O Ασάφ Αβιντάν στο CNN Greece: Οι φοβίες, οι απόπειρες αυτοκτονίας και η ελληνική αποκάλυψη

Ο Ασάφ Αβιντάν (Asaf Avidan) θέλει να απομονωθεί σε ένα μικρό ελληνικό νησί.

Επίσης, ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά του είναι να εμφανιστεί ζωντανά στο Ηρώδειο και να μοιραστεί με το ελληνικό κοινό συναισθήματα και προσωπικές μουσικές ιστορίες, στη σκιά της Ακρόπολης.

Αυτό το μεγάλο του όνειρο θα πραγματοποιήσει την Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου με μια ξεχωριστή συναυλία που ετοιμάζει για τους Έλληνες φίλους του:

«Θα είμαστε στο Ηρώδειο, που είναι ένα τεράστιο όνειρό μου! Θα κάνω κάτι πολύ ιδιαίτερο, δεν θα είναι απλά μια συναυλία από την περιοδεία μου. Στο Ηρώδειο θα παρουσιάσω κάτι ανώτερο, κάτι έξω από τα συνηθισμένα που κάνω!», υπόσχεται στη συνέντευξή του στο CNN Greece.

Στις μουσικές αποσκευές του, ο Ισραηλινός τραγουδοποιός θα έχει μαζί του το έβδομο στούντιο άλμπουμ του με τίτλο Anagnorisis. Πρόκειται για μια βαθιά προσωπική συνθήκη του καλλιτέχνη, που αφορμάται πολύ από τον Αριστοτέλη, μια συνθήκη που έχει να κάνει με την αποκάλυψη του χαρακτήρα.

Μια μετάβαση από την άγνοια, στην γνώση. Μετά από την εσωτερική ψυχική εξερεύνηση του Ασάφ που διήρκησε 10 χρόνια. Πλησιάζοντας τα 40 του χρόνια, ο καλλιτέχνης αποφασίζει να κάνει μια ανασκόπηση της ζωής, της καριέρας και της τέχνης του. Μέσα σε ένα μικρό σπίτι σε μια φάρμα στην εξοχή της Ιταλίας, ο Αβιντάν δημιούργησε το studio του και ξεκίνησε τη διαδικασία της δημιουργίας ενός άλμπουμ διαφορετικού από ό,τι έχει κάνει στο παρελθόν.

Στη γεμάτη εξομολογήσεις κουβέντα που είχαμε με τον Ασάφ, ένα ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού με θέα την Ακρόπολη, ο καλλιτέχνης μας κατέθεσε την αλήθεια του και μοιράστηκε μαζί μας φόβους, συναισθήματα, λάθη αλλά και όνειρα. Ένα από αυτά είναι να ζήσει κάποτε σε ένα μικρό νησί της Ελλάδας μακριά από τους ανθρώπους...

- Στο πρόσφατο, έβδομο στούντιο άλμπουμ σου, έχεις δώσει τον ελληνικό τίτλο «Anagnorisis».

«Ακριβώς. Και χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι σε ένα μέρος όπου δεν χρειάζεται να εξηγήσω τη σημασία του τίτλου και της λέξης!».

- Γιατί επέλεξες τον συγκεκριμένο τίτλο;

«Μετά από σχεδόν δέκα χρόνια ασταμάτητων περιοδειών, πήρα "ρεπό" για έναν χρόνο. Μιλάω για το 2019 που ήμουν 39 ετών. Τότε λοιπόν πήρα την απόφαση να σταματήσω για λίγο τις περιοδείες και πήγα στο σπίτι μου στην ιταλική εξοχή. Ήμουν μόνος και έτοιμος να περάσω μια κρίση στην ψυχική μου υγεία. Το ένιωθα ήδη. Βρισκόμουν σε μια διαδικασία που έψαχνα τον εαυτό μου. Ήθελα να βρω ποιος είμαι κάτω από τη σκηνή, καθώς περνούσε η ζωή από μπροστά μου.

Πρέπει να σου πω ότι στο υπόγειο του σπιτιού μου, εκεί που είναι το κελάρι, έχω το στούντιό μου. Κατέβαινα λοιπόν αυτά τα στενά σκαλιά και ένιωθα πως μπαίνω σε μια σπηλιά για να γράψω τραγούδια που θα βοηθούσαν να βρω τον εαυτό μου, όπως έκανα πάντα. Ωστόσο ήταν μια κόλαση, το μίσησα και ένιωθα ότι ότι δεν ήταν σωστό. Ένιωθα ότι δεν ήμουν γενναίος, έξυπνος ή αρκετά ταλαντούχος για να εκφραστώ. Οπότε σκεφτόμουν τι άνθρωπος και τι καλλιτέχνης ήμουν; Αυτό κράτησε μήνες και ήταν μια κόλαση.

Ένα βράδυ λοιπόν που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, άνοιξα το τηλέφωνό μου να διαβάσω ειδήσεις και έπεσα πάνω σε ένα πολιτιστικό άρθρο που ανέφερε τη λέξη "Anagnorisis". Ήταν ένα έξυπνο κείμενο για την αναγνώριση, την επανεκκίνηση, τον επαναπροσδιορισμό. Ποτέ δεν είχα συναντήσει ή σκεφτεί ξανά αυτή τη λέξη. Έτσι, πήγα στη βιβλιοθήκη μου και ευτυχώς είχα βιβλία ποιητών σχετικά με το αρχαίο ελληνικό δράμα και εκείνη τη στιμή είχα τη δική μου στιγμή της αναγνώρισης, της αποκάλυψης του εαυτού μου! Tότε συνειδητοποίησα μια φαινομενικά φρικτή αλήθεια. Δεν μπορούσα να βρω τον εαυτό μου όχι επειδή δεν ήμουν αρκετά ταλαντούχος ή έξυπνος, αλλά επειδή κάλυπτε το μυαλό μου μια ομίχλη και αδυνατούσα να βάλω τα πράγματα σε μια βάση και μια δομή».

- Πώς ήταν η διαδικασία της δημιουργίας του άλμπουμ;

«Κάθε στάδιο αυτού του έβδομου άλμπουμ γινόταν όλο και πιο δύσκολο, γιατί η τέχνη είναι μια κατασκευή, λάθος βέβαια, γιατί στην ουσία η ζωή και το σύμπαν είναι ένα χάος, άρα η αναγνώριση ήταν η αποκάλυψη ενός ψέματος. Όταν το κατάλαβα και το συνειδητοποίησα αυτό, συγχώρησα τον εαυτό μου, τον αποδέχτηκα και έτσι μπορούσα και πάλι να γράψω. Αν δείτε το εικαστικό του άλμπουμ είναι πολύχρωμο και εγώ είμαι στο μαύρο μέρος. Όταν συνειδητοποίησα το ψέμα ή τη διαφορετική εκδοχή της αλήθειας μπόρεσα να καταλάβω ποιος στα αλήθεια είμαι. Αυτή είναι η αναγνώριση! Αναγνώρισα μια εκδοχή του εαυτού μου και είναι ειρωνικό αυτό καθώς η ζωή δεν είναι αρχαίο δράμα, είναι πιο περίπλοκη».

- Πρόκειται λοιπόν για το έβδομο άλμπουμ σου, και όπως ξέρεις στην αρχαία Ελλάδα και όχι μόνο, το "7" είναι μαγικός αριθμός.

«Ναι, όπως και στον Ιουδαϊσμό και είναι πολύ ενδιαφέρον το σχόλιό σου. Στην ελληνική μυθολογία όπως και σε άλλους πολιτισμούς το "7" κουβαλάει έναν μύθο και είναι ένας πολύ σημαντικός αριθμός.

Θα σου πω κάτι. Μια φορά πήγα να φυτέψω ορτανσίες, οι οποίες ήταν άσπρες όταν τις αγόρασα από το φυτώριο. Έναν χρόνο αφότου τις φύτεψα, έγιναν μπλε! Και έγινα έξαλλος, γιατί τις ήθελα άσπρες! Ο κηπουρός μού είπε ότι το χρώμα εξαρτάται από το έδαφος και το χώμα που φυτεύτηκαν. Όλοι μας λοιπόν, εξαρτόμαστε από το έδαφος που ζούμε και από τις ρίζες μας.

Λέμε για τον αριθμό "7", τις επτά πληγές του φαραώ, τις επτά ημέρες της δημιουργίας, τους επτά σοφούς, αλλά εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι μαγικό σε κάτι. Απλά όλοι έχουμε ανάγκη να καλμάρουμε τους φόβους για τη θνητότητά μας και έτσι δημιουργούμε αυτές τις ιστορίες. Τα πάντα, ακόμα και η τέχνη είναι μια απάντηση, μια αντίδραση σε αυτή τη σκιά. Με ενδιαφέρει αυτό και όσο περισσότερο εξερευνώ τον εαυτό μου, την προσωπική μου "Οδύσσεια" και το ταξίδι μου σε αυτή τη ζωή, τόσο περισσότερο συμπονώ τους άλλους ανθρώπους. Όλοι βιώνουμε το προσωπικό μας ταξίδι σε όποια φυλή ή κουλτούρα και να ανήκουμε. Και νομίζω ότι αυτό είναι το μόνο ερώτημα που έχει σημασία για τον κάθε άνθρωπο. Είναι ενδιαφέρον και όμορφο να βλέπεις πώς αντιδρούν οι άνθρωποι σε αυτή τη συνειδητοποίηση και αυτό που με φοβίζει στη ζωή είναι ότι ξεχνάμε αυτή τη μεταφορά.

Θεωρώ ότι σήμερα η δουλειά του καλλιτέχνη είναι πιο σημαντική από ποτέ, γιατί είμαστε αποχαυνωμένοι, ξεχνάμε τις μεταφορές, κοιτάμε τα σύμβολα και όχι τους συμβολισμούς. Νιώθω όλο και περισσότερο ότι το ταξίδι μου δεν είναι απλά μια προσωπική υπόθεση αλλά επίσης πρέπει να έχει κάποιο αντίκρισμα, να επηρεάζει και άλλους ανθρώπους. Δηλαδή ως καλλιτέχνης θα πρέπει να φτιάξω ένα τοπίο όπου θα μπορείς κι εσύ να ταξιδέψεις. Αυτό σημαίνει καλή τέχνη».

- Πόσο διαφέρει το άλμπουμ «Anagnorisis» από τις προηγούμενες δουλειές σου;

«Δεν είναι καθόλου διαφορετικό και την ίδια στιγμή διαφέρει εντελώς! Εξηγώ αμέσως. Δεν διαφέρει γιατί είναι ακόμα ένα στρώμα ανασκαφής για εμένα. Εμπνέεται από τα προσωπικά μου βιώματα όπως και κάθε δουλειά μου. Κανένας δίσκος μου δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον προηγούμενο και αυτό συμβαίνει και τώρα.

Είμαι 42 ετών, έγραψα το άλμπουμ στα 40 μου. Είμαι ένας διαφορετικός άνθρωπος τώρα πια. Αλλά νιώθω αυτή την ησυχία που ένιωθα και λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία. Η ζωή μου ήταν τρομερά δραματική, η δουλειά μου, εγώ, όλα! Ήμουν πολυγαμικός, ήμουν λάθος, όλα ήταν χάλια και ένιωσα ότι θέλω να τα αλλάξω όλα. Για αυτό πήρα και τις αποστάσεις μου για ένα χρόνο. Βρήκα τον εαυτό μου μέσα από τη σιωπή και την ησυχία και αυτό ήταν μια μεγάλη πρόκληση για εμένα. Ακολούθησα τον δύσκολο δρόμο να αλλάξω ό,τι δεν μου άρεσε. Διάλεξα την εξοχή να ασχολούμαι με τα φυτά και τον κήπο μου, η Κατερίνα η νέα μου σύντροφος διαφέρει εντελώς από τις προηγούμενες σχέσεις μου. Στην αρχή νόμιζα ότι δεν θα ξαναγράψω ποτέ, χωρίς δράμα πώς θα μπορέσω να γράψω για κάτι; Όμως η σιωπή και η ησυχία με βοήθησε να βρω τον εαυτό μου και με δίδαξε πολλά. Έχοντας όλους αυτούς τους χαρακτήρες να μιλούν ο ένας στον άλλον, μπορούσα μέσα στην σιωπή μου να ακούσω αυτό που ήθελαν να μου πουν με τις θεατρικές φωνές τους, στις πιο εκκεντρικές εκδοχές τους

Από αυτή την άποψη λοιπόν, το νέο μου άλμπουμ είναι πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα. Επίσης, ένα χρόνο πριν αρχίσω να το γράφω, είχε πεθάνει ο Ντέιβιντ Μπόουι. Έτσι άκουσα και πάλι τη μουσική του και τον ανακάλυψα εκ νέου. Μάλιστα, έχω ένα κομμάτι φόρο τιμής σε εκείνον και το Space Oddity».

- Έχεις αντιμετωπίσει κι εσύ τον θάνατο, δυο φορές.

«Ναι, αναφέρεσαι στον καρκίνο και στην επίθεση λύκου. Ήταν δύο στιγμές που σχεδόν άγγιξα τον φυσικό θάνατο. Υπάρχουν επίσης δύο φορές που θέλησα να αφαιρέσω ο ίδιος τη ζωή μου. Δεν είμαι καταθλιπτικό άτομο και δεν μιλάω ιδιαίτερα για αυτές όχι γιατί ντρέπομαι για κάτι στη ζωή μου. Η πρώτη φορά ήταν στο στρατό, όταν υπηρετούσα τη θητεία μου, έκανα ένα χρόνο αντί για τρία επειδή τρελάθηκα. Ήταν μια φάση που δεν έβρισκα διέξοδο πουθενά και είπα, οκ ας τελειώνουμε εδώ. Και μια άλλη φορά, είχα σχέση με ένα κορίτσι που ήταν απίστευτα δραματική και δεν μπορούσα να το αντέξω ή να το διαχειριστώ άλλο.

Δεν χρειάζεται να είναι τόσο εξτρίμ η ζωή σου. Μπορείς να ζήσεις φυσιολογικά και αν ακούς τη σιωπή και την ησυχία θα ακούσεις τον εσώτερο εαυτό σου και τη συνείδησή σου. Όλα κάποτε θα τελειώσουν, όχι μόνο η ζωή μας, αλλά ο πλανήτης ή το σύμπαν έτσι όπως το γνωρίζουμε. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό. Αυτή είναι η ομορφιά του να είσαι ανθρώπινο ον. Ό,τι έχουμε κάνει το έχουμε κάνει με τη γνώση ότι όλα κάποτε θα τελειώσουν. Για αυτό τολμάμε να υψώσουμε το ανάστημά μας και να ουρλιάξουμε στο σύμπαν ότι είμαστε εδώ και θα κάνουμε πολιτισμό, κοινωνίες, θα δημιουργήσουμε, θα ερωτευτούμε, θα κάνουμε παιδιά, θα ζήσουμε! Είναι εξωφρενικό ή τρομακτικό αλλά όμορφο και με κάνει να λατρεύω τους ανθρώπους».

- Είσαι σκεπτόμενος και υπεαναλυτικός άνθρωπος. Καταλαβαίνω ότι κάθε άλμπουμ σου είναι μια ψυχανάλυση πρώτα για εσένα τον ίδιο. Και είμαι σίγουρη ότι δουλεύεις με κάποιον ειδικό…

«(Γέλια) Έχεις δίκιο σε όλα. Δεν παίρνω ναρκωτικά, δεν πιστεύω στην ψυχιατρική, αλλά στην ψυχανάλυση. Πιστεύω σε κάποιον που θα με βοηθήσει να καθοδηγήσω τη ζωή μου και τον εαυτό μου, πάντα μέσω της συζήτησης. Ναι, κάνω τρεις φορές την εβδομάδα ψυχανάλυση εδώ και πολλά χρόνια».

- Ναι, φαίνεται ότι είναι κάτι που δουλεύεις επί χρόνια.

«Θα σου πω πότε ξεκίνησα. Όταν απολύθηκα από τον στρατό ήμουν λίγο τρελαμένος. Μάλλον εντελώς τρελαμένος! Φοβόμουν τρομερά το σκοτάδι. Θυμάμαι να φοβάμαι τα παπούτσια μου φαντάσου! Ξυπνούσα ουρλιάζοντας χωρίς να θυμάμαι το όνειρο που είχα δει. Ξυπνούσε και η κοπέλα μου τρομοκρατημένη καθώς δεν ήμουν ο εαυτός μου. Θυμάμαι να κοιτάζω τις στρατιωτικές αρβύλες μου και να είμαι τρομοκρατημένος. Δεν είχα ψευδαισθήσεις, αλλά με τρόμαζαν γιατί εκείνη η πραγματικότητα δεν ήταν και η καλύτερη. Δεν ήξερα όμως το λόγο, δεν θυμόμουν τα όνειρα και δεν μπορούσα να ερμηνεύσω από που προέρχεται αυτό.

Μια από τις εκαντοντάδες φορές που ξύπνησα ουρλιάζοντας, θυμάμαι την κοπέλα μου να μου λέει: "κοίτα σε αγαπάω, αλλά ή θα προσπαθήσεις να γιατρέψεις τον εαυτό σου ή φεύγω, δεν μπορώ να το αντέξω αυτό". Την αγαπούσα πάρα πολύ και αναζήτησα βοήθεια, παρά το γεγονός ότι προέρχομαι από μια οικογένεια που ήταν πολύ εναντίον και μου έλεγε "γιατί να πληρώσεις κάποιον για να σου πει ότι φταίει η μαμά σου;" (γέλια).

Το έκανα λοιπόν και είμαι πάρα πολύ τυχερός που βρήκα την κατάλληλη ψυχολόγο για εμένα. Για μήνες λοιπόν μιλούσαμε για οτιδήποτε άλλο εκτός από τον φόβο μου για το σκοτάδι και μια μέρα συνειδητοποίησα ότι κοιμάμαι χωρίς κάποιο φως αναμμένο! Ήταν κάτι που συνέβη απλά και φυσικά. Έχει μεγάλη σημασία να δουλεύεις με τον εαυτό σου, με το υποσυνείδητο, με τις αναμνήσεις, με όλα. Γιατί το υποσύνειδητο πάντα ψάχνει τρόπο να βγει στην επιφάνεια και κάποιες φορές όχι τόσο ομαλά.

Κάνω ψυχανάλυση, αλλά κάνω μεγάλα διαλείμματα και μετά ξεκινώ ξανά όταν νιώθω την ανάγκη ή συμβαίνει κάτι. Παίρνω τηλέφωνο την ψυχολόγο μου, της λέω σε έχω ανάγκη και είναι πάντα εκεί. Είναι υπέροχη! Και θα σου απαντήσω με μια ελληνική ρήση ότι όσο περισσότερα μαθαίνω, συνειδητοποιώ ότι δεν ξέρω τίποτα. Σωκράτης.

Όσο πιο πολύ μαθαίνω τον εαυτό μου μέσω της ψυχανάλυσης τόσο πολύ συνειδητοποιώ ότι είμαι μια μαριονέτα ή με χειραγωγεί κάτι ανώτερο από εμένα. Εννοώ τις φωνές που έχω μέσα μου, οι οποίες δεν έχουν πρόθεση να με βλάψουν αλλά θέλουν να ακουστούν και θα το κάνουν με κάθε τρόπο.

Πιστεύω ότι το Anagnorisis πραγματεύεται αυτό ακριβώς το πράγμα στην ουσία. Είναι ένα ενδιαφέρον ταξίδι γιατί μαθαίνεις τη θέση σου στη ζωή, στον πλανήτη, στο σύμπαν. Αυτή είναι η ζωή. Και είναι όμορφο, αγαπώ τη ζωή ακόμα και αν μας πληγώνει και σπάει την καρδιά μας. Αποδέχομαι το χάος. Το χάος της ζωής μου ή της πραγματικότητας. Και αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα για εμένα που πολλές φορές το χάνω ή το ξεχνάω, αλλά προσπαθώ ξανά».

- Ζεις ακόμα στην Ιταλία;

«Όχι, πούλησα εκείνο το σπίτι πρόσφατα και αγόρασα ένα νέο στην νοτιοδυτική Γαλλία με την συντροφιά μου, την κοπέλα μου και τον αδερφό μου που είναι η "ομπρέλα" μου για πολλά από τα όνειρά μου. Είμαι βίγκαν, είμαι ακτιβιστής, προσπαθώ για τα δικαιώματα των ζώων και πρόκειται να φτιάξω ένα καταφύγιο εκεί για ζώα, φίλους, καλλιτέχνες, ένα μέρος δημιουργίας, ηχογράφησης κλπ. Κάποτε δεν ένιωθα πουθενά ασφαλής και δεν ήθελα να ταξιδεύω γιατί φοβόμουν. Όταν βρήκα αυτό το μέρος ένιωσα ότι βρήκα το καταφύγιο που ονειρευόμουν και που με κάνει να νιώθω ασφάλεια. Ήταν το μέρος που ήθελα να ζήσω. Δεν πιστεύω στη μαγεία αλλά είναι ένα μαγικό μέρος».

- Έχεις έρθει αρκετές φορές στην Ελλάδα.

«Ναι, στην Αθήνα και τους Δελφούς συγκεκριμένα. Θα ήθελα πάντως να επισκεφτώ και τα νησιά».

- Έχεις σκεφτεί ότι μπορείς να ζήσεις στην Ελλάδα;

«Ναι βέβαια! Το ξέρω ότι μπορώ να ζήσω στην Ελλάδα, δεν έχω αμφιβολίες! Φτιάχνουμε το σπίτι στην Γαλλία, θα είμαι εκεί πολύ καιρό αλλά όχι όλο τον καιρό. Όπως είπα είμαι μια μεσογειακή ορτανσία και χρειάζομαι τη θάλασσα!

Αν η καριέρα μου συνεχίσει καλά και είμαι όσο τυχερός έχω υπάρξει στο παρελθόν και αν έχω μερικά χρήματα στην άκρη, θα ήθελα να έρθω στην Ελλάδα και να ζήσω σε ένα μικρό νησί, μακριά από τους ανθρώπους. Δεν χρειάζομαι κάτι μεγάλο. Μόνο τη θάλασσα γύρω μου. Αυτό είναι ένα όνειρό μου. Ο μικρότερος αδερφός μου που επίσης είναι καλλιτέχνης, είναι ερωτευμένος με την Ελλάδα.

Ένα από τα ινδάλματά μου είναι ο Λέοναρντ Κοέν που είχε σπίτι στην Ύδρα. Δεν θέλω να αντιγράψω το lifestyle του Κοέν γιατί θα αποτύχω, όμως μπορώ να καταλάβω απόλυτα τον λόγο που επέλεξε εκείνο το μέρος».

- Πες μου για τη σύνδεσή σου με το ελληνικό κοινό.

«Είναι μια πολύ ιδιαίτερη σχέση. Έχω δουλέψει αρκετά στη Γαλλία για να φτάσω εδώ που έφτασα, στο Ισραήλ, στην Ιταλία, τη Γερμανία. Έκανα πολλές συναυλίες και ξεκίνησα με 20, 50, 100 άτομα. Αλλά όταν ήρθα στην Ελλάδα για μια συναυλία το 2015 (είχα παίξει και στο παρελθόν στην Ελλάδα και ήρθαν περίπου 90 άτομα σε ένα κλαμπ) αν και κανείς δεν ήξερε ούτε ένα καινούριο μου τραγούδι, ο κόσμος ζήταγε το The Labyrinth Song. Tότε είπα ότι θα έρχομαι στην Ελλάδα όσο πιο συχνά μπορώ επειδή ο κόσμος ήταν τόσο προσηλωμένος, άκουγε τους στίχους και μου άρεσε αυτό.

Eπίσης έχω μια σύνδεση με την Αθήνα γιατί μου θυμίζει το Τελ Αβίβ αλλά είναι γεμάτη ιστορία και συνδυάζει και το σύγχρονο τρόπο ζωής. Με γοητεύει πολύ. Νιώθω να συνδέομαι με το ελληνικό κοινό και είμαι ευγνώμων για αυτό».

- Το The Labyrinth Song ακούγεται στο Dark του Netflix. Πώς προέκυψε;

«Λόγω της σειράς αυτή τη στιγμή είναι το τέταρτο πιο δημοφιλές τραγούδι στο Spotify. Έγινε χιτ, που είναι περίεργο για τέτοιο τραγούδι, με τόσους στίχους, χωρίς μπιτ. Το λατρεύω αυτό το τραγούδι και είναι ένα από τα όνειρά μου που έγινε πραγματικότητα. Είναι ένας φόρος τιμής στον Λέοναρντ Κοέν και επίσης ένα κομμάτι για το οποίο νιώθω περήφανος. Και μάλιστα βλέποντας το Dark είναι λες και έχω γράψει το τραγούδι για αυτή τη σειρά. Είναι όμορφο που βρήκαν ένα παλιό τραγούδι μου και γνωρίζει μια δεύτερη ζωή.

Προσωπικά θεωρώ ότι έτσι η τέχνη γίνεται πολιτισμός, όταν μοιραζόμαστε κάτι όλοι μαζί. Δεν είναι κάτι μεγάλο, αλλά είναι ένα λιθαράκι στο μεγάλο κατασκεύασμα του σύγχρονου πολιτισμού. Νιώθω επίσης περισσότερο κοινωνικοποιημένος και λιγότερο μόνος…

Πώς συνέβη; Άκουσαν το τραγούδι, ζήτησαν την άδεια και ασφαλώς την δώσαμε, τόσο απλά».

- Αρχικά είχες προγραμματισμένη συναυλία και στην Οδησσό για τον Σεπτέμβριο.

«Ναι, αλλά δεν γινόταν να παίξουμε. Δεν θα φοβόμουν πάντως να πάω αν μου το επέτρεπαν. Εύχομαι να γινόταν να παίζω παντού, στην Παλαιστίνη, στη Μόσχα, στο Πεκίνο, είναι σημαντικό γιατί η μουσική γεφυρώνει τους πολιτισμούς και τους λαούς, δεν τους διχάζει, έτσι γίνονται καλύτερες οι κοινωνίες».

- Οι συμπατριώτες σου οι Ισραηλινοί δεν θα αποδέχονταν βέβαια μια συναυλία στην Παλαιστίνη.

«Ναι, αλλά και στο Ισραήλ ακούγονται διάφορες και διαφορετικές φωνές. Εγώ είμαι πολίτης του Ισραήλ και έχω τη δική μου άποψη και φωνή! Μπορεί να είμαστε η μειοψηφία ωστόσο υπάρχουμε. Δεν δέχομαι να χάσω την ελπίδα μου, δεν το αντέχω. Για πολλά χρόνια βρισκόμαστε σε χαμηλό επίπεδο ως πολιτική και ως έθνος, αλλά πάντα θα ελπίζω ότι μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα».

- Τι θα παίξεις στην Αθήνα;

«Θα είμαστε στο Ηρώδειο, που είναι ένα τεράστιο όνειρό μου! Θα κάνω κάτι πολύ ιδιαίτερο, δεν θα είναι απλά μια συναυλία από την περιοδεία μου. Έχω μαζί μου τρεις γυναικείες φωνές και τραγουδάμε όλοι μαζί γιατί το άλμπουμ είναι πολυφωνικό. Είναι ένα μωσαϊκό από διαφορετικά χρώματα, αλλά στο Ηρώδειο θα παρουσιάσω κάτι ανώτερο, κάτι έξω από τα συνηθισμένα που κάνω!».

Προπώληση και πληροφορίες για τη συναυλία του Ασάφ Αβιντάν στο Ηρώδειο:
https://www.viva.gr/tickets/music/asaf-avidan/