Bookreads: Ιορδάνης Παπαδόπουλος - «Στα Δάση»

Ένα από τα πιο ωραία βιβλία που διάβασα τελευταία. Όσο το προχωράς τόσο καλύτερο γίνεται. Στην αρχή άργησα λίγο να συνηθίσω την χρήση της φράσης Στα ΔΑΣΗ που επαναλαμβάνεται διαρκώς, ίσως και να με εκνεύρισε λίγο, στη συνέχεια όμως έμοιαζε σαν ένα μάντρα που σε έπαιρνε από το χέρι για να σου δείξει τα μυστικά του βιβλίου.

Ας πάμε όμως λίγο πίσω και να δούμε ποιος είναι ο Ιορδάνης Παπαδόπουλος…
Ο Ιορδάνης Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1976 στη Θεσσαλονίκη. Έχει εκδώσει τα βιβλία ποίησης Μπρα ντε φερ – Ένας χειρισμός πρόγνωσης (εκδ. Τυπωθήτω/ αρδανός, 2015, 3η θέση στα βραβεία του περιοδικού Αναγνώστης το 2016) και Το βουνό και ο ποιητής δεν πήραν είδηση (εκδ. Ροές, 2009). Είναι μέλος της ομάδας performance KangarooCourt. Ζει στην Αθήνα, όπου και εργάζεται ως εκπαιδευτικός.

Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο από τις εκδόσεις Ίκαρος και είναι μία πολύ καλή προσπάθεια.

Το όλο πράγμα στην αρχή δεν βγάζει πολύ νόημα, δεν υπάρχει κάποια πλοκή και ο συγγραφέας μοιάζει να παραληρεί λίγο ανώδυνα. Όπως αναφέρει ο ίδιος μέσα στο βιβλίο, το ΣΤΑ ΔΑΣΗ γράφτηκε πριν την καραντίνα. Όσο προχωράς όμως – αν δεν έχεις σταματήσει να το διαβάζεις – καταλαβαίνεις πως το βιβλίο έχει βάθος. Προσωπικά απόλαυσα πολύ όλες εκείνες τις αναφορές σε διάφορα είδη της παγκόσμιας κουλτούρας.

«Για έναν περίπου χρόνο έγραφα για τα ΔΑΣΗ ανακαλώντας κοντινές και μακρινές μνήμες, σχολιάζοντας την επικαιρότητα, καταγράφοντας την καθημερινότητά μου, αναλύοντας, ίσως και διαστρεβλώνοντας, επιστημονικά άρθρα, παραθέτοντας ρεπορτάζ από αρχεία αστυνομικών δελτίων, κάνοντας virtual tours σε εικαστικές εκθέσεις. Σκοπός Στα ΔΑΣΗ είναι να φανούν τα απαράβατα όρια και η καταπάτησή τους, ένας μύκητας που επικοινωνεί μ’ ένα έλατο, ένας άνθρωπος που κόβει δέντρα και τα βλέπει να πέφτουν, ένας λύκος που κατασπαράζει τη λεία του, το ρετσίνι να στάζει, η κόλλα, το τραγούδι, η σιωπή, τίποτα».

Ουσιαστικά, Στα ΔΑΣΗ διαβάζει κανείς ένα ημερολόγιο που άρχισε να γράφεται λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία. Μέσα τους μπορεί να διακρίνει εξομολογητικούς τόνους, ποιητικά κατάλοιπα, στοιχεία μυθοπλασίας και εκλαϊκευμένης θεωρίας. Στα ΔΑΣΗ άλλοτε εμπλέκονται κι άλλοτε τρέχουν παράλληλα γνωστικά αντικείμενα δενδροκομίας, γεωμετρίας, μηχανικής και γεωγραφίας, υψηλής κουλτούρας, λαϊκών δοξασιών και βιντεοπαιχνιδιών. Στα ΔΑΣΗ εναλλάσσεται η δαιδαλώδης, ίσως και αγχωτική, περιήγηση μ’ ένα ανακουφιστικό πανόραμα˙ προτείνεται ταυτόχρονα μια επιτομή δασικής οικολογίας και μια εκτεταμένη επισκόπηση της ποιητικής τους.

Το βιβλίο είναι ποτισμένο με μία διακριτική ειρωνεία που τελικά πετυχαίνει το σκοπό της, αν ο αναγνώστης βρει την υπομονή να φτάσει μέχρι το τέλος. Ναι στο τέλος τα ΔΑΣΗ είμαστε μάλλον εμείς οι ίδιοι. Θέλουμε όμως να περάσουμε πάλι σε αυτόν τον κουραστικό και παλαιό ανθρωποκεντρισμό; Ένα παράξενο κι έξυπνο λογοτεχνικό σχόλιο.