24ο ΦΝΘ: «Iodine: Η Ελλάδα στα Ερείπια του Μεσολογγίου» - Ένα «ταξίδι» στο χώρο και το χρόνο

Με αφετηρία το ζωγραφικό έργο του Ευγένιου Ντελακρουά «Η Ελλάδα στα Ερείπια του Μεσολογγίου» ο Ορφέας Περετζής επισκέπτεται το Μεσολόγγι και τη λιμνοθάλασσά του. Καταγράφει τις σκέψεις του, την καθημερινότητα της νεολαίας και συνομιλεί με ντόπιους καλλιτέχνες και ποιητές αναζητώντας μια σύνδεση ανάμεσα στον πίνακα και το σύγχρονο Μεσολόγγι.

Το «Iodine: Η Ελλάδα στα Ερείπια του Μεσολογγίου» είναι η νέα ταινία του Ορφέα Περετζή μετά το «Στο Κέντρο του Κύκλου» έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα >> Film Forward του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Φεβρουάριος 1826. Το Μεσολόγγι πολιορκείται από έναν δυσανάλογο μεγάλο στρατό 15,000 Οθωμανών του Ιμπραήμ της Αιγύπτου. Η πόλη ασφυκτιά. Οι Μεσολογγίτες προτιμούν να πολεμήσουν μέχρι τέλους αντί να παραδοθούν. «Η Ελλάδα στα Ερείπια του Μεσολογγίου» του ζωγράφου Ντελακρουά με τη γυναικεία μορφή πάνω στα συντρίμμια του φλεγόμενου Μεσολογγίου γίνεται τότε σύμβολο ελευθερίας. Θυμίζει τις εικόνες που βλέπουμε καθημερινά με ανθρώπους να εκκενώνουν κατεστραμμένα κτίρια. Εικόνες που προκαλούν φόβο και θυμό. Οι συμπτώσεις με το σήμερα είναι τραγικές.

Ο πίνακας της γυναικείας αυτής μορφής του Ντελακρουά είναι και το έναυσμα της ταινίας-δοκίμιο «Iodine: Η Ελλάδα στα Ερείπια του Μεσολογγίου».

«Έψαξα νόημα πέρα από τη φρίκη του πολέμου αλλά μέσα στο τοπίο και την ανθρώπινη επιθυμία. Εμπιστεύτηκα μια ιδιότυπη κινηματογραφική γλώσσα φτιαγμένη από ποιήματα Μεσολογγιτών ποιητών, σκηνές καθημερινότητας, και τοπία. Φωτογράφησα ανθρώπους με τους οποίους συζήτησα, και ταυτόχρονα κατέγραφα τις σκέψεις μου. Λειτούργησα ενστικτωδώς με τον ίδιο τρόπο που η αυτόματη γραφή ακολουθεί τη ροή των σκέψεων. Η εμπειρία για μένα ήταν ένας συνεχής αγώνας μεταξύ μιας ελεύθερης καταγραφής και της ανάγκης να αφηγηθώ μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Με τον μοντέρ Γιώργο Ζαφείρη καταφέραμε να δώσουμε μια δομή που απαιτούσε ακόμα μεγαλύτερη ελευθερία στον τρόπο έκφρασης. Η μουσική του Larry Gus ἠρθε να δώσει τη συναισθηματική σιγουριά σε αυτόν τον λαβύρινθο τραγωδίας, ποίησης και φυσικού τοπίου.

Aντιλαμβάνομαι πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Όμως οι μικρές καθημερινές εμπειρίες των ανθρώπων, όπως του Μεσολογγίτη εικαστικού Βαγγέλη Ρόμπολα αποδεικνύουν πως καμιά φορά αυτό που ψάχνεις είναι μπροστά στα μάτια σου και δεν το βλέπεις. Πίσω από τη γυναικεία μορφή του Ντελακρουά κρύβεται ένα γνώριμο σχήμα. Το ίδιο σχήμα για το οποίο μιλάει και ο Βαγγέλης στην ταινία που το είδε ένα βράδυ στις Αλυκές. Και όπως μου είπε: "το αλάτι έρχεται πάντα από ψηλά." Υπάρχει μια σχέση τοπίου και ανθρώπου που έχει κάτι να μας πει. Ίσως έτσι κάτι μπορεί να αλλάξει», λέει ο σκηνοθέτης της ταινίας, Ορφέας Περετζής
.