Αυτές είναι οι πέντε κλασικές ταινίες τρόμου όλων των εποχών

Μέχρι τη δεκαετία του ‘30 τα μυθικά και τρομακτικά τέρατα υπήρχαν μόνο στις σελίδες των βιβλίων. Το τέλος του βωβού κινηματογράφου έδωσε τη δυνατότητα στις παραγωγές να γίνουν πιο «τρομακτικές» συνδυάζοντας για πρώτη φορά ηχητικά και οπτικά εφέ. Μερικές από τις πρώτες ταινίες τρόμου γυρίστηκαν από την NBC Universal με αποτέλεσμα να έχουν ξεφύγει πλέον από τον αστερισμό του cult και θεωρούνται, δικαίως, παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά.

Η σημασία του είδους του τρόμου είναι γνωστό ότι υποτιμάται σε σχέση με διακρίσεις και βραβεία. Αμέτρητες φορές οι ηθοποιοί έχουν υποτιμηθεί για τη δουλειά τους, χάνοντας άδικα από μικρότερες ερμηνείες. Αλλά με μέτριες ταινίες όπως το Halloween Ends και το M3GAN να εμφανίζονται ως επιτυχίες, υπάρχει αναμφίβολα μια ακλόνητη επιθυμία να δείτε και να αγοράσετε εισιτήρια για οποιαδήποτε ταινία τρόμου. Στούντιο όπως το Blumhouse και το A24 τα στηρίζουν όσο το δυνατόν περισσότερο, γι' αυτό και το genre του τρόμου έχει ανέβει πολύ τις τελευταίες δεκαετίες.

Το να πιστεύεις ότι μόνο τα σύγχρονα ειδικά εφέ, η μουσική και η σκηνοθεσία μπορούν να σε τρομάξουν, είναι στην καλύτερη περίπτωση αφελές. Όλα όσα αγαπάτε σχετικά με το είδος και βλέπετε στην οθόνη σήμερα οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στις εντυπωσιακές υπερπαραγωγές και τα κλασικά κινηματογραφικά έπη τρόμου που ήρθαν πριν. Ο τρόμος υπάρχει από τα μέσα της δεκαετίας του 1890, με την ταινία Le Manoir du Diable να ξεκινά αναμφισβήτητα την horror τρέλα και από τότε, οι κινηματογραφιστές θέλουν να τρομάξουν το κοινό τους Και ξέρουν να το κάνουν καλά.

Σε αυτή τη λίστα, θα εξερευνήσουμε μερικές από τις πιο τρομακτικές ταινίες τρόμου από την αρχή του κινηματογράφου, μια λίστα που κανονικά θα έπρεπε να είναι πιο μεγάλη. Με την διασημότητα του είδους να είναι πλέον τόσο μεγάλη, εδώ θα βρείτε τους ανατριχιαστικούς, ατμοσφαιρικούς, κλασικούς τρόμους που ακολουθούνται από τα πρώτα αλλά κλασικά jump scares. Όλες αυτές οι ταινίες έχουν αναμφίβολα εμπνεύσει μερικές από τις σημερινές παραγωγές που βλέπουμε συνέχεια στο Netflix.

Don’t Look Now (Nicolas Roeg, 1973)

Αν νομίζετε ότι αυτή η ταινία είναι μόνο ο Ντόναλντ Σάδερλαντ που περιφέρεται στους σκιώδεις δρόμους της Βενετίας, έχετε μισό δίκιο. Πέρα από το αστείο, με το Don't Look Now, έχετε ένα τέλειο παράδειγμα τρόμου που δημιουργεί ένταση που ξεχωρίζει χωρίς πολλά, πολλά εφέ και κόλπα. Αυτό οφείλεται κυρίως στα 90 λεπτά που προηγήθηκαν αυτού του ανατριχιαστικού τέλους, λόγω της έντονης ανάπτυξης χαρακτήρα τόσο του Σάδερλαντ όσο και της Τζούλι Κρίστι, καθώς και της καλογραμμένης οικογενειακής δυναμικής και σχέσης τους.

Rosemary’s Baby (Roman Polanski, 1968)

Το Rosemary's Baby παραμένει μια συναρπαστική ταινία τρόμου που μπορεί ακόμα να ενσταλάξει φόβο στο κοινό της. Καθώς ένα νεαρό ζευγάρι μετακομίζει σε μια ειδυλλιακή πολυκατοικία, το διαβόητο κτίριο της Ντακότα, παγιδεύονται σε μια απαίσια δύναμη που σιγά σιγά κατατρώει τη ζωή τους. Η ελίτ σκηνοθεσία του Polanski δημιουργεί ένταση και ανησυχία, αξιοποιώντας πολλούς από τους δικούς μας ψυχολογικούς φόβους.

The Shining (Stanley Kubrick, 1980)

Το The Shining είναι μια άλλη (πλέον) καλτ ταινία που βοήθησε στην αναμόρφωση του τοπίου του σινεμά τρόμου. Ο Κιούμπρικ φέρνει τη δική του ατμοσφαιρική αφήγηση, ανησυχητικά γραφικά και ψυχολογικό τρόμο από το βιβλίο που βασίζεται στους χαρακτήρες του Stephen King, κάτι για το οποίο τον έχει επικρίνει ο Στίβεν Κινγκ. Η γνωστή σχολαστική προσοχή του Κιούμπρικ στη λεπτομέρεια και η χρήση του συμβολισμού ανέβασαν το The Shining σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο καλλιτεχνικής μαεστρίας και η δουλειά του συζητείται μεταξύ των θαυμαστών του τρόμου μέχρι και σήμερα.

The Texas Chainsaw Massacre (Tobe Hooper, 1974)

Εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, η ιστορία ακολουθεί μια ομάδα φίλων που συναντούν μια οικογένεια σαδιστών κανίβαλων με επικεφαλής τον εμβληματικό Leatherface. Η αδυσώπητη ατμόσφαιρα της ταινίας εμπεριέχει άπειρη κλειστοφοβία, βάναυση βία και σπλαχνικό τρόμο και παραμένει πολύ μετά την κυκλοφορία της ένα κλασικό έργο. Η σφαγή με αλυσοπρίονο συγκλονίζει το κοινό μέχρι σήμερα, με μια ανησυχητικά ρεαλιστική απεικόνιση της βίας, ενισχύοντας τη φήμη του ως μια πραγματικά αξέχαστη κινηματογραφική εμπειρία.

The Wicker Man (Robin Hardy, 1973)

Το αυθεντικό The Wicker Man, όχι το καταδικασμένο remake, στέκεται ως μια συναρπαστική ταινία που αψήφησε τις συμβάσεις του είδους και της επέτρεψε να την αγαπήσουν τόσο πολύ σήμερα. Σε σκηνοθεσία Robin Hardy, η ταινία υφαίνει μια στοιχειωμένη ιστορία ενός αφοσιωμένου αστυνομικού που ερευνά μια εξαφάνιση σε ένα απομακρυσμένο νησί της Σκωτίας. Πραγματικά κλασική.