«Μπιμπιλολό»: Μια μουσική φαντασμαγορία στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής

Η βασισμένη στο βραβευμένο μουσικό έργο του Μαρκ Μοννέ ακαταμάχητη φαντασμαγορία του Αρνό Φαμπρ, με τον παιδιάστικο και απίθανο τίτλο «Μπιμπιλολό», καταφθάνει στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για τέσσερις παραστάσεις στις 5, 6 και 7 Νοεμβρίου.

Πρόκειται για μια «όπερα» χωρίς τραγουδιστές, ένα «μπαλέτο» χωρίς χορευτές, αλλά, αντίθετα, με πλαστικά ζώα, ηλεκτρικά τρενάκια, τηλεκατευθυνόμενες μπουλντόζες, ρομπότ-εξολοθρευτές, μηχανές καπνού, τροχαλίες, ηλεκτρικά μοτέρ, καλώδια και επιβλητικές σκιές. Ένα ποιητικό και ονειρικό θέαμα που προσφέρει μια σαγηνευτικά παιγνιώδη και «βέβηλη» εισαγωγή στο καλειδοσκοπικό ηχοτοπίο της σύγχρονης μουσικής.

Το «Μπιμπιλολό», συμπαραγωγή της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ με C15D, Printemps des Arts de Monte-Carlo (Μονακό), GRAME-Centre national de création musicale (Γαλλία) και Cerise Music, είναι ένα ιδιότυπο έργο για μικρούς και μεγάλους που επιθυμούν να αφεθούν σε ένα φαντασιακό τοπίο χωρίς σύνορα, ταυτόχρονα ανάλαφρο, χαρούμενο και, ενίοτε, ακόμη και τραγικό.

«Αυτό το κομμάτι το έκανα με μεγάλη ελευθερία, ήθελα στ' αλήθεια να διασκεδάσω, δηλαδή να μην απαγορεύσω τίποτε στον εαυτό μου», γράφει ο συνθέτης Μαρκ Μοννέ για το έργο του, που απέσπασε το βραβείο Grand prix lycéen des compositeurs το 2003. Ο Μοννέ συνέθεσε την αρχική εκδοχή του «Μπιμπιλολό» βασισμένος σε μια συλλογή από πάνω από τετρακόσιους «παλιομοδίτικους» ηλεκτρονικούς ήχους που παρήχθησαν με ένα συνθεσάιζερ Yamaha TG77 της δεκαετίας του '90. Πρόκειται για μια σύνθεση πυκνή, ανεξάντλητη και χιμαιρική, της οποίας οι ήχοι υποβάλλουν έναν ασφυκτικά πλούσιο κόσμο πυρετώδους και αδιάκοπης δραστηριότητας, όπου το χιούμορ στέκεται πλάι-πλάι με τον τρόμο, όπως σε έναν πίνακα του Ιερώνυμου Μπος.

Γνωστός για τις ηχητικές του εγκαταστάσεις, ο καλλιτέχνης Αρνό Φαμπρ υπογράφει εδώ την πρώτη του σκηνοθεσία με ένα θέαμα αταξινόμητο. Ο Φαμπρ οραματίζεται έναν σκηνικό χώρο ονειρικό και παράλογο, κάτι σαν τεράστιο παιδικό δωμάτιο πρόσφορο σε συνειρμικές μεταμορφώσεις, ξεκαρδιστικές όσο και εφιαλτικές: ένα χώρο όπου «τα λούτρινα τεμαχίζονται, οι κούκλες μακιγιάρονται και χτενίζονται, οι ανεμιστήρες παίζουν βόλεϊ, τα μεκανό είναι υπέροχα πουλιά και τα κουνέλια της "Ντούρασελ" φθάνουν στην άκρη του κόσμου και αυτοκτονούν συλλογικά πηδώντας στο κενό, ενώ συνεχίζουν να παίζουν τα ταμπούρλα τους ατάραχα».