Rebel Moon: Όταν η «αντιγραφή» λειτουργεί καλύτερα από το πρωτότυπο

Tο πρώτο μέρος της φιλόδοξης, πολυαγαπημένης διαστημικής όπερας του Zack Snyder, Rebel Moon – Part First: A Child of Fire φαίνεται αρκετά εντυπωσιακό αλλά ταυτόχρονα αντλεί τα πάντα από άλλες ταινίες όπως το Star Wars και τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών: η ιστορία ξετυλίγεται σε κόσμους μακρινούς, ξεκινώντας από μια ιδεαλιστική αγροτική κοινότητα σε έναν απομονωμένο πλανήτη και ταξιδεύοντας μέσα από κόσμους εξόρυξης κοβαλτίου, φυλάκια στην έρημο και σεληνιακά μπαρ.

Οι σεκάνς των σκηνών μάχης είναι αξιοπρεπείς, αν και λίγο υπερβολικά εξαρτώμενες από άλες ταινίες τύπου Matrix. Η ιστορία είναι ένα μιξαρισμένο χάος που μοιάζει σαν να έχει συναρμολογηθεί από κομμάτια πλοκής που έχουν διαλεχθεί από τα κουφάρια άλλων, καλύτερων ταινιών και είναι κολλημένα μαζί με μοντάζ που μουδιάζει τον εγκέφαλο, αλλά σκοτώνουν τον ρυθμό.

Η Sofia Boutella δείχνει δυνατότητες στις πολεμικές τέχνες ως Κόρα, μια μυστηριώδης αουτσάιντερ που έχει βρει την ειρήνη ζώντας με την αγροτική κομμούνα, αλλά της αξίζει ένα καλύτερο σεναριακό όχημα από αυτή την high tech «ταλαιπωρία».

Οριακά το Rebel Moon – Part One: A Child of Fire λειτουργεί για τον θεατή που απλά θέλει να τελειώσει δύο σακουλάκια πατατάκια και τη μπίρα του και μετά να πάει για ύπνο. Αλλά τελικά αυτός είναι και ο σκοπός της ταινίας, να σε κάνει να ξεχάσεις πόσο χάλια ταινίες βγαίνουν και να σου μουδιάσει λίγο ακόμη τα εγκεφαλικά σου κύτταρα που αργοπεθαίνουν από την ανία.

Αν πραγματικά έχεις βαρεθεί να σκρολάρεις στην πρώτη σελίδα του Netflix για το τι να δεις απόψε, τότε το Rebel Moon «θα κάνει τη δουλειά» σίγουρα, αρκεί να μην έχεις παρέα που θα ήθελε να δει κάτι περισσότερο ποιοτικό. Οπότε πρόσεξε πολύ με ποιον θα το δεις.