Πέντε μουσικοί που έχασαν περιουσίες σε υποθέσεις λογοκλοπής

Γνωστοί μουσικοί έχουν κληθεί στα δικαστήρια για να υπερασπιστούν τη δημιουργικότητά τους, προσπαθώντας να διαχωρίσουν τα έργα τους από τις εμπνεύσεις άλλων καλλιτεχνών. Ενώ κάποιοι καταφέρνουν να βγουν με τη μουσική τους ανέπαφη, άλλοι αναγκάζονται να πληρώσουν τεράστια ποσά σε αποζημιώσεις.

Είναι ένα δύσκολο θέμα και μια τεράστια νομική γκρίζα ζώνη, καθώς οι δικηγόροι προσπαθούν να κατανοήσουν πού βρίσκεται η γραμμή μεταξύ έμπνευσης και λογοκλοπής. Καθώς τα χρόνια περνούν και ο όγκος της μουσικής στον κόσμο αυξάνεται κατά εκατοντάδες χιλιάδες τραγούδια κάθε μέρα, σίγουρα οι πιθανότητες να κατηγορηθεί κανείς για ομοιότητες μεταξύ τραγουδιών γίνονται όλο και πιο πολλές.

Ας θυμηθούμε πέντε χαρακτηριστικές περιπτώσεις που ξεχώρισε το Far Out.

Τζορτζ Χάρισον

Μια από τις μεγαλύτερες υποθέσεις λογοκλοπής στην ιστορία της μουσικής αφορούσε τον «ήσυχο Beatle». Με το πρώτο σινγκλ της σόλο καριέρας του, ο Τζορτζ Χάρισον μπλέχτηκε σε διαμάχη, καθώς κατηγορήθηκε ότι είχε αντιγράψει το «My Sweet Lord» από παλιότερο κομμάτι.

Η Bright Tunes Music Corporation πήγε τον Χάρισον στα δικαστήρια με τον ισχυρισμό ότι το τραγούδι ήταν κλεμμένο από το «He's So Fine» του girl group της δεκαετίας του 1960, The Chiffons. Στο τέλος της χρονοβόρας νομικής διαδικασίας, κρίθηκε ότι ο Beatle είχε όντως αντιγράψει το τραγούδι, αλλά υποσυνείδητα. Χωρίς να το συνειδητοποιήσει, το κομμάτι πρέπει να είχε παρεισφρήσει στη σύνθεση του τραγουδιού από κάποια γωνιά του μυαλού του.

Έτσι, ενώ το «My Sweet Lord» μπορεί να έγραψε ιστορία ως η πρώτη νούμερο ένα επιτυχία για οποιονδήποτε από τους Beatles σε σόλο δουλειά, κόστισε επίσης στον Χάρισον 587.000 δολάρια σε αποζημίωση στις Chiffons, το 1981.

The Verve

Το 1997 η britpop βρισκόταν στα τελευταία της, όταν οι Verve έκαναν αίσθηση με το «Bitter Sweet Symphony», ένα κομμάτι χαραγμένο πλέον στη βρετανική μουσική ιστορία και αγαπημένο πολλών σκηνοθετών που το χρησιμοποίησαν σε ταινίες.

Ωστόσο, το τραγούδι έγινε το επίκεντρο μιας αγωγής λογοκλοπής που στοίχισε στο συγκρότημα μια μικρή περιουσία. Αντί να ξεκινήσει από τους ίδιους τους καλλιτέχνες, πρόκειται για μια περίπτωση δισκογραφικών εταιρειών και μάνατζερ που παίζουν βρώμικα, καθώς η πλευρά των Rolling Stones ισχυρίστηκε ότι οι Verve είχαν κλέψει την ιδέα από το τραγούδι «The Last Time».

Όντως, τα έγχορδα που χρησιμοποιούνται στο κομμάτι προέρχονται από ένα άλμπουμ με ορχηστρικές διασκευές τραγουδιών των Stones. Η μπάντα έχει λάβει άδεια για τη χρήση του από την εταιρεία των Stones, την Decca, αλλά όχι από τον πρώην μάνατζέρ τους. Το αποτέλεσμα ήταν μια μήνυση 1,7 εκατομμυρίων δολαρίων και η προσθήκη των Μικ Τζάγκερ και Κιθ Ρίτσαρντς ως δημιουργών στα credits του τραγουδιού.

Ήταν ένα ζήτημα που τράβηξε για χρόνια, καθώς τα δύο γκρουπ προσπαθούσαν να βρουν άκρη με το χάος. Το 2019, ως πράξη καλής θέλησης, οι Τζάγκερ και Ρίτσαρντς επέστρεψαν τα δικαιώματα στο συγκρότημα, σε μια κίνηση που ο τραγουδιστής του, Ρίτσαρντ Ασκροφτ, χαρακτήρισε «ζωογόνο».

The Beach Boys

Μερικές φορές, ακόμη και το να συζητάς τις εμπνεύσεις σου μπορεί να σε βάλει σε μπελάδες. Αυτό συνέβη όταν ο Μπράιαν Γουίλσον των Beach Boys τοποθετήθηκε πάνω στο ζήτημα της λογοκλοπής το 2015, και χρησιμοποίησε ως παράδειγμα το δικό του κομμάτι «Surfin' U.S.A.». «Απλά πήρα το “Sweet Little Sixteen” και το ξαναέγραψα για να γίνει κάτι δικό μας», είπε, αναφέροντας τον Τσακ Μπέρι ως σημαντική επιρροή.

Η ομάδα του Μπέρι, ωστόσο, έδειξε να μη συμφωνεί με το επιχείρημα του Γουίλσον ότι όλη η μουσική είναι κατά κάποιο τρόπο εμπνευσμένη ή επηρεασμένη από άλλους. Όταν έμαθαν αυτά που είπε, τον απείλησαν με μήνυση. Αν και διευθέτησαν το θέμα εκτός δικαστηρίου, ο Γουίλσον παραχώρησε τα δικαιώματα του τραγουδιού στον Μπέρι.

The Beatles

Ο Μπράιαν Γουίλσον δεν υπήρξε ο πρώτος στόχος των δικηγόρων του Τσακ Μπέρι. Είχε προηγηθεί ο Τζον Λένον όταν εντοπίστηκαν ομοιότητες μεταξύ των τραγουδιών «Come Together» και «You Can't Catch Me».

Μάλιστα, πρώτος τις είχε εντοπίσει ο Πολ Μακάρτνεϊ, που πρότεινε αρχικά να επιβραδύνουν τον ρυθμό του τραγουδιού για να διαφοροποιηθούν τα κομμάτια. Αλλά ακόμα και μετά από αυτή την κίνηση, ο παραγωγός του Μπέρι, Μόρις Λέβι, συνέχισε να τους κυνηγάει.

Ωστόσο, καθώς οι Beatles εξακολουθούσαν να είναι οι πιο διάσημοι καλλιτέχνες στον κόσμο, ο διακανονισμός που έγινε ήταν μοναδικός. Αντί να χρειαστεί να πληρώσουν ή να παραχωρήσουν πνευματικά δικαιώματα στον Μπέρι, η εκδοτική εταιρεία του τελευταίου, Big Seven, απαίτησε από τον Λένον να διασκευάσει περισσότερα τραγούδια τους. Και αυτό γιατί μια διασκευή θα έφερνε περισσότερα χρήματα και αναγνωρισιμότητα από οποιαδήποτε αγωγή.

The Flaming Lips

Ο Κατ Στίβενς και οι Flaming Lips εμπλέχθηκαν το 2002 σε μια αγωγή εναντίον του τραγουδιού «Fight Test» του αμερικανικού συγκροτήματος. Υποστηρίχθηκε ότι είχε αντιγραφεί από το τραγούδι του Στίβενς, «Father and Son».

Ο τραγουδιστής τους, Γουέιν Κόιν, παραδέχθηκε μιλώντας στο περιοδικό Rolling Stone: «Το “Fight Test” δεν είναι απαραίτητα μια αναφορά στις ιδέες του “Father and Son”, αλλά είναι σίγουρα μια αναφορά στο ρυθμό, τη μελωδία και την εξέλιξη των συγχορδιών». Ο Στίβενς κέρδισε την αγωγή και το 75% των δικαιωμάτων για το τραγούδι. Ενώ ο Κόιν το 2005 δήλωσε: «Θέλω να ζητήσω συγγνώμη για το όλο θέμα. Αγαπώ πραγματικά τον Κατ Στίβενς και τον σέβομαι ως έναν σπουδαίο τραγουδοποιό».