«Με τον φόβο του Άλλου»: Ο Γιάννης Χρηστάκος στον Εικαστικό Κύκλο

Ο Γιάννης Χρηστάκος καταπιάνεται με την προσφιλή του θεματική, αυτήν της οπτικής γλώσσας του χάρτη και των φαντασιακών αποδόσεων αυτού και παρουσιάζει την καινούργια του δουλειά.

Ο ίδιος δηλώνει για το έργο του:

«Πρόθεσή μου είναι να μην αναπαραγάγω ανατομικά σχέδια γεωγραφίας, αλλά, μέσω του επανασχεδιασμού του χάρτη, το εικονικό έργο σταδιακά να μεταπλαστεί σε ένα σύνθετο σχήμα τόσο στο περιεχόμενο όσο και στην φόρμα του.

Επιπλέον, στη δουλειά μου, όλο αυτό το διάστημα, προσπαθώ να εξελίξω τις υφολογικές και πλαστικές αναφορές της Χαρτογραφίας, εμπλουτίζοντας και ενσωματώνοντας παράλληλα αφηγηματικά και μορφικά στοιχεία, εξωγενή προς την πρακτική της Χαρτογράφησης.

Τα στοιχεία με τα οποία προσπαθώ να εμπλουτίσω την εικόνα μου συχνά αναφέρονται σε αιμοφόρα αγγεία και αρτηρίες ή νευρικές απολήξεις και νευρώνες, παραπέμποντας στην ουσία στο ανθρώπινο σώμα. Άλλες φορές τα στοιχεία αυτά έχουν αφετηρία διαδρομές, δίκτυα, πολεοδομικούς σχεδιασμούς και αναφέρονται στον αστικό ιστό ή τέλος είναι σχεδιαστικά πλέγματα που προσομοιάζουν ριζώματα και διακλαδώσεις φυτών ή αγκαθιών που έχουν τη μορφή λουλουδιών και κλαδιών, θυμίζοντας εικόνες από σχολικά φυτολόγια. Αρκετές φορές, η σχέση αυτών των εικόνων με τη μνήμη παραμένει ισχυρή, ενώ σε άλλα έργα όλες αυτές οι αναφορές παραμένουν υπαινικτικές. Σε κάθε περίπτωση, κεντρικό ζήτημα είναι η σχεδιαστική αποδόμηση του αναπαραστατικού χάρτη, η σύνθεση ενός Νέου φαντασιακού και ο σχεδιασμός μιας πυκνής, πολυσημικής εικόνας.

Όλα αυτά ενσωματώνονται στην ζωγραφική μου πρακτική, άλλες φορές άμεσα και άλλες έμμεσα, δημιουργώντας ιδιο-προσωπικό υφοπλαστικό μοτίβο.

Περαιτέρω, μέσω αυτών των επεξεργασμένων εικόνων προσπαθώ να ανακαλύψω την ποιότητα του σχεδίου και να εμπλουτίσω την δυναμική της εικαστικής μου γλώσσας και μεθοδολογίας.

Η ζωγραφική μου χαρακτηρίζεται από την ακρίβεια, την πολλαπλή επεξεργασία, την επιμονή στα όρια της εμμονής, τη λεπτομέρεια, τη χειρωναξία, την επανάληψη, την χρονοβόρα διαδικασία.

Τις περισσότερες φορές ξεκινώ να εργάζομαι χωρίς συγκεκριμένη αναφορά. Απλά τοποθετώ το μολύβι πάνω στο λευκό μουσαμά ή το χαρτί. Μετά με έναν μαγικό, «ιερό» τρόπο όλα παίρνουν το δρόμο τους.

Πρόκληση για μένα είναι η επίλυση των όποιων μορφοπλαστικών ζητημάτων προκύπτουν κατά τη διάρκεια της δουλειάς. Ωστόσο, παράλληλα με το υφοπλαστικό αίτημα και τη ζωγραφική αρτιότητα, με απασχολεί εξίσου η λειτουργία των έργων μου ως έμμεσων, υποδόριων μεταφορέων των όποιων πολιτικοκοινωνικών ερωτημάτων μου, αναφορών και σκέψεων. Σκέψεων που συναντώ μέσα από τη διαδικασία αναζήτησης του έργου και οι οποίες επιστρέφουν ως επικεφαλίδα στον τίτλο της έκθεσης, «Με το φόβο του Άλλου». Ο φόβος του διαφορετικού, του ξένου, του μετανάστη, του μολυσμένου από τον Ιό. Έναν φόβο τον οποίο τελικά έχουμε αποδεχτεί και τραγικά συνηθίσει ως κοινωνία.»