Grammys: Τι είδαμε και τι θα θέλαμε να έχουμε δει - Πώς το μάρκετινγκ «καπελώνει» τη μουσική

Τα Grammy είναι πλέον κάτι σαν τα Όσκαρ της μουσικής κι αυτό φυσικά δεν είναι απαραίτητα καλό. Κανείς δεν είπε όχι σε ένα από αυτά τα βραβεία, φυσικά, και αν κάποιος το έχει στην συλλογή του μόνο καλό μπορεί να του κάνει. Από την άλλη όμως τις περισσότερες φορές τα βραβεία αυτά πάνε στους πιο εμπορικούς καλλιτέχνες ή έστω σε εκείνους με το λιγότερο αποτελεσματικό μάρκετινγκ.

Το ίδιο ίσχυσε, φυσικά, και φέτος. Οκ, ναι, καλή και άγια η Taylor Swift, η Billy Eilish και η Miley Cyrus όμως υπάρχουν εκεί έξω καλλιτέχνες που αδικούνται με φρικτό τρόπο και παραβλέπονται κάθε χρόνο από την κριτική επιτροπή, της οποίας βασικό κριτήριο επιλογής αποτελεί ο αριθμός των δίσκων που πουλάει ο κάθε καλλιτέχνης.

Πάμε όμως να τα πάρουμε από την αρχή: Άλμπουμ της χρονιάς πήρε η Taylor Swift. Αν, όμως, ακούσει κανείς τον δίσκο καταλαβαίνει αμέσως πως το όλο πράγμα μοιάζει σαν backing track για κάποιο ασανσέρ σε εμπορικό κέντρο. Κατά την άποψη μας ένα τέτοιο βραβείο θα έπρεπε να πάει σε καλλιτέχνες όπως η Μary Lattimore ή η Lauren Halo.

Γιατί, όμως, πρέπει να θεωρείται «ποιοτική» όλη αυτή η κονσέρβα-ποπ που αφήνει μία γεύση από συντηρητικά στο στόμα; Μα φυσικά, γιατί πουλάει εκατομμύρια δίσκους και γεμίζει αρένες βγάζοντας δισεκατομμύρια δολάρια για τους παραγωγούς και αυτό δεν είναι τυχαίο.

Μόνο που όλο αυτό δεν έχει καμία σχέση με την καλή μουσική.

Κάθε χρόνο βλέπουμε πάνω κάτω τους «γνωστούς-αγνώστους» της εμπορικής ποπ να βραβεύονται, ενώ αξιόλογοι και real καλλιτέχνες να μένουν στην αφάνεια μόνο και μόνο επειδή δεν πουλάνε «πολλά μπλουζάκια» και «κούπες καφέ» και η μουσική τους δεν είναι ευκολοχώνευτη.

Αξίζει άραγε κανείς να ασχολείται τελικά με τέτοιου είδους βραβεία; Τι ακριβώς προωθούν και γιατί;

Γιατί πρέπει να θεωρώ εγώ σαν ώριμος ακροατής που έχει περάσει το αυτί μου από τον Dylan, τους Grateful Dead μέχρι και τον 2Pac ή τους Wu Tang κάτι τόσο «άγευστο» όσο είναι η ποπ της Taylor Swift και της Miley Cyrus; Όχι δεν είναι κουλ τα Grammy και μάλλον ποτέ δεν ήταν (με ελάχιστες εξαιρέσεις ανά τα χρόνια).

Η Billie Eilish έχει αρχίσει να κουράζει με το να την βλέπουμε σε όλα τα βραβεία πρώτη. Εντάξει, της γράψανε μερικά πιασάρικα τραγούδια και πράγματι έχει το στυλ να τα λανσάρει καλά, όμως αξίζουν κι άλλοι καλλιτέχνες να αναδειχτούν πέρα από τα γνωστά ονόματα που κατακλύζουν τα chart και τις οθόνες μας.

Οι Shahti μοιάζουν «λίγοι», ανούσιοι και χωρίς προσωπικότητα όσο αφορά το βραβείο για το World Music, ένα βραβείο που θέλαμε επιτέλους να το δούμε να πηγαίνει σε καλλιτέχνες όπως είναι ίσως ο Ψαραντώνης, η μουσική σκηνή της Αιθιοπίας και του Νίγηρα ή σε καλλιτέχνες από φυλές Αβορίγινων της Αυστραλίας.

Το νέο «ταλέντο» Victoria Monét μόνο ταλέντο δεν θα το λέγαμε, μιας και αυτό που κάνει είναι απλά να αντιγράφει καλλιτέχνες που επίσης έχουμε βαρεθεί όπως είναι η Beyoncé και η Rihanna. Καμία έκπληξη ούτε κι εκεί. Mε μία λέξη; Βαρεμάρα.

Όσον αφορά τη «χλιαρή» ποπ των boygenius πραγματικά θλιβόμαστε γιατί υπάρχουν πολύ καλύτερα δείγματα εκεί έξω που φυσικά δεν είναι σε major labels κι έτσι κανείς δεν τους δίνει σημασία.

Η άποψη μας είναι πως ο κόσμος δεν χρειάζεται άλλα «διάσημα» βραβεία, αλλά μάλλον καλύτερη μουσική.