Ρέππας: Καλλιτέχνης είσαι όταν αγαπάς και το χαμαλίκι της δουλειάς μας
Ο Μιχάλης Ρέππας είναι γεννημένος στο Λουτράκι Κορινθίας. Σπούδασε στο Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, ενώ από το 1987 συνεργάζεται με τον Θανάση Παπαθανασίου γράφοντας και σκηνοθετώντας για το θέατρο, την τηλεόραση (Τρεις Χάριτες, Το Δις Εξαμαρτείν) και τον κινηματογράφο (Safe Sex, Το κλάμα βγήκε από το Παράδεισο, Οξυγόνο, Αυστηρώς Κατάλληλο).
Ο ίδιος μίλησε στο Data Project και το CNN Greece για το πώς επηρέασε την 7η Τέχνη, η δύσκολη και πρωτόγνωρη περίοδος της πανδημίας, με τα συνεχή lockdown, τονίζοντας ότι «η ανάγκη για τέχνη ήταν, είναι και θα είναι πάγιο χαρακτηριστικό κάθε κοινωνίας».
Εν συνεχεία, έκανε λόγο μεταξύ άλλων για την επαγγελματική σχέση του με τον Θανάση Παπαθανασίου, υπογραμμίζοντας πως παρά τις διαφορές τους, είναι πολύ ωραίο να έχεις παρέα σε αυτές τις δύσκολες ώρες του γραψίματος, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην επόμενη ημέρα και τα νέα επαγγελματικά τους βήματα.
Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη του Μιχάλη Ρέππα στο Data Project (που αφορά στον κινηματογράφο στην post–Covid εποχή) και το CNN Greece:
Τι είναι αυτό που συνήθως σας εμπνέει για τη δημιουργία ενός έργου; Σας φοβίζει ποτέ το γεγονός πως η έμπνευση και η δημιουργικότητα μπορεί κάποια στιγμή να φτάσουν σε τέλμα;
Η συγγραφή ενός θεατρικού έργου ή ενός σεναρίου έχει ποικίλες αφορμές. Μπορεί να είναι κάτι που ακούσαμε και μας εντυπωσίασε. Κάτι που συνέβη σε κάποιο γνωστό μας. Αλλά και η αγάπη μας και ο θαυμασμός μας για έναν ηθοποιό. Πολύ συχνά οι ηθοποιοί έδωσαν αφορμή να γράψουμε ένα έργο. Επίσης αρκετές φορές γράψαμε κατόπιν παραγγελίας. Οι αφορμές είναι πολλές και ποικίλες και δεν μπορεί κανείς να τις κατηγοριοποιήσει. Η ζωή καθώς τρέχει δίνει πολλές ιδέες για έργα. Δυστυχώς ο χρόνος είναι λίγος και δεν φτάνει για να πραγματοποιήσει κάποιος όλες τις ιδέες του. Μακάρι να μπορούσαμε να γράφαμε όλα τα έργα που έχουμε ονειρευτεί. Θα είχαμε τριπλάσια εργογραφία. Όσο για το φόβο ότι η έμπνευση θα στερέψει έχω να πω ότι η έμπνευση είναι σαν την ερωτική επιθυμία. Όταν με τα χρόνια σου τελειώσει η επιθυμία, δεν σου λείπει ο έρωτας. Οπότε γιατί να φοβάμαι; Όταν θα συμβεί, δεν θα νιώθω την ανάγκη να γράφω.
Ανάμεσα στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ποια θα λέγατε ότι είναι η μεγαλύτερή σας αγάπη;
Η αλήθεια είναι ότι η μεγάλη αγάπη και του Θανάση και η δική μου ήταν και παραμένει ο κινηματογράφος, αλλά ο κινηματογράφος είναι μια πολύ δύσκολη ιστορία στην Ελλάδα. Αν η μητρική μας γλώσσα ήταν τα αγγλικά ή έστω τα ισπανικά θα ήταν αλλιώς τα πράματα.
Με τον Θανάση Παπαθανασίου θεωρείστε ένα συγγραφικό δίδυμο. Τι εκτιμάτε ότι είναι αυτό που σας συνδέει; Υπήρξαν στιγμές στην πορεία σας που να μην υπήρχε σύμπνοια και ενδεχομένως να σκεφτήκατε να πάρετε χωριστούς δρόμους;
Εκτιμώ το ταλέντο του και φαντάζομαι και αυτός νιώθει αντίστοιχα. Με τον Θανάση μάς δένουν οι κοινές απόψεις και σε αισθητικά και σε πολλά άλλα θέματα. Με τον Θανάση ταιριάζουμε απόλυτα θα έλεγα γιατί συμφωνούμε στα πάντα. Αλλά -δυστυχώς- ως χαρακτήρες είμαστε εντελώς αντίθετοι. Αυτό σίγουρα μας δυσκολεύει. Ωστόσο δεν σκέφτηκα ποτέ να απομακρυνθώ από τον Θανάση. Δεν βρίσκω το λόγο. Είναι τόσο ωραίο να έχεις παρέα σε αυτές τις δύσκολες ώρες του γραψίματος....
Εάν κάποιος σας ζητούσε να επιλέξετε μία στιγμή της καλλιτεχνικής σας πορείας έως σήμερα, ποια θα ήταν αυτή και για ποιον λόγο;
Δεν θα επέλεγα μια στιγμή. Και κυρίως δεν θα επέλεγα τη στιγμή του χειροκροτήματος. Καλό είναι το χειροκρότημα, αλλά καλλιτέχνης είσαι όταν αγαπάς και το χαμαλίκι της δουλειάς μας κι όχι μόνο την επιδοκιμασία.
Στην εποχή του Covid-19, όπου μεταξύ άλλων τα σινεμά και τα θέατρα ήταν κλειστά για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, θεωρείτε πως η ανάγκη των ανθρώπων για Τέχνη ήταν ακόμη πιο έντονη;
Η ανάγκη για τέχνη ήταν είναι και θα είναι πάγιο χαρακτηριστικό κάθε κοινωνίας. Δεν υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία χωρίς αισθητική. Βεβαίως κάθε κοινωνία έχει τη δική της αισθητική, ωστόσο πάντα την αναζητούμε στα έργα της τέχνης άλλοτε σαν παραμυθία, άλλοτε σαν φυγή και άλλοτε σαν ενδοσκόπηση. Ο Covid-19 δεν άλλαξε τίποτα. Την ανάγκη για οπτικοακουστικά έργα της αφήγησης τα κάλυψε η τηλεόραση είτε με τα απλά κανάλια, είτε με τις γνωστές πλατφόρμες. Όταν λείψει ο φόβος, ο κόσμος θα γυρίσει στις αίθουσες ακριβώς όπως πριν.
Πώς σας επηρέασε σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο η δύσκολη περίοδος που βιώσαμε λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού; Πιστεύετε πως προέκυψε κάτι θετικό από όλη αυτή την πρωτόγνωρη συνθήκη της απομόνωσης που κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε λόγω των απανωτών lockdown;
Ο κορωνοϊός επηρέασε τα πάντα. Και αρνητικά και θετικά. Ο Θανάσης και εγώ επειδή ποτέ δεν θέλουμε να αφήνουμε τις καταστάσεις να μας πάρουν από κάτω λύσαμε το πρόβλημα της θεατρικής μας ανεργίας γράφοντας για την τηλεόραση κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Αυτή τη στιγμή επιστρέφουμε στην τηλεόραση μετά από 25 χρόνια με μια κωμωδία 26 επεισοδίων. Το «Συμπέθεροι απ’ τα Τίρανα» που θα αρχίσει να προβάλλεται από τα μέσα Οκτωβρίου στο Mega.
Πώς σας πετυχαίνουμε αυτή την περίοδο στα επαγγελματικά σας;
Σε εντατικότατα γυρίσματα. Στην καραντίνα τελειώσαμε το γράψιμο και τώρα είμαστε στη μέση των γυρισμάτων των «Συμπέθερων». Ταυτόχρονα σκηνοθετούμε στο θέατρο Δανδουλάκη την Κάτια σε ένα μονόλογο που είχαμε γράψει επίσης στην καραντίνα. Λέγεται «Το καινούργιο παιδί» και είναι με δυο λόγια η ιστορία της γενιάς μας. Η ιστορία της γενιάς της μεταπολίτευσης μέσα από την αφήγηση της ζωής μιας γυναίκας.