Δέκα εμβληματικοί ροκ δίσκοι που φέτος γίνονται 50 ετών

Μοιάζει τόσο μακρινό το 1974, αλλά ακούγεται τόσο «φρέσκο». Με πολύ δυνατά άλμπουμ όλων των ηχοχρωμάτων της ροκ, από τεράστια ονόματα όπως Rolling Stones, Queen, Aerosmith, Lynyrd Skynyrd, Ντέβιντ Μπόουι, Νιλ Γιανγκ, Έλτον Τζον, Έρικ Κλάπτον. Θυμόμαστε 10 από αυτά, με χρονολογική σειρά κυκλοφορίας.

Aerosmith, «Get Your Wings»

Ημερομηνία κυκλοφορίας: 15 Μαρτίου 1974

Tracklist: Same Old Song and Dance, Lord of the Thighs, Spaced, Woman of the World, S.O.S. (Too Bad), Train Kept A Rollin’, Seasons of Wither, Pandora’s Box

Με το «Get Your Wings» οι Aerosmith πήραν… τα φτερά τους και απογειώθηκαν. Ενώ το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους το 1973 δεν ήταν καθόλου αμελητέο – περιείχε άλλωστε τo θρυλικό πλέον «Dream On» - εδώ το συγκρότημα είναι πολύ πιο σίγουρο για τον εαυτό του και συνειδητοποιεί πού βρίσκονται τα δυνατά του σημεία: στο «βρώμικο» boogie του «Same Old Song and Dance», στη σαρκική λαχτάρα του «Lord of the Thighs», στην ατμοσφαιρική μπαλάντα «Seasons of Wither» – αλλά και στην απογειωτική διασκευή του κλασικού ροκαμπίλι «Train Kept A Rollin'».

Lynyrd Skynyrd, «Second Helping»

Ημερομηνία κυκλοφορίας: 15 Απριλίου 1974

Tracklist: Sweet Home Alabama, I Need You, Don’t Ask Me No Questions, Workin’ for MCA, The Ballad of Curtis Loew, Swamp Music, The Needle and the Spoon, Call Me the Breeze

Το «Sweet Home Alabama» κυριαρχεί στο δεύτερο άλμπουμ των Lynyrd Skynyrd, και δικαίως: είναι ο απόλυτος southern rock ύμνος, μια γιορτή του ήχου και της ατμόσφαιρας ων ευαισθησιών του βαθιού Νότου. Οι Skynyrd δεν ήταν απλοϊκοί, αντίθετα με πολλούς ροκάδες που τους ακολούθησαν. Ανακάτεψαν τα μπλουζ και την κάντρι με το arena rock, ένας συνδυασμός που αψηφούσε τις συμβάσεις της εποχής. Ο βασικός τραγουδοποιός τους, Ρόνι Βαν Ζαντ, απηχούσε αυτή την πολυπλοκότητα, γράφοντας με ειρωνική ενσυναίσθηση και αιχμηρό πνεύμα που δίνει στο «Second Helping» τη μεγάλη καρδιά του.

The New York Dolls, «Too Much Too Soon»

Ημερομηνία κυκλοφορίας: 10 Μαΐου 1974

Tracklist: Babylon, Stranded in the Jungle, Who Are the Mystery Girls?, (There’s Gonna Be A) Showdown, It’s Too Late, Puss ‘n’ Boots, Chatterbox, Bad Detective, Don’t Start Me Talkin’, Human Being

Συνεργαζόμενοι με τον παραγωγό Σάντοου Μόρτον – έναν από τους κύριους αρχιτέκτονες του κλασικού ήχου των girl groups – οι New York Dolls κατάφεραν να ακούγονται πιο σφιχτοί και ταυτόχρονα πιο χαλαροί στο δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ τους με την αρχική σύνθεση. Ο Μόρτον επέτρεψε στο συγκρότημα να αναδείξει την camp πλευρά του διασκευάζοντας παλιές doo-wop επιτυχίες, εκτελέσεις που βοήθησαν τα πρωτότυπα «Babylon», «Who Are the Mystery Girls?» και «Human Being» να ακούγονται ακόμα πιο σκληρά και «βρώμικα».

David Bowie, «Diamond Dogs»

Ημερομηνία κυκλοφορίας: 24 Μαΐου 1974

Tracklist: Future Legend, Diamond Dogs, Sweet Thing, Candidate, Sweet Thing (Reprise), Rebel Rebel. Rock ‘n’ Roll with Me, We Are the Dead, 1984, Big Brother, Chant of the Ever Circling Skeletal Family

Ο Ντέιβιντ Μπόουι έριξε την αυλαία των glam χρόνων του με το «Diamond Dogs», το οποίο ηχογράφησε χωρίς τους Spiders from Mars. Διέλυσε το γκρουπ με την ελπίδα να αφήσει πίσω του τον Ziggy Stardust, αλλά δεν το πέτυχε εντελώς. Πρόκειται για ένα παρακμιακό glam και δαιδαλώδες concept άλμπουμ, με περίτεχνα τραγούδια όπως τα «Sweet Thing» και «1984», αλλά και δύο από τις πιο δυνατές ροκιές της καριέρας του, τα «Diamond Dogs» και «Rebel Rebel».

Elton John, «Caribou»

Ημερομηνία κυκλοφορίας: 24 Ιουνίου 1974

Tracklist: The Bitch is Back, Pinky, Grimsby, Dixie Lily, Solar Prestige a Gammon, You ‘re So Static, I’ve Seen the Saucers, Stinker, Don’t Let the Sun Go Down on Me, Ticking

Ένα χρόνο μετά το διπλό «Goodbye Yellow Brick Road», το όγδοο άλμπουμ του Έλτον Τζον είναι όλο λάμψη και στυλ – ένας δίσκος που αποκτά ορμή από την ίδια του την αίσθηση της υπερβολής. Το «The Bitch is Back» ανοίγει το άλμπουμ, δίνοντας το ρυθμό για μια συλλογή από υπερβολικές ροκιές και ανάλαφρη ποπ, ένα αδυσώπητο μπαράζ χιούμορ και ηδονισμού που βρίσκει την απαραίτητη στιγμή ηρεμίας στο «Don't Let the Sun Go Down on Me», μια από τις δημοφιλέστερες μπαλάντες της καριέρας του Έλτον Τζον.

Neil Young, «On The Beach»

Ημερομηνία κυκλοφορίας: 19 Ιουλίου 1974

Tracklist: Walk On, See the Sky About to Rain, Revolution Blues, For the Turnstiles, Vampire Blues, On the Beach, Motion Pictures, Ambulance Blues

Το πέμπτο άλμπουμ του Νιλ Γιανγκ και δεύτερο της αποκαλούμενης «Ditch Trilogy», των τριών άλμπουμ που ο Καναδοαμερικανός τραγουδοποιός ηχογράφησε μετά την τεράστια επιτυχία του «Harvest» το 1972. Είναι εμπνευσμένο από τα αισθήματα απομόνωσης, αποξένωσης και μελαγχολίας που του δημιούργησε αυτή η επιτυχία. Η πρώτη πλευρά του δίσκου έχει τα πιο φιλικά στον ακροατή κομμάτια (με στιγμές σπάνιας ομορφιάς) ενώ η δεύτερη είναι μια αργή κάθοδος στην αυτοαμφισβήτηση, με αποκορύφωμα το «Ambulance Blues», που με 9 λεπτά διάρκεια μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ. Μαζί, οι δύο πλευρές αποτελούν ένα συναρπαστικό ταξίδι στα βάθη της στοιχειωμένης μελαγχολίας του Γιανγκ.

Eric Clapton, «461 Ocean Boulevard»

Ημερομηνία κυκλοφορίας: Τέλη Ιουλίου 1974

Tracklist: Give Me Strength, Willie and the Hand Jive, Get Ready, I Shot the Sheriff, I Can’t Hold Out, Please Be with Me, Let It Grow, Steady Rollin’ Man, Mainline Florida

Στο δεύτερο σόλο άλμπουμ του, μετά από ένα τετραετές διάλειμμα για την αντιμετώπιση του εθισμού του στην ηρωίνη, ο Έρικ Κλάπτον ακούγεται ανανεωμένος. Επέστρεψε στις blues ρίζες του – το μισό άλμπουμ είναι αφιερωμένο σε διασκευές παλιών blues – αλλά επέλεξε να δώσει σε αυτές τις επανεκτελέσεις επιδέξιες, funky ενορχηστρώσεις που έμοιαζαν φρέσκες και σύγχρονες. Η διασκευή του «I Shot the Sheriff» του Μπομπ Μάρλεϊ ήταν το πρώτο σινγκλ «κράχτης», ενώ δυνατές στιγμές είναι το ξεσηκωτικό «Mainline Florida» και η γλυκιά μπαλάντα «Let It Grow».

The Rolling Stones, «It’s Only Rock ‘n Roll»

Ημερομηνία κυκλοφορίας: 18 Οκτωβρίου 1974

Tracklist: If You Can’t Rock Me, Ain’t Too Proud to Beg, It’s Only Rock ‘n Roll (But I Like It), Till The Next Goodbye, Luxury, Dance Little Sister, If You Really Want To Be My Friend, Short and Curlies, Fingerprint File

Το τελευταίο άλμπουμ των Rolling Stones στο οποίο συμμετέχει ο κιθαρίστας Μικ Τέιλορ (πριν τον διαδεχθεί ο Ρον Γουντ) είναι επίσης το πρώτο στο οποίο η παραγωγή έγινε από τους Glimmer Twins – το ψευδώνυμο που υιοθέτησαν ο Μικ Τζάγκερ και ο Κιθ Ρίτσαρντς ως παραγωγοί. Εδώ οι Stones είναι σε μεταβατική φάση, προσπαθώντας να αναμετρηθούν με το glam, τη ρέγκε και το funk, χωρίς να χάσουν την ουσία τους. Είναι μια φόρμουλα που θα τελειοποιούσαν στο «Some Girls» του 1978, αλλά και αυτή η προσπάθεια έχει την αξία της – ενώ το ομώνυμο τραγούδι είναι από τα all time classics τους.

Queen, «Sheer Heart Attack»

Ημερομηνία κυκλοφορίας: 8 Νοεμβρίου 1974

Tracklist: Brighton Rock, Killer Queen, Tenement Funster, Flick of the Wrist, Lily of the Valley, Now I’m Here, In the Lap of the Gods, Stone Cold Crazy, Dear Friends, Misfire, Bring Back That Leroy Brown, She Make Me (Stormtrooper in Stilettos), In the Lap of the Gods… Revisited

Μετά από την progressive κατεύθυνση των δύο πρώτων του άλμπουμ, εδώ οι Queen ενσωμάτωσαν στο ροκ τους glam και ποπ στοιχεία, κάνοντας ένα βήμα προς τον «κλασικό ήχο Queen». Το πρώτο σινγκλ, «Killer Queen», είναι και το πρώτο τους αριστούργημα. Αλλά και οι «σκληρές» κιθάρες δεν πάνε πίσω, με το άλμπουμ να γίνεται αρκετά heavy κατά διαστήματα. Όπως για παράδειγμα στο «Stone Cold Crazy», ένα φρενήρες, σχεδόν metal κομμάτι – δεν είναι τυχαίο ότι το διασκεύασαν και οι Metallica.

Rush, «Rush»

Ημερομηνία κυκλοφορίας: 18 Μαρτίου 1974

Tracklist: Finding My Way, Need Some Love, Take a Friend, Here Again, What You’re Doing, In the Mood, Before and After, Working Man

Στο ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους, οι Rush δεν έκαναν μεγάλη προσπάθεια να κρύψουν το βαθύ χρέος τους προς τους Led Zeppelin. Χωρίς τον «βράχο» Νιλ Περτ – ήρθε στο συγκρότημα τον επόμενο χρόνο φέρνοντας ρυθμική και στιχουργική πολυπλοκότητα – τα riffs του κιθαρίστα Άλεξ Λάιφσον έρχονται στο προσκήνιο, όπως και τα διαπεραστικά φωνητικά του Γκέντι Λι. Ενώ ο συνδυασμός μπορεί μερικές φορές να φαίνεται λίγο παράταιρος, οι μεγάλες δυνατότητες του γκρουπ είναι εμφανής και το «Working Man» είναι ένας κλασικός ύμνος του «εργατικού ροκ».