Προδημοσίευση του πρώτου αστυνομικού μυθιστορήματος της Έλενας Ακρίτα

“Βλέπετε, φίλοι καλοί, μόλις έβαλα τη λέξη ‘Τέλος’ στο πρώτο μου μυθιστόρημα. Έναν χρόνο τώρα, οι ήρωες μου σουλατσάρουν στο γραφειάκι μου και μου κάνουν τη ζωή κόλαση. Ζωντάνεψαν, αυτονομήθηκαν κι άντε να τους μαζέψεις μετά. Ε, δολοφόνησα κι εγώ δυο τρεις απ' αυτούς... να μάθουν να φέρονται. Με ταξίδεψαν οι ήρωες μου. Στη Βοστόνη, στο Λονδίνο, στην ορεινή Αρκαδία, στα βόρεια προάστια της Αθήνας. Από τα 18 μου χρόνια γράφω, γράφω γράφω. Σε εφημερίδες, περιοδικά, ευθυμογραφήματα, παλιά, άρθρα, τώρα, σενάρια, εκπομπές σε ραδιόφωνο και τηλεόραση. Αυτή είναι η δουλειά μου, μια δουλειά που λατρεύω και μου έδωσε περισσότερα απ' όσα της έδωσα. Όμως, ποτέ δεν είχα την πολυτέλεια να γράψω για μένα. Για τον εαυτό μου. Με μοναδική εξαίρεση το ένα και μόνο θεατρικό μου έργο ‘Η Δίαιτα του Αστροναύτη’, αυτό εδώ, τώρα είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα” καταλήγει.

Με το καινούργιο βιβλίο της “Φόνος 5 αστέρων” (εκδόσεις Διόπτρα), η Έλενα Ακρίτα εισέρχεται για πρώτη φορά στον χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας. Δύο χρόνια μετά το τελευταίο σατιρικό μυθιστόρημά της “Το μήλο βγήκε από τον παράδεισο” η αρθρογράφος (ανάμεσα σε άλλα) αποτολμά την αναμέτρηση σε ένα είδος που έχουν υπηρετήσει τέρατα της λογοτεχνίας. Η υπόθεση, σύμφωνα με τη δική της εισαγωγική σύνοψη:

“Δεκέμβριος 2004. Δέκα χρόνια πριν... Ένα μικρό κοριτσάκι ξεφεύγει από την προσοχή των γονιών του και πνίγεται στη λίμνη Στυμφαλία. Μερικά μέτρα πιο πέρα μία άγνωστη φιγούρα το παρατηρεί μέχρι το τέλος. Δεκέμβριος 2014. Δέκα χρόνια μετά... Κάθε χρόνο, την ίδια μέρα, ο μεγιστάνας του τουρισμού Γιάννος Ασλάνογλου οργανώνει ένα μεγαλειώδες οικογενειακό δείπνο στην έπαυλή του, στη Φιλοθέη. Φέτος, ακριβώς τα μεσάνυχτα, βρίσκεται νεκρός στο δωμάτιό του με την πόρτα κλειδωμένη από μέσα. Λόγοι υγείας; Ατύχημα;”

Ακολουθεί η προδημοσίευση όπως την παραχώρησε το ΑΠΕ:

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2004,

του Αγίου Διονυσίου, Αρχιεπισκόπου Αιγίνης του Θαυματουργού, Λίμνη Στυμφαλία.

Δεν το λένε τυχαία ξεφτέρι. Το θηλυκό γεράκι μια χαρά τα κατάφερνε να επιβιώνει στα ζόρια. Να καληώρα, μετά από μέρες βροχής, τώρα είχε βγει ήλιος -ένας τραχύς, εκδικητικός ήλιος- και η ατμόσφαιρα κρύσταλλο: Ό,τι πρέπει για κυνήγι.

Το θηλυκό ξεφτέρι λες και το ξερε αυτό... Έφτασε στο κατάλληλο ύψος, κι ακίνητη πια εντελώς, άρχισε να αιωρείται παράλληλα με τα ψυχρά ρεύματα της περιοχής. Τα 'νιωθε όλα τούτα καλύτερα από τους μετεωρολόγους των ανθρώπων κι ας μην είχε ούτε αισθητήρες ούτε υπολογιστές.

Με τα μάτια της σκανάρισε όλο το δάσος ψάχνοντας για σπίνους, τσίχλες και κοτσύφια, που η μαύρη μοίρα τους τα 'ριχνε στον δρόμο της. Προσπαθούσαν τα καψερά να ξεφύγουν βουτώντας στο πυκνό δάσος, όμως το ξεφτέρι πέταγε μέσα στην πυκνή βλάστηση με μια ακρίβεια μοιρογνωμονίου που θα τη ζήλευε καθηγητής μαθηματικών.

Εκείνο το δεκεμβριάτικο πρωινό, θες που τα μικρά θηράματα κρύβονταν καλά, θες που δεν ήταν πολύ πεινασμένη, συνέχισε την πτήση της. Ξεμακραίνοντας από το δάσος, βρέθηκε πάνω από μια λίμνη που θυμόταν ότι στις όχθες της κούρνιαζαν νόστιμα, μεγαλόσωμα ψαρόνια. Τα πάντα στη λίμνη ακίνητα και παγωμένα. Τα πάντα εκτός από ένα μικρό, ροζ σημείο. Κάτι χτυπούσε με μανία το νερό προκαλώντας αναταράξεις. Το ξεφτέρι πλησίασε προσεκτικά. Είχε δει κι άλλοτε παρόμοιες σκηνές, όταν οι βίδρες μάγκωναν μεγαλόσωμα πουλιά, που μετά πάλευαν να ξεφύγουν.

Το ξεφτέρι έβλεπε πια ξεκάθαρα. Το ροζ σημείο ήταν ένας τόσος δα άνθρωπος. Ένα κοριτσάκι, περίπου τεσσάρων χρόνων, μπλεγμένο σε καλάμια και βρύα, πάλευε να κρατηθεί στην επιφάνεια της λίμνης. Ήταν ντυμένο βαριά για το κρύο και τώρα το μουλιασμένο ροζ μπουφανάκι του το τραβούσε κάτω στον βυθό. Οι ξανθές μπούκλες είχαν κολλήσει στο μέτωπό του και τα χεράκια του χτυπούσαν όλο και πιο αδύναμα πια την πόρτα του θανάτου. Η άνιση μάχη κράτησε δευτερόλεπτα. Μόλις το πρόσωπό του χάθηκε κάτω από την επιφάνεια, το νερό εισχώρησε στον λάρυγγά του, κάνοντάς το να χάσει τις αισθήσεις του. Οι πνεύμονες άρχισαν να γεμίζουν νερό, που μετακινήθηκε προς το αίμα σπάζοντας τα ερυθρά αιμοσφαίρια. Μετά από ελάχιστα λεπτά η αιμόλυση θα οδηγούσε σε κοιλιακή μαρμαρυγή. Και μετά... Τέλος.

Δυστυχώς, κανείς δεν ήταν εκεί γύρω για να βοηθήσει το κοριτσάκι. Ή ήταν; Δύο μέτρα πιο δίπλα, ένα άτομο παρακολουθούσε ατάραχο τη μάχη του παιδιού με τον θάνατο. Κάπνισε για λίγη ώρα, μέχρι να βεβαιωθεί ότι όλα θα οδηγούνταν σ' ένα (απ)αίσιο τέλος. Πέταξε το τσιγάρο με μια άψογη τροχιά. Η γόπα έπεσε στην επιφάνεια της λίμνης δημιουργώντας έναν απειροελάχιστο κυματισμό. Εκεί ακριβώς όπου είχε βυθιστεί το κοριτσάκι. Τυλίχτηκε καλύτερα στο μαύρο παλτό που φορούσε. Η θερμοκρασία ήταν κοντά στο μηδέν στη Στυμφαλία και είχε απίστευτα πολύ δρόμο για το σπίτι. Περπάτησε γρήγορα μέχρι το αμάξι που ήταν αφημένο αρκετά μακριά. Ένα γκρι μεταλλικό κουβαδάκι, απ' αυτά τα ολόιδια μεταξύ τους, που προκαλούν συμφόρηση σε δρόμους κι οδηγούς. Έβγαλε γαλότσες, γάντια, φούτερ και τα έχωσε σε μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών που πέταξε στο πορτμπαγκάζ. Ύστερα, άλλαξε παπούτσια, μπήκε στο αμάξι, άναψε το καλοριφέρ, έβαλε μπρος και απομακρύνθηκε με φυσιολογική ταχύτητα.

Κοίταξε ψηλά. Ένα γεράκι -να 'ταν ξεφτέρι;- πετούσε προς το κοντινό δάσος, με ένα ψαροπούλι γραπωμένο στα νύχια του... Δυνάμωσε τον ήχο της μουσικής και οι Nightwish έσπασαν τα ντεσιμπέλ. Το τραγούδι ακούστηκε δυνατά, καθαρά: Bless the Child. Χαμογέλασε. Bless the Child - στο ύστατο ταξίδι της σιωπής...

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014,

του Αγίου Διονυσίου, Αρχιεπισκόπου Αιγίνης του Θαυματουργού, δέκα χρόνια αργότερα, στη Φιλοθέη.

Αν κάποιος περνούσε έξω από τη σκοτεινή έπαυλη της οδού Λουκή Ακρίτα στη Φιλοθέη, θα έβλεπε μόνο ένα φως στο παράθυρο του πρώτου ορόφου... Και ίσως -αν ήταν πολύ παρατηρητικός- κάποια αντικείμενα σε ελεύθερη πτώση: Ένα κρυστάλλινο ποτήρι κι ένα μικρό φιαλίδιο πέφτουν ταυτόχρονα στο χαλί. Το νερό εκσφενδονίζεται κι απ' το φιαλίδιο σκορπάνε παντού δίχρωμες φαρμακευτικές ταμπλέτες με χαραγμένη τη λέξη "KORVASIN 10" στη συσκευασία. Αμέσως μετά, μια κούπα με ζεστό καφέ, σαν για να τους κάνει παρέα, σκάει σαν κύμα στο χαλί. Λεκές!

Ορισμένοι θα έβλεπαν τη σκηνή με φρίκη και αποτροπιασμό - πρωτίστως η κυρία Μοιραράκη: Το χαλί Ταμπρίζ μπροστά από το κρεβάτι ήταν υφασμένο στο Ιράν από ταπητουργό, που οι πρόγονοί του για είκοσι γενιές έπλεκαν χαλιά με την αξεπέραστη υπομονή της Ανατολής. Οι συνολικά τρία εκατομμύρια κόμποι του σχημάτιζαν ένα αρχετυπικό μοτίβο στις τέσσερις γωνίες. Κάποιος που γνώριζε τα φαρσί θα μπορούσε να διαβάσει τους όμορφους στίχους του αρχαίου Πέρση ποιητή Χαβέζ: "Ω, οινοχόε, βάλε φωτιά στο ποτήρι μου / γέμισέ το με το μυστηριακό κρασί που ξέρεις / γέμισε με επιθυμία το αίμα μου / φανέρωσέ μου την αντανάκλαση της αγαπημένης μου".

Φυσικά, κάποιος χέστηκε για τους στίχους του Χαβέζ, μπροστά στον λεκέ σε χαλί 27.000 ευρώ. Την κούπα με τον καφέ ακολούθησε ένα κινητό τηλέφωνο, που χτυπούσε δείχνοντας στην οθόνη του μια χαμογελαστή κοπέλα με μαλλιά στο χρώμα του χαλκού και με το όνομα "Σόνια". Μετά, τα κλειδιά ενός τζιπ, μία ανέγγιχτη οικονομική εφημερίδα, ένα μπριός με κρέμα άνηθου και μπρικ, ένα βάζο με λευκά τριαντάφυλλα της ποικιλίας "Πολικός Αστέρας".

Από το κρεβάτι προεξείχαν δύο πόδια που έτρεμαν. Το σώμα, ξαπλωμένο ανάσκελα, τρανταζόταν από σπασμούς. Το αριστερό χέρι έσφιγγε τα σεντόνια, το δεξί έψαχνε απεγνωσμένα στο κομοδίνο ποιος ξέρει τι. Ο άντρας γύρω στα 58. Κουρασμένο πρόσωπο, καταπονημένο σώμα, μάτια πρησμένα. Από το στόμα του έβγαινε μόνο ένας απαίσιος, πνιχτός ρόγχος. Ποτέ δεν φανταζόταν ότι κάπως έτσι θα τελείωναν όλα. Και ειδικά σε αυτήν την ηλικία, με αυτόν τον βασανιστικό τρόπο. Αλλά ποιος το φαντάζεται ποτέ;

Τα μάτια του αγκάλιασαν για τελευταία φορά το υπνοδωμάτιο. Το τζάκι. Τα βαριά έπιπλα. Η αγαπημένη πολυθρόνα Chesterfield. Η συλλογή των σπάνιων γραμματοσήμων. Ο πίνακας του Χατζηκυριάκου-Γκίκα και το αντίγραφο της Παναγίας της Αγιοσορίτισσας από τον 13o αιώνα...

Όμως οι σπασμοί, σαν να υποχωρούσαν. Το σώμα, σαν να γαλήνευε. Το βλέμμα του εστίασε στις ασημένιες κορνίζες στο κομοδίνο. Η ζωή του... Η αποφοίτηση από το πανεπιστήμιο της Βοστόνης. Ο γάμος με την πανέμορφη Τζέσικα. Τα παιδιά τους, η Σόνια και ο Νικ, σε κάποιο μασκέ πάρτι ντυμένοι φαντάσματα. Ο δεύτερος γάμος με την Ευαγγελία-Λίτσα-Λίλιαν. Η Λίλιαν στο μαιευτήριο με τον Δημητράκη τους νεογέννητο. Η Σόνια με τον Δημητράκη και όλα τα σύνεργα του σκι στο Γκστάαντ. Ο Νικ γελαστός στη Νέα Υόρκη, έξω από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. Η Σόνια στη βράβευση από τη Μαθηματική Εταιρεία. Η Σόνια με την ομάδα μπάσκετ του κολεγίου. Η Σόνια... Ο Δημητράκης... Ο Νικ... Η διαθήκη...

Η διαθήκη! Ξαφνικά οι σπασμοί έπαψαν. Ο επιθανάτιος ρόγχος σταμάτησε. Η λέξη "διαθήκη" ήταν η τελευταία που πέρασε ποτέ απ' το μυαλό του. Κι έπειτα έκλεισε τα μάτια. Ο Γιάννος Ασλάνογλου ήταν πλέον νεκρός.

Πράξη πρώτη

Εννιά ηµέρες πριν από τον φόνο. Τη λένε Ελσινόρη. Ελσινόρη Χατζή. Μη σου τύχει.

Όταν για πρώτη φορά συνειδητοποίησε τη γελοιότητα του ονόματός της, βεβαιώθηκε ότι υπάρχουν Μοίρες που σκύβουν αναμαλλιασμένες πάνω απ' την κούνια και ονοματίζουν το νεογέννητο. Λογικά η δική της έπασχε από διπολική διαταραχή.

'Αλλωστε, είναι σαφές πως οι ήρωες των παραμυθιών δεν στέκουν και πολύ στα καλά τους. Η Χιονάτη για παράδειγμα: ιδεοψυχαναγκασμός (ελληνιστί OCD). Δεν είναι τυχαίο πως μόλις μπήκε στων ξένων νάνων το σπίτι έπεσε στα τέσσερα με τα σφουγγαρόπανα, το μικροβιοφοβικό το άτομο. Η μάγισσα μητριά της πάλι όλο "καθρέφτη, καθρεφτάκι μου" - τίποτα λιγότερο από ναρκισσιστικό σύνδρομο. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα; Μεταιχμιακή προσωπικότητα με αυτοκτονικές τάσεις. Και η Ωραία Κοιμωμένη δεν θες να ξέρεις σε ποιο στάδιο της μανιοκατάθλιψης έπεσε για ύπνο. Πάλευε τώρα εσύ, μαλάκα ιππότη, να την αναστήσεις με το φιλί για να σου κάνει μετά τη ζωή κόλαση.

Οι μόνες που δεν είχαν διαγνωσμένη διαταραχή ήταν η Κοκκινοσκουφίτσα και το σόι της. Αυτές δεν ήταν διαταραγμένες, ήταν απλά ηλίθιες. Πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι δίνει η μάνα το καλαθάκι στο μικρό (χαζό) κοριτσάκι, να διασχίσει ένα δάσος γεμάτο ανώμαλους λύκους, για να πάει κάτι παξιμάδια στην άλλη την πανηλίθια τη γιαγιά, που αποφάσισε να μείνει στη μέση του πουθενά (και μάλλον σε αυθαίρετο, να τα λέμε κι αυτά).

Τη λένε Ελσινόρη Χατζή. Μη σου τύχει.

Ο κύριος Κώστας και η κυρία Νατάσα -οι γονείς της- τη συνέλαβαν στο ταξίδι του μέλιτος στα σκανδιναβικά φιόρδ. Την τρίτη ημέρα συγκεκριμένα, σε ένα μικρό στενό πέρασμα, όπου μια λωρίδα νερού χωρίζει τη Δανία από τη Σουηδία, επισκέφτηκαν το Κάστρο της Ελσινόρης. Εκεί ήταν που κάποτε ένας νεαρός Δανός κούκλος πρίγκηψ, ονόματι 'Αμλετ, αποφάσισε να πάρει εκδίκηση από τον θείο που του 'κλεψε τον θρόνο, του σκότωσε τον πατέρα και του πήδαγε τη μάνα: Σόρι, αλλά δεν τα λες και λίγα. Το γκραν φινάλε του έπους καταλήγει σε μια ξιφομαχία-υπερπαραγωγή, με δηλητηριασμένα σπαθιά παρακαλώ, μεταξύ θείου Κλαύδιου και ανιψιού 'Αμλετ. Κλασικά ο Σαίξπηρ -μη δει άνθρωπο να χαρεί- τους σκοτώνει και τους δύο, ενώ ταυτόχρονα ένας τεράστιος νορβηγικός στρατός, μία ορδή από κομπαρσαρίες, εισβάλλει και ισοπεδώνει τα πάντα. Χάπι εντ: Λεξοτανίλ κατά προτίμηση.

Ήταν Παρασκευή όταν ο κύριος Κώστας και η κυρία Νατάσα άκουσαν μαγεμένοι τον οδηγό του γκρουπ να απαγγέλλει σε αρχαία αγγλικά μερικούς στίχους από το θεατρικό στον περίβολο του Κάστρου της Ελσινόρης. Το βράδυ, στα πουπουλένια παπλώματα του ξενοδοχείου Marienlyst, συνέλαβαν τη μέλλουσα φίλη μου. Πολύ ερωτευμένοι ακόμα -μετά αλληλοφτύστηκαν- αποφάσισαν να βγάλουν την κόρη τους Ελσινόρη. Τι ρομαντικό! Τι ηλίθια ρομαντικό! Και επειδή στη βάφτιση χρειαζόταν και ένα χριστιανικό όνομα για να κατευναστεί ο πάτερ που απειλούσε να διακόψει την τελετή, πρόσθεσαν από δίπλα και το "Παρασκευή". Ελσινόρη-Παρασκευή. Η Μοίρα με τη διπολική διαταραχή που λέγαμε; Υπάρχουν και χειρότερα, την παρηγορώ, με την αλαζονεία του ανθρώπου που τον λένε απλά "Σόνια": "Σκέψου, καλό μου, να είχαν πάει γουικέντ στη Μαλαισία. Τώρα, αντί για Ελσινόρη-Παρασκευή, θα σε φωνάζαμε Κουάλα Λουμπούρ-Σάββατο". Συνήθως αυτές οι κουβέντες καταλήγουν με την Ελσινόρη να φωνάζει ότι κανείς δεν καταλαβαίνει το δράμα της και να μου εκσφενδονίζει ξεκαρδισμένη όποιο αντικείμενο έχει πρόχειρο κοντά της. "Χατζή Ελσινόρη-Παρασκευή;" ρώτησε με περιέργεια ο αστυνομικός κρατώντας μετέωρη τη σφραγίδα πάνω από τη φωτοτυπία ταυτότητας, που είχε αφήσει στο γραφείο του η Ελσινόρη. Για την ακρίβεια, ρώτησε με το ύφος ανθρώπου που προσπαθούν να τον εξαπατήσουν, αλλά αυτός είναι τσακάλι, δεν την πατάει τόσο εύκολα.

To βιβλίο "Φόνος 5 αστέρων" κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Δίοπτρα