Πίνακες σαν lego: Το ιμπρεσιονιστικό Χονγκ Κονγκ του Στίβεν Γουόνγκ
Ανανεώθηκε:
Ο Στίβεν Γουόνγκ περιγράφει τον εαυτό του ως «άπληστο». Αναφέρεται στην ανάγκη του να «ρουφήξει» τα τοπία γύρω του κατά τη διάρκεια των ατελείωτων πεζοποριών που κάνει.
Ο Γουόνγκ είναι από το Χονγκ Κονγκ και αυτό ζωγραφίζει. Τα βουνά, τις παραλίες, τα νησιά και τις όψεις της πόλης, με έναν ιδιαίτερο δικό του τρόπο. Έχει δημιουργήσει εκατοντάδες από αυτά τα εντυπωσιακά έργα την τελευταία δεκαετία, και έγινε ένας από τους πιο διάσημους σύγχρονους καλλιτέχνες της πόλης.
@CNNi
Η εποχή της πανδημίας εγκαινίασε μια νέα περίοδο δημιουργικότητας για τον Γουόνγκ. Δεν μπόρεσε να ταξιδέψει και αντ' αυτού δημιούργησε το πρότζεκτ «A Grand Tour in Google Earth», πίνακες μεγάλης κλίμακας που απεικονίζουν μέρη όπως το Μάτσου Πίτσου του Περού και το όρος Φούτζι της Ιαπωνίας, το τελευταίο απλωμένο σε πέντε καμβάδες. Χωρίς να εγκαταλείψει το στούντιό του, χρησιμοποίησε δορυφορικές εικόνες από το Google Earth και φωτογραφίες από το διαδίκτυο, καθώς και τις δικές του αναμνήσεις από μέρη που είχε επισκεφτεί στο παρελθόν.
Τώρα, στην επόμενη φιλόδοξη προσπάθειά του, ο Γουόνγκ έχει στρέψει και πάλι την προσοχή του στο Χονγκ Κονγκ, ξεκινώντας να καταγράψει το μονοπάτι MacLeτο μονοπάτι χωρίζεται σε 10 στάδια, που κυμαίνονται σε δυσκολία.
@CNNi
Η νέα σειρά, που έκανε το ντεμπούτο της μέσω του οίκου δημοπρασιών Bonhams, περιλαμβάνει 10 μεγάλους καμβάδες, έναν αφιερωμένο σε καθένα από τα 10 στάδια του μονοπατιού, καθώς και οκτώ μικρότερους πίνακες και περισσότερα από 30 έργα σε χαρτί.
Ενώ το MacLehose είναι ένα έργο που ο Γουόνγκ σκεφτόταν από καιρό να ξεκινήσει, ο γρήγορος ρυθμός ανάπτυξης του Χονγκ Κονγκ τον οδήγησε να αρχίσει να εργάζεται το Σεπτέμβριο του περασμένου έτους. «Έχω πραγματικά την αίσθηση ότι όλα αλλάζουν», λέει. «Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος ότι όλα γύρω μου θα είναι εδώ αύριο».
Ο επικεφαλής του τμήματος Σύγχρονης Τέχνης της Ασίας του οίκου Bonhams, Μαρτσέλο Κουάν, ο οποίος επιμελήθηκε την έκθεση, περιγράφει την καλλιτεχνική γλώσσα του Γουόνγκ ως σουρεαλιστική και πολύ εύκολη στην κατανόηση. Αλλά η ενσωμάτωση αναμνήσεων από τον ζωγράφο κάνει επίσης το στιλ του πολύ προσωπικό, πρόσθεσε ο Κουάν.
@CNNi
«Η χρωματική του παλέτα έχει αλλάξει εντελώς σε σύγκριση με τα πρώτα του χρόνια, από πιο γήινη σε εξαιρετικά πολύχρωμη», είπε ο Κουάν στο CNNi.
Εντυπώσεις από ένα μονοπάτι
Ο Γουόνγκ περπατάει και κάθε τόσο σταματάει για 5 με 10 λεπτά για να ζωγραφίζει γρήγορα ό,τι του τραβάει το μάτι, μια μέθοδο που προτιμά από τη λήψη φωτογραφιών.
«Σήμερα, ειδικά με την τεχνολογία, έχουμε τόσους πολλούς τρόπους για να καταγράψουμε με μεγάλη ακρίβεια το τοπίο, τραβώντας φωτογραφίες με iPhone», λέει. «Αλλά είναι πολύ γρήγορο για μένα να το απομνημονεύω με το χέρι. Παρόλο που δεν είναι τόσο ακριβές, με βοηθά πραγματικά να κατανοήσω το τοπίο πιο βαθιά».
@CNNi
Στη δεξαμενή Shing Mun, την εκκίνηση του έβδομου σταδίου του μονοπατιού MacLehose, σκιτσάρει την υψηλότερη κορυφή του Χονγκ Κονγκ, το 1000 μέτρων Tai Mo Shan, με φόντο τα σύννεφα. «Πάντα μου αρέσει να εκφράζω τη σχέση ανάμεσα στο τοπίο και τον ουρανό», παρατηρεί, επισημαίνοντας την αντίθεση ανάμεσα στα σκληρά βουνά και τα μαλακά σύννεφα.
«Χτίζοντας» τα τοπία
Όταν επιστρέφει στο στούντιό του, ο Γουόνγκ ανασυνθέτει μέρη του μονοπατιού χρησιμοποιώντας τα σκίτσα και τις αναμνήσεις του από την πεζοπορία. Χρησιμοποιεί τη φαντασία του για να συμπληρώσει τα υπόλοιπα.
Τα φωτεινά, ζωηρά χρώματα απεικονίζουν τα πάντα, από κυματοειδείς οροσειρές μέχρι υποβλητικά ροζ δέντρα και μπλε κορυφές.
«Με ενδιαφέρει περισσότερο το πώς ερμηνεύω τη φύση, παρά η ακρίβεια της αποτύπωσης του τοπίου», εξηγεί ο Γουόνγκ. «Για μένα είναι σαν να παίζω Lego. Χτίζεις το τοπίο με συνθέσεις, γραμμές και χρώματα».
Ενώ οι καμβάδες του είναι εντυπωσιακά καθηλωτικοί, η συμπερίληψη μικροσκοπικών ανθρώπων, που απεικονίζονται να κάνουν πεζοπορία, να κάνουν υπαίθριες δραστηριότητες, ή ακόμα και να ζωγραφίζουν, παίζει «σημαντικό ρόλο», λέει ο Κουάν.
@CNNi
«Όταν πλησιάζεις, βλέπεις μικροσκοπικούς ανθρώπους μέσα στους πίνακες», προσθέτει. «Αυτό είναι το πιο όμορφο κομμάτι για μένα».
«Φυσικά, το τοπίο είναι υπέροχο. Αλλά τελικά, νομίζω ότι αφορά τους ανθρώπους. Έτσι, αν και οι άνθρωποι είναι τόσο μικροσκοπικοί, κάθε άτομο στην εικόνα μετράει ως πολύ σημαντικό στοιχείο. Αφορά το ταξίδι του. Ο Στίβεν κοιτάζει άλλους ανθρώπους, αλλά και στον εαυτό του ως συμμετέχοντες σε αυτό το ταξίδι».