The Settlers: Ένα western που γράφει με αίμα τη σύγχρονη ιστορία της Χιλής

Ένας γαιοκτήμονας στη Γη του Πυρός βάζει τρεις άντρες να ανοίξουν μια «ασφαλή διαδρομή» διαμέσου των εδαφών των ιθαγενών σε αυτόν τον απειλητικό κλονισμό της αποικιοκρατίας και των ρεβιζιονιστών της. Κι όμως η ταινία δεν έχει καμία σχέση με τα Αμερικάνικα «ξαδέρφια» της. Έχει μία μυρωδιά από παλιό ιταλικό σπαγγέτι γουέστερν.

Από την βροντερή παρτιτούρα του soundtrack, που μερικές φορές ακούγεται σαν κάποιος να διαλύει μια ορχήστρα με ένα σφυρί, και τα τεράστια, τρομακτικά, κόκκινα γράμματα του αίματος των ενδιάμεσων τίτλων, μέχρι τη γροθιά της εναρκτήριας σκηνής, η βία, ή η απειλή της, ελλοχεύει σε κάθε καρέ αυτού του τρομερού ντεμπούτου του Felipe Gálvez Haberle.

Είχαμε καιρό να δούμε ένα ανάλογο western και μας χαροποιεί το γεγονός πως βγαίνουν τέτοιες εναλλακτικές παραγωγές τελευταία, για να ξεφεύγουμε λίγο από την βιομηχανοποιημένη εικονοποιία του Χόλυγουντ.

Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα

Ξεκινώντας το 1901 στην απέραντη έρημο της Γης του Πυρός στη Χιλή, αυτή η ισπανόφωνη και αγγλόφωνη ταινία βασίζεται εν μέρει σε αληθινά γεγονότα – συμπεριλαμβανομένων πολλαπλών σφαγών των ιθαγενών Selk'nam από λευκούς αποίκους – και εξερευνά μια ζοφερή περίοδο στη Χιλή. Ένα αποικιακό παρελθόν που ποτέ δεν έχει καταγραφεί από στα ιστορικά βιβλία της χώρας. Η Ιστορία συχνά «αποστρέφει το βλέμμα» από τέτοιου είδους ιστορίες γιατί είναι υπερβολικά αιματηρές και δεν συμφέρουν κανέναν.

Ο Mark Stanley πρωταγωνιστεί ως Alexander MacLennan, ένας Σκωτσέζος στρατιώτης που προσλήφθηκε από τον πλούσιο γαιοκτήμονα José Menéndez (ένας ανατριχιαστικός Alfredo Castro). Ο MacLennan έχει κατηγορηθεί για την εκκαθάριση μιας «ασφαλούς διαδρομής» στη γη του Menéndez, για δολοφονίες ιθαγενών που πρέπει να αποσιωπηθούν. Το στόρι έχει κάτι από Killers Of The Flower Moon του Scorsese, με τη διαφορά ότι εδώ οι εικόνες έχουν μια ακατέργαστη δύναμη.

Η αποστολή συνοδεύεται από έναν Αμερικανό μισθοφόρο, τον Bill (Benjamin Westfall) και τον λιγομίλητο ιχνηλάτη Segundo (Camilo Arancibia), του οποίου η μικτή καταγωγή τον κάνει στόχο των ρατσιστικών εκρήξεων του Bill. Η ιδέα του MacLennan για μια ασφαλή διαδρομή, όπως αποδεικνύεται, είναι διάσπαρτη με τα σώματα των πρώην κατοίκων της γης, κάτι που μετατρέπει την ταινία σε ένα σχόλιο για την αιματηρή αποικιοκρατία.

Δεν λειτουργούν τα πάντα σε αυτό το «λάτιν» γουέστερν εμπνευσμένο από τον Leone. Όμως, η εικόνα έχει ένα «δηλητηριώδες δάγκωμα» και μια έξυπνη τελική σκηνή που στρέφει τον φακό στην πράξη της γνήσιας και αγνής δημιουργίας ταινιών, καταφέρνοντας μάλιστα να διαμορφώσει εν τέλει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε την Ιστορία.