Το μουσείο του Τσάρλι Τσάπλιν άνοιξε τις πύλες του στην Ελβετία

Ο Ιβές Ντουράντ (Yves Durand), ένας Καναδός θεματοφύλακας της τέχνης, είχε το 2000 ένα όραμα.

Ήθελε να ιδρύσει ένα μουσείο προς τιμήν του Τσάρλι Τσάπλιν στην Ελβετία. Πέρασαν περίπου δεκαπέντε χρόνια, ώσπου να εκπληρώσει την επιθυμία του, καθώς οι τοπικοί κάτοικοι δεν ήθελαν μια «Ντίσνεϋλαντ του Τσάπλιν» να χαλάσει την εικόνα του ειδώλου τους.

Την περασμένη Κυριακή (16/4) –μία ημέρα μετά την επέτειο των 127 ετών από τη γέννηση του ηθοποιού– το όραμα έγινε πραγματικότητα και το μουσείο άνοιξε τις πύλες του. «Κανένα άλλο μουσείο της Ελβετίας δεν θα προσελκύσει ανθρώπους από όλο τον κόσμο», δήλωσε ο Ντουράντ στη Deutche Welle.

Το μουσείο σχεδιάστηκε από τη γαλλική εταιρεία Grévin, που έχει στο πορτφόλιό της μουσεία και πάρκα αναψυχής από όλο τον κόσμο. Οι επισκέπτες δεν θα γνωρίσουν μόνο τον κωμικό Τσάπλιν. Τα εκθέματα δείχνουν τον Τσάπλιν ως λάτρη της φύσης, ψαρά και λάτρη του φοντύ και του λικέρ κερασιού.

Η μεγάλη καριέρα

Ο Τσάρλι Σπένσερ Τσάπλιν γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1889, από γονείς ηθοποιούς, τους Τσαρλς και Χάννα Τσάπλιν. Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν μικρός και η μητέρα του μπαινόβγαινε σε ψυχιατρικές κλινικές. Μεγάλωσε σε ορφανοτροφεία, ένα κομμάτι της ζωής του που μετέφερε και στη μεγάλη οθόνη με την ταινία του 1921 «The Kid».

Πέρασε από πολλές εταιρίες και ξεκίνησε την καριέρα του από μικρή ηλικία. Έκανε περιοδείες με θιάσους σε Ευρώπη και Αμερική. Όσο περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνε η φήμη και το ταλέντο του, αυξάνονταν οι προτάσεις και τα συμβόλαια. Τον Ιούνιο του 1917, ο Τσάπλιν υπέγραψε με τη Φερστ Νάσιοναλ συμβόλαιο ύψους ενός εκατ. δολαρίων. Η συνεργασία τους ξεκίνησε με την ταινία «Σκυλίσια ζωή» και ακολούθησαν «Ο Σαρλό στρατιώτης», η «Μέρα πληρωμής» και «Ο Προσκυνητής».

Ήδη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Τσάπλιν ήταν εδραιωμένος στο Χόλυγουντ. Η πρώτη του ομιλούσα ταινία, «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ» (1940), ήταν ένα έργο περιφρόνησης του Ναζισμού. Γυρίστηκε και κυκλοφόρησε στην Αμερική ένα χρόνο πριν από την είσοδό της στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Τσάπλιν υποδυόταν το ρόλο του Άντενοϊντ Χίνκελ (Adenoid Hynkel), δικτάτορα της Τομανίας, χαρακτήρα βασισμένο στον Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος ήταν μικρότερος από τον Τσάπλιν κατά τέσσερις μόνο ημέρες.

Το 1947, μέσα σε ένα έντονα αρνητικό κλίμα για τον ίδιο, και ενώ διάφοροι συντηρητικοί πολιτικοί ζητούσαν την απέλασή του, γύρισε την ταινία «Ο Κύριος Βερντού». Αν και την υπόθεση της ταινίας ο Τσάπλιν την εμπνεύστηκε από τον Λαντρί, έναν Γάλλο δολοφόνο πλούσιων κυριών, ήταν φανερό ότι η ταινία στόχευε να καταδείξει τις αρνητικές πλευρές της αμερικανικής κοινωνίας.

Ιδιοκτήτες κινηματογραφικών αιθουσών δέχτηκαν πιέσεις για να μην προβάλλουν την ταινία, η οποία τελικά είχε παταγώδη εμπορική αποτυχία. Αντίθετα, «Τα Φώτα της ράμπας», μια ταινία πάνω στα γηρατειά και τον θάνατο, που ολοκληρώθηκε πέντε χρόνια αργότερα, είχε μεγάλη εμπορική επιτυχία· εκτός όμως Αμερικής, όπου και πάλι πολλοί αιθουσάρχες επέλεξαν να μην την προβάλουν.

Η ζωή του

Μετά την άρση της βίζας του από το αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης, ο Τσάπλιν με την τέταρτη σύζυγό του, Όνα, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Ελβετία. Μέχρι το θάνατό του το 1977 γύρισε άλλες δύο ταινίες: την αντιμακαρθική σάτιρα «Ένας βασιλιάς στη Νέα Υόρκη» (1957) και δέκα χρόνια αργότερα την «Κόμισσα του Χονγκ Κονγκ» με τη Σοφία Λόρεν και τον Μάρλον Μπράντο.

Το 1975 ανακηρύχτηκε ιππότης από τη βασίλισσα Ελισάβετ.

Στη ζωή του Τσάρλι Τσάπλιν υπήρξαν πολλές γυναίκες. Ο Τσάπλιν παντρεύτηκε τέσσερις φορές, όλες με συναδέλφους του.

Εκτός των τεσσάρων γάμων του, όμως, είχε και πολλές άλλες σχέσεις. Συνολικά, απέκτησε 11 παιδιά, ένα από τον πρώτο του γάμο, που πέθανε λίγες ημέρες μετά τη γέννα, δύο από το δεύτερο και οκτώ από τον τέταρτο, με την Όνα –κόρη του Ευγένιου Ο'Νηλ– η οποία όταν έγινε ο γάμος (το 1943) ήταν μόλις 18 ετών. Αυτός ο γάμος κράτησε τριάντα τέσσερα χρόνια, μέχρι το θάνατό του Τσάπλιν.