Το Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου είναι σαν παραμύθι του Charles Dickens που έπαθε ... επιληψία

Δεν έχει σημασία αν σου αρέσει ο Tim Burton, τα παραμύθια τρόμου, οι παράξενες ιστορίες του Edgar Allan Poe, σημασία έχει πως η νέα ταινία του Λάνθιμου είναι το σινεμά στο πιο ψυχαγωγικό του σημείο, εκεί όπου η φαντασία μπορεί να σε κάνει να περάσεις αξιοπρεπώς δύο και κάτι ώρες, να φας το ποπ κορν σου και να σκεφτείς και (λίγο) πιο deep απ' ότι συνήθως. Η προβολή έγινε πρωινή ώρα οπότε ο Λάνθιμος μας έπιασε λίγο αγουροξυπνημένους, και μάλλον αυτό ήταν καλό γιατί ακόμη το μυαλό ήταν φρέσκο. Και πάλι όμως η ταινία μπορεί να σε μπερδέψει αρκετά, ειδικά αν είσαι από τους φίλους του Λάνθιμου της πρώτης περιόδου. Ναι, εκεί κολλημένος εγώ.

Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα τίποτα από την πρώτη περίοδο, οπότε είχα φτάσει σαν λευκή σελίδα στο σινεμά. Ήξερα πως πλέον ο Λάνθιμος έχει φύγει από το καθιερωμένο του στυλ, από την τελευταία του ταινία κιόλας. Δεν περίμενα όμως πως θα μου θύμιζε τόσο πολύ Tim Burton...σίγουρα βέβαια στο πιο «επιληπτικό». Η ταινία στην αρχή με ξεγέλασε, με την ευχάριστη steampunk sci-fi αισθητική της, από την άλλη λιγάκι κάπως τα «μαγείρεψε» άγαρμπα εκεί όλα με τον κυνισμό, την αγάπη, την φιλοσοφία, το «ζήσε τη ζωή σου» κι έφτιαξε ένα πράγμα μάλλον σκιώδες νοηματικά.

Πιο συγκεκριμένα όλη η ταινία είναι σαν όντως κάποιος τρελός επιστήμονας, βλέπε Godwin Baxter καλή ώρα, να έβαλε τον Dickens και τον Woody Allen στο τραπέζι του χειρουργείου και να έφτιαξε ένα μικρό τέρας. Αυτό φυσικά έχει τα καλά του έχει όμως και τα κακά του...

Μην γελιέστε όμως, η ταινία ξέρει καλά πως να ενθουσιάσει και να ξεσηκώσει το κοινό μιας και ο Λάνθιμος γνωρίζει που να πετάει διάφορες γλυκούλικες βωμολοχίες και κάποια αρκετά πετυχημένα αστεία, έτσι ώστε να ξεσηκώσει την αίθουσα. Δεν παύει όμως αυτό τελικά να είναι ένα σκηνοθετικό τρικ που γρήγορα εξαφανίζεται στη συνέχεια αφήνοντας σε λίγο μετέωρο να αναρωτιέσαι αν έπεσες θύμα απάτης.

Από φιλοσοφικής άποψης ίσως η ταινία να έχει λίγο περισσότερο ενδιαφέρον, ιδιαίτερα εκεί με τον κυνικό Harry Astley στο πλοίο ο οποίος προσπαθεί να μάθει την Bella Baxter πόσο μάταιος είναι ο κόσμος που ζούμε, κάπου όμως το χάνει, κάπου το πλοίο μπάζει νερά εδώ μιας και η ταινία θέλει τελικά να ευχαριστήσει το κοινό, κι αυτή ίσως είναι και η παγίδα που πέφτει ο Λάνθιμος. Φυσικά ηθελημένα και εν γνώση του πάντα πιστεύουμε.

Αυτό που με «χάλασε» περισσότερο νομίζω είναι η συνειδητοποίηση πως ο Λάνθιμος έχει απομακρυνθεί πλέον πολύ από το στυλ και το ύφος που τον πήγε εκεί που είναι τώρα τελικά. Κι αυτό όχι γιατί πρέπει αναγκαστικά ένας σκηνοθέτης να έχει μόνο ένα ύφος, αλλά γιατί είναι λίγο στεναχωρητικό να βλέπεις κάποιον να ενδίδει τόσο πολύ στο Χόλυγουντ και να χάνει κάπως το «χρώμα» του, να ξεθωριάζει.

Η ταινία είναι καλή, μην ακούτε αυτά που λέω μιας και είμαι λιγάκι ρομαντικός, πρέπει όμως να εκφράσω κάποια παράπονα που πιστεύω πως ισχύουν και για άλλους φίλους των πρώτων ταινιών του.

Ο Λάνθιμος εδώ λοιπόν έκανε εντατικά μαθήματα πάνω στον «Burton-ισμό» αλλά και διατριβή στα βίντεο AI που συναντά κανείς στο Instagram, ναι όλα εκείνα τα μικρά αριστουργήματα που βάζουν τον Harry Potter στο Βερολίνο να χορεύει techno.

Η αλήθεια είναι πως αυτό το στοιχείο με την κάμερα που διαρκώς πηγαίνει σε πολύ κοντινό και θυμίζει όντως αυτά τα AI βίντεο, ίσως τελικά είναι και το πιο πρωτοποριακό στοιχείο της ταινίας - πέρα από την κάπως βαρετή γύμνια της Emma Stone και τους εξαιρετικά καλούς Willem Dafoe και Mark Ruffalo - που όμως τελικά κι αυτό το στοιχείο τεχνητής νοημοσύνης είναι λιγάκι «ξεπατικωμένο» από την internet κουλτούρα.

Η μόνη σκηνή που μάλλον χάρηκα ειλικρινά που υπήρχε - καθαρά σαν γκροτέσκος συμβολισμός μέσα στο κεφάλι μου πάντα, που ίσως και να έχει μείνει από τις παλιές του μέρες σαν σκηνοθέτη - ήταν εκείνη η υπέροχη «ρουκέτα» της Bella καθώς κοιτάει αυτό το υπερ photoshop-αρισμένο ηλιοβασίλεμα μιας wallpaper Λισαβόνας.

Για να πω την αλήθεια μου, μου λείπει ο Κυνόδοντας και το Lobster κάπως, ναι, και δεν ντρέπομαι να το πω και να κριθώ σαν κουραστικός. Εντάξει το ξέρω πως ίσως να ακούγεται αρκετά γραφικό αλλά όντως νοσταλγώ εκείνο το στοιχείο που με έκανε να αγαπήσω τον Λάνθιμο και τελικά τον έκανε λιγάκι πιο ξεχωριστό από τη μάζα στα μάτια μου. Ναι, ακόμη περιμένω αυτό το πλοίο να φτάσει στην Αθήνα. Αλλά όχι...κάπου ο καπετάνιος εχασε λίγο τις συντεταγμένες του.

Εδώ πρέπει να δώσουμε ένα σημαντικό credit στην εκπληκτική μουσική του τρομερού Jerskin Fendrix η οποία είναι μάλλον και η μισή ταινία.

Το Poor Things είναι 2 και βάλε ώρες καθαρής διασκέδασης αλλά όμως αυτό δεν μου αρκεί.