O Νίκος Χατζητσάκος βρίσκει το νόημα της ζωής μέσα από τον ρυθμό της jazz

Η μουσική σύμφωνα με πολλές επιστημονικές μελέτες μπορεί να κάνει τον εγκέφαλο σου να διατηρηθεί νέος. Αν μία τέχνη είναι άμεση αυτή είναι η μουσική και ο κοντραμπασίστας Νικος Χατζητσάκος το γνωρίζει αυτό πολύ καλά. Το CNN Greece μίλησε μαζί του και ο ίδιος μας έλυσε πολλές από τις απορίες μας για την τέχνη του.

Γεννημένος στην Αθήνα αλλά με βάση του τη Νέα Υόρκη, ο κοντραμπασίστας, συνθέτης, και ενορχηστρωτής, Νίκος Χατζητσάκος ασχολήθηκε με την μουσική από μικρή ηλικία. Στην εφηβεία του, ανέπτυξε μια βαθιά εκτίμηση για τη jazz, που είχε ρίζες στην αφρό-αμερικανική μουσική της δεκαετίας του 1940-1960. Ο Νίκος προσπαθεί να βρει νέους τρόπους για να τιμήσει αυτήν την εποχή και να τη συνδέσει με άλλα ιδιώματα. Είναι βραβευμένος μουσικός και έχει υπάρξει μέλος της Ralph Peterson GenNext Big Band και ιδρυτής του «Nikos Chatzitsakos Tiny Big Band».

Ο Νίκος έχει εμφανιστεί δίπλα σε διακεκριμένους μουσικούς όπως οι Ralph Peterson, Frank Lacy, Antonio Hart, Stacy Dillard, Josh Evans, Quiana Lynell, Lalah Hathaway, Sarah Reich, και Γιώργος Κοντραφούρης. Έχει εμφανιστεί σε διάσημα φεστιβάλ και σε συναυλιακούς χώρους όπως το Dizzy's Club Coca-Cola at the Lincoln Center, DC Jazz Festival, Smalls Jazz Club, Scullers Jazz Club, The Django, Agganis Arena, “Jazzed in Siberia” Festival, Rockport Music-Shalin Liu Performance Center, The Berklee Performance Center (BPC), The Red Room @ Cafe 939, Wally's Jazz Cafe, Half Note Jazz Club, SNFCC, και το Onassis Cultural Center.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη με τον Νίκο Χατζητσάκο:

Πως έτυχε κι έγινες μουσικός, τι σε τράβηξε σε αυτό; 



Νικος Χατζητσάκος: Από πολύ μικρός είχα μία κλίση προς την μουσική, μου άρεσε πολύ να ακούω δίσκους. Η μητέρα μου με ξεκίνησε μαθήματα μουσικής και ύστερα κατέληξα σε μουσικό σχολείο. Εκεί βρισκόμουν καθημερινά σε μουσικό περιβάλλον και γνώρισα την τζαζ μουσική, που με κέρδισε. Καθώς τα χρόνια περνούσαν το ενδιαφέρον μου για την τζαζ μεγάλωνε και δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο επαγγελματικά. Έτσι στα 17 μου αποφάσισα να σταματήσω το τσέλο και το ηλεκτρικό μπάσο, που έπαιζα μέχρι τότε, και να ασχοληθώ αποκλειστικά με το κόντρα μπάσο και την τζαζ.



Πως είναι να είσαι μουσικός στη Νέα Υόρκη; 



Νικος Χατζητσάκος: Σαν τζαζ μουσικός κάνεις ένα μεγάλο σου όνειρο πραγματικότητα, ζεις στην Μέκκα αυτής της μουσικής. Στην Νέα Υόρκη μπορείς να έρθεις σε επαφή με τους ήρωες σου και να δεις μουσική σε ιστορικούς συναυλιακούς χώρους, όπως το Village Vanguard. Επίσης έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις και να δημιουργήσεις με παρά πολλούς μουσικούς. Αυτά είναι κάποια από τα θετικά. Τα αρνητικά είναι πως ζεις σε μια από τις ακριβότερες χώρες του κόσμου και κάνεις ένα επάγγελμα με κακές οικονομικές απολαβές. Παρότι είναι αρκετά δύσκολο να παίξεις στους επιθυμητούς σου συναυλιακούς χώρους, διότι ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος, έχεις αρκετές ευκαιρίες και η καριέρα σου μπορεί να αλλάξει ραγδαία ξαφνικά.



Μίλησε μας λίγο για την τελευταία σου δουλειά «Tiny Big Band 2». 



Νικος Χατζητσάκος: Στις 9 Φεβρουαρίου θα κυκλοφορήσει ο δεύτερος δίσκος μου «Tiny Big Band 2» όπου ενορχηστρώνω jazz standards (κομμάτια του Broadway και Jazz μουσικών) για 6 πνευστά, πιάνο τρίο, και ενίοτε φωνή. Μέσα από το πρότζεκτ μου παρουσιάζω κομμάτια, που είναι ήδη γνωστά στο τζαζ ακροατήριο, υπό μια καινούργια οπτική. Με τις ενορχηστρώσεις μου προσπαθώ να συνδυάσω τη ζεστασιά ενός μικρού τζαζ συνόλου με τη δυναμική ενέργεια μιας big band, και να αναδείξω τις ατομικές μουσικές φωνές καθώς τις ενώνω σε μια ισχυρή συλλογική έκφραση. 



Σκέφτεσαι να γυρίσεις στην Ελλάδα μόνιμα; 



Νικος Χατζητσάκος: Προς το παρόν θέλω να περνάω 2-3 μήνες τον χρόνο στην Ελλάδα αλλά δεν σκέφτομαι να επιστρέψω μόνιμα. Δεν αποκλείω το ενδεχόμενο για το πιο μακρινό μέλλον. Νομίζω σε όποιο μέρος και να ζεις κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις το θέμα είναι ποιες είναι οι προτεραιότητες σου εκείνη την περίοδο της ζωής σου.



Ποιες είναι οι επιρροές σου; 



Νικος Χατζητσάκος: Οι μεγαλύτερες μου επιρροές είναι από την post-bop περίοδο της τζαζ. Όταν άκουσα τον δίσκο Plugged at Nickel του Miles Davis, ήταν αποκάλυψη για εμένα. Παίζανε κομμάτια που τα είχαν στο ρεπερτόριο τους για δεκαετίες αλλά τα προσέγγιζαν με την περιέργεια για εξερεύνηση που έχουν τα μικρά παιδιά όταν ανακαλύπτουν κάτι για πρώτη φορά. Η διάδραση, η δημιουργικότητα και το πόσο ανοιχτά άκουγαν την μουσική άλλαξε το πώς θέλω να παίζω. Πέρα από το δεύτερο κουιντέτο του Miles Davis, ακούω πάρα πολύ τραγουδίστριες όπως Betty Carter, Sarah Vaughan, Billie Holiday, Shirley Horn, και Blue Note δίσκους όπως Lee Morgan, Duke Pearson, Joe Henderson. Το project μου έχει επηρεαστεί από την big band μουσική των Duke Ellington, Bob Brookmeyer, Maria Schneider, από πιο μοντέρνα τζαζ όπως Brad Mehldau, Kurt Rosenwinkel, Mark Turner, και τέλος λατρεύω την βραζιλιάνικη μουσική των Jobim, Elis Regina, Joao Gilberto.

Πως βλέπεις τη μουσική σκηνή στην Ελλάδα;

Νικος Χατζητσάκος: Όποτε επιστρέφω στην Ελλάδα είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι μέρος της σκηνής. Έχει πολλούς μουσικούς που είναι εξαίρετοι και ανυπομονώ κάθε φορά που είναι να συνεργαστώ μαζί τους. Συχνά οι συναυλίες έχουν αντίστοιχο επίπεδο με αυτές που κάνω στην Νέα Υόρκη. Κατά την άποψη μου το πρόβλημα με την Ελλάδα είναι οι περιορισμένες επιλογές συναυλιακών χώρων και το μικρό ακροατήριο. Άλλο ένα ακόμα σημαντικό πρόβλημα είναι η έλλειψη χορηγιών, κρατικών και ιδιωτικών, για τις τέχνες. Αυτά τα θέματα κάνουν πολύ δύσκολη τη δημιουργία και τη διατήρηση μουσικών πρότζεκτ αλλά και τον βιοπορισμό των μουσικών.

Υπάρχει τεράστιος ανταγωνισμός εκεί που είσαι προφανώς. Πώς το βιώνεις αυτό;

Νικος Χατζητσάκος: Αυτό που μου έχει κάνει τεράστια εντύπωση, ερχόμενος από μια μικρή μουσική σκηνή, είναι ότι ενώ υπάρχουν εκατοντάδες μουσικοί που παίζουν το ίδιο όργανο με εσένα δεν υπάρχει τόσο έντονος προσωπικός ανταγωνισμός. Στην πλεινότητά τους οι μουσικοί είναι πολύ φιλικοί. Το πρόβλημα με τον ανταγωνισμό είναι ότι υπάρχουν τόσοι μουσικοί που οι μισθοί για τα live είναι αρκετά χαμηλοί σε σύγκριση με το κόστος επιβίωσης. Τα μαγαζιά μπορούν να βρουν κάποιον που θα το κάνει για λιγότερα λεφτά και δεν υπάρχουν έντονα μουσικά εργατικά σωματεία όπως στο παρελθόν που να επιβάλει ένα ελάχιστο ποσό πληρωμής. Το άλλο δύσκολο μέρος του ανταγωνισμού είναι να καταφέρεις να εμφανιστείς σε κάποιο από τα γνωστά τζαζ μαγαζιά. Ο υπεύθυνος μπορεί να διαλέξει ανάμεσα σε εσένα και έναν μουσικό θρύλο που ζει στην Νέα Υόρκη. Συνεπώς έχεις πολύ δύσκολη πρόσβαση ως νέος μουσικός να επιτελέσεις σε αυτά τα μέρη. Το θετικό είναι ότι στην Νέα Υόρκη υπάρχει μια συνεχόμενη κίνηση όποτε ευκαιρίες προκύπτουν αρκεί να έχεις υπομονή και να το θες πραγματικά.