανα αίσιο τέλος της, θα έκανε το πορτρέτο πιο ελκυστικό στους πλούσιους αγοραστές έργων τέχνης της Βικτώριας. Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.
Το μουσείο ανακάλυψε ότι η μητέρα του Windus διηύθυνε το ξενοδοχείο Monument στην πόλη -τώρα κομμωτήριο στο London Road- και ο Windus ζούσε εκεί όταν ζωγράφισε το Black Boy για έναν ντόπιο άρχοντα.