Η ταινία που προκάλεσε δυσεντερία στους θεατές όταν έκανε πρεμιέρα

Το κάθε κοινό περιμένει μια έντονη εμπειρία όποτε κάθεται στις θέσεις του στον κινηματογράφο. Είτε καλή είτε κακή εμπειρία, βαθιά ή στοιχειωμένη, το ελάχιστο αναμενόμενο είναι ότι οι παρευρισκόμενοι θα έχουν φύγει νιώθοντας έστω κάτι. Σε μια συγκεκριμένη περίπτωση ταινίας, αυτό το συναίσθημα αποδείχτηκε η ...δυσεντερία. Ακούγεται εντελώς ζοφερό αλλά όμως είναι η αλήθεια. Πάμε να δούμε τι ακριβώς συνέβη...

Όταν προβαλλόταν το «The Mad Doctor of Blood Island» του 1969, πολλοί θαμώνες υπέφεραν εκ των υστέρων από μια βασανιστική ασθένεια αφού ένα τέχνασμα μάρκετινγκ πήγε φρικτά λάθος. Αυτές τις μέρες, η προώθηση του viral και η περιστασιακή πρόσθετη χρέωση 3D είναι σχεδόν τόσο τεχνητή αλλά και αναγκαία όσο η επιβίωση της κινηματογραφικής βιομηχανίας, αλλά κάποτε υπήρχε μια ευρεία επιθυμία να διαφημιστεί μια επερχόμενη κυκλοφορία – συνήθως στο είδος του τρόμου ή της φαντασίας – με εξ ολοκλήρου «χειροποίητα» μέσα.

Ο William Castle ήταν ένας από τους πιο αξιόλογους σκηνοθέτες τρόμου και έκανε πολλά τεχνάσματα μέσα στις αίθουσες για να μαγνητίσει το κοινό. Ένας σκελετός επέπλεε σε καλώδια πάνω από τα πλήθη που συγκεντρώθηκαν για το «House on Haunted Hill», προσάρτησε ολόκληρα μέρη από στρατιωτικά αεροπλάνα στο κάτω μέρος των καθισμάτων για να «βάλει» κυριολεκτικά τους ανθρώπους στην ατμόσφαιρα για την ταινία «The Tingler», πρόσφερε επιστροφή χρημάτων εάν όποιον δεν άντεχε να μείνει στην αίθουσα μέχρι την τελική πράξη του «Homicidal», και έφτιαξε μία γιγαντιαία πλαστική κατσαρίδα για τις ανάγκες του «The Bug».

H ταινία «The Mad Doctor of Blood Island» όμως έσπασε κάθε ρεκόρ «πρωτοτυπίας» προσπαθώντας να βυθίσει τους υποψήφιους θεατές στον κόσμο της ταινίας, ταινία που δείχνει τον Dr. Bill Forster (John Ashley) να ταξιδεύει στην ομότιτλη τοποθεσία για να προσπαθήσει να αποτρέψει ένα τερατώδες πλάσμα από το να προκαλέσει τον όλεθρο στον τοπικό πληθυσμό του μυστήριου νησιού. Κλασική ιστορία τρόμου της δεκαετίας του '50, η προώθηση της, όμως, στην πρεμιέρα ήταν κάτι το τρομακτικό.

Πριν από την προβολή θα προβάλλονταν ένας πρόλογος που καλούσε τα μέλη του κοινού να καταπιούν ένα συσκευασμένο υγρό που ονομαζόταν «πράσινο αίμα». Σύμφωνα με τη μυθολογία της ταινίας, κάτι τέτοιο – και φροντίζοντας να «απαγγείλει τον όρκο του πράσινου αίματος» – θα τους επέτρεπε να παρακολουθήσουν «τους αφύσικούς πρασινοαίματους χωρίς φόβο μόλυνσης». Ένα κόλπο φυσικά που όχι μόνο δεν έπιασε αλλά πήγε πολύ, πολύ στραβά, μιας και οι θεατές το ήπιαν.

Η κατανάλωση του «μυστηριώδους» και ανώνυμου παρασκευάσματος κατευθείαν από ένα συσκευασμένο κουτί πριν από την προβολή θα φαινόταν αμφισβητήσιμη πρακτική σήμερα, και ήταν ένα κακό τρικ το οποίο ο δημιουργός του μετάνιωσε. Ο παραγωγός Sam Sherman ήταν ο εγκέφαλος πίσω από το «πράσινο αίμα», και ενώ πολλοί ενθουσιώδεις άνθρωποι ακολούθησαν τις οδηγίες, υπήρξαν αρνητικές παρενέργειες. Όσοι το ήπιαν έπαθαν δυσεντερία!

Ο Sherman παραδέχτηκε ότι η κατανάλωση του ανεξήγητου υγρού έκανε βαριά άρρωστο ακόμη και τον ίδιο, με αναφορές για δυσεντερία που εμφανίστηκαν στον απόηχο του «The Mad Doctor of Blood Island». Η προσπάθεια να κερδίσει επιπλέον δημοσιότητα και να προσελκύσει το ευρύτερο κοινό με ανάλογες τακτικές μάρκετινγκ πήγε καλά μιας και η ταινία έκοψε πολλά εισιτήρια για την εποχή, αλλά σίγουρα δεν θα μπορούσε να υπάρχει άλλη ταινία που να προκαλεί στην κυριολεξία ασθένεια και διάρροια.