Πώς ο σουρεαλισμός και η επιστημονική φαντασία επηρέασαν τον Neil Young

Σε αντίθεση με πολλούς από τους συγχρόνους του, ο Neil Young παρουσίαζε πάντα τον εαυτό του ως προοδευτικό σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του.

Τα τελευταία χρόνια, ο θρυλικός κιθαρίστας και τραγουδοποιός έχει προσφέρει μια αναζωογονητική οπτική για την προοδευτική πολιτική εξοπλισμένη με έναν μουσικό κατάλογο πίσω του που θα μπορούσε να κάνει τον Bob Dylan να κοκκινίσει.

Ο καλλιτέχνης έγινε, για άλλη μια φορά, μια από τις πιο ισχυρές πολιτικές φωνές στην Αμερική. Αλλά η πιο σημαντική προσφορά του στον κόσμο θα είναι πάντα η μουσική του.

Αναμφίβολα ένας από τους πιο αγαπημένους μας δίσκους του είναι το πολυλατρεμένο On The Beach.

Κυκλοφόρησε ως μέρος της περίφημης «Ditch Trilogy». Ο δίσκος είναι μια καλοστημένη αλλά ζοφερή «υπόθεση», παρά το φαινομενικά ηλιόλουστο σκηνικό του εξωφύλλου.

Το άλμπουμ είναι σε μεγάλο βαθμό ένα από τα πιο απελπισμένα άλμπουμ που έγιναν ποτέ και μερικές φορές θεωρείται πως ο Young ουσιαστικά αποχαιρετά τον πόνο, αφού ηχογραφήθηκε μετά αλλά κυκλοφόρησε πριν από το Tonight's The Night.

Υπάρχουν μερικές μεγάλες στιγμές στο άλμπουμ, και ενώ το «Ambulance Blues» είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα τραγούδια του Young, είναι δύσκολο να δεις πέρα ​​από το ομώνυμο κομμάτι.

Το «On the Beach» είναι μια στέρεα και ανώτερη θέα στην πιο φωτεινή πλευρά της ζωής, όσο μελαγχολική κι αν είναι η μελωδία.

Ο θρίαμβος του άλμπουμ είναι αδιαμφισβήτητος και σίγουρα αξίζει να το ξαναεπισκεφτούμε και να το βάλουμε στο πικάπ μας. Οι πιθανότητες είναι ότι θα επιβεβαιώσει όλα όσα έχετε ακούσει για το ταλέντο του Neil Young.

Ένα σπάνιο ταλέντο που είχε πάντα ο Young είναι μια εγγενής ιδέα για το ποιος είναι. Βγαίνει μέσα από τα τραγούδια του και στα σχόλιά του:

«Δεν μου αρέσει να με χαρακτηρίζουν, να είμαι οτιδήποτε. Έκανα το λάθος πριν από τον εαυτό μου να ονομάσω τη μουσική μου, αλλά είναι αντιπαραγωγικό», είπε κάποτε ο Young σε ένα απόσπασμα που χαρακτηρίζει την προσέγγισή του στη μουσική.

«Το θέμα με τη μουσική μου είναι ότι πραγματικά δεν έχει νόημα», πρόσθεσε αδιάφορα.

«Απλώς κάνω αυτό που κάνω. Μου αρέσει να κάνω μουσική».

Ωστόσο, ένας τομέας στον οποίο ο Young σπάνια δείχνει την καλλιτεχνική του πλευρά βρίσκεται στα εξώφυλλα των άλμπουμ του, χρησιμοποιώντας συχνά απλά στένσιλ ή μεμονωμένες εικόνες.

PHOTO 1 / 3

Photo 1/3

Photo 2/3

Photo 3/3

Το On The Beach, ωστόσο, θεωρείται μια από τις πιο εκφραστικές κυκλοφορίες του Young όσον αφορά το artwork του άλμπουμ. Σχεδιασμένο από τον Gary Burden και φωτογραφημένο από τον Bob Seideman, είναι απίστευτα δύσκολο να φανταστείτε το άλμπουμ χωρίς τις ζωντανές εικόνες από την παραλία.

Ο Burden είπε για το εξώφυλλο:

«Το αγαπημένο μου εξώφυλλο άλμπουμ που έχω κάνει είναι το On the Beach του Neil Young. Αυτό το εξώφυλλο είναι γεμάτο πληροφορίες! Από τα στυλ ρούχων και των αντικειμένων μέχρι το Coors can μέχρι τον τίτλο της εφημερίδας της ημέρας της φωτογράφισης. Το τελευταίο μου «δώρο» στον θεατή/καταναλωτή ήταν να τυπώσω τα κολλώδη φλοράλ σχέδια μέσα στο μανίκι».

Με ένα κλασικό φτερό της Cadillac να βγαίνει από την άμμο, μια εφημερίδα που ζητά από τον Πρόεδρο Νίξον να παραιτηθεί και ο Γιανγκ να γυρίζει την πλάτη του σε ένα ραντεβού στην παραλία για να βρεθεί στα κύματα του ωκεανού, η εικόνα αρχικά μοιάζει με μια εντελώς πρωτότυπη σύλληψη.

Ωστόσο, χρειάστηκε βαριά έμπνευση, κυρίως από τον σουρεαλισμό και τον συγγραφέα επιτσημονικής φαντασίας, J.G. Ballard.

Οι συνδέσεις μεταξύ της μουσικής, του Salvador Dali και του J.G. Ballard είναι τεράστιες εδώ. Ο Ballard έχει συζητηθεί για τα γραπτά του και πολλά από αυτά έχουν γίνει ταινίες. Αλλά μέσα στα όρια του δίσκου του Neil Young εν έτη 1974, υπάρχουν πολλές εντυπωσιακές αναφορές πέρα από το φτερό της Cadillac. Το εξώφυλλο του David Pelham για το μυθιστόρημα του Ballard του 1974, «The Drought» θα εμφανιζόταν κάπως παραποιημένο στο εξώφυλλο του On The Beach.

Η σύνθεση και η γωνία του φωτογραφημένου φτερού του Young είναι σχεδόν πανομοιότυπη με την εικονογράφηση του Pelham, κάτι που συνέδεσε τελικά τον Ballard με τον πίνακα του Salvador Dali «The Persistence of Memory».

Υπάρχουν οπτικές αναφορές σκορπισμένες σε όλο το εξώφυλλο που ευθυγραμμίζονται επίσης με την εικόνα του Dali, συμπεριλαμβανομένων των κουρελιασμένων μαλλιών του Young, του χρωματισμού των επίπλων της παραλίας που ταιριάζουν με το ρολόι του Dali, και αυτό χωρίς να πούμε για την περίεργη απομόνωση των στίχων που περιέχονται στα τραγούδια του άλμπουμ.

Μπορεί να μην είναι η πιο σαφής γραμμή που χαράζουμε μεταξύ του θέματος και της έμπνευσής του, ωστόσο τελικά, ο σουρεαλισμός σπάνια ασχολείται με τέτοια πράγματα.

Ένα άλμπουμ που αξίζει να έχεις στη δισκοθήκη σου σίγουρα.