Εκεί που πετούν οι αετοί της Μογγολίας

Oι Altai Kazakhs είναι μοναδικοί στην κυνηγετική τους παράδοση. Αρχικά οι κυνηγοί ανεβαίνουν τα βουνά πάνω σε άλογα, κρατώντας τους χρυσούς αετούς τους. Από την κορυφή, περιμένουν και παρακολουθούν υπομονετικά. Όταν το θήραμα εντοπιστεί, συνήθως μία αλεπού, ο κυνηγός δείχνει προς την κατεύθυνση αυτού και ο αετός πετάει για να σκοτώσει τη λεία του.

Ο Palani Mohan ήταν 17 και ζούσε το Σίδνεϊ όταν είδε για πρώτη φορά έναν αετοκυνηγό που φορούσε ένα παλτό από αλεπού σε μία εφημερίδα. Δεν ξέχασε ποτέ αυτή την εικόνα. Δεκαετίες αργότερα όταν ο ίδιος ζούσε στο Χόνγκ Κόνγκ, έλαβε μια έκπτωση σε πτήση για τη Μογγολία στο προσωπικό του e-mail. “Απλώς πήγα, χωρίς να έχω σχεδιάσει το ταξίδι μου”, λέει. “Μόλις έφτασα εκεί κατάλαβα ότι υπήρχε κάτι μεγαλύτερο, κάτι που έπρεπε να δείξω στον κόσμο”.

Το πρότζεκτ χρειάστηκε 5 χρόνια για να ολοκληρωθεί κατά τη διάρκεια των οποίων ο Mohan επισκέφθηκε 4 φορές την Μογγολία, περνώντας πάνω από ένα μήνα κάθε φορά που επισκεπτόταν την χώρα και συχνά ζούσε με τους ίδιους τους κυνηγούς.

“Πολλές φορές ο μόνος λόγος που γύριζα σπίτι ήταν ότι αρρώσταινα πολύ βαριά. Τα χέρια μου πάγωναν και τα κόκαλα των ποδιών μου πονούσαν αφάνταστα. Εξίσου δύσκολο ήταν να κρατήσω τις μπαταρίες της φωτογραφικής μου ζεστές. Αυτό ήταν το δυσκολότερο πράγμα που έπρεπε να κάνω”.

Κυνηγώντας ένα κυνηγό

“Οι αετοί δεν κάθονται να τους φωτογραφίσεις, είναι άγρια πουλιά. Συνεχώς έχανα στιγμές. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό από το να βλέπεις μια φωτογραφία και πριν προλάβεις να την απαθανατίσεις να την βλέπεις να εξαφανίζεται”, λέει ο Ινδός φωτογράφος.

Παρά τις προκλήσεις που αντιμετώπισε ο Mohan, τελικά έγραψε ένα φωτογραφικό βιβλίο με 90 φωτογραφίες. Οι φωτογραφίες λένε μία ιστορία του όμορφου αλλά άγριου τοπίου μίας άλλης Μογγολίας, όπου κυνηγοί συνάπτουν ισχυρούς δεσμούς με αετούς για να κυνηγήσουν.

Οι φωτογραφίες αποδίδουν μεγάλη αίσθηση του βάθους λόγω της δραματικής διχρωμίας, ένα φαινόμενο το οποίο ο Molan δημιούργησε εσκεμμένα.

“Η απόκοσμη ομορφιά των λήψεων με έκανε να θέλω να τις αποτυπώσω σε άσπρο και μαύρο” σχολιάζει. “Άλλωστε δεν υπάρχει πολύ χρώμα. Το τοπίο είναι καφέ, οι αετοί μαύροι και γκρι, ενώ τα ρούχα των κυνηγών είναι κυρίως μαύρα, οπότε έγραφαν πολύ καλά σε ασπρόμαυρα φίλτρα”.

Πέρα όμως από την καλλιτεχνική του αξία το πρότζεκτ έχει και πολιτιστική καθώς καταγραφεί ένα πολιτισμό πριν τον επίλογο του.

“Ελπίζω οι θεατές να καταλάβουν ότι μερικοί άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν με αυτόν τον τρόπο και ότι δεν ανήκουν σε κάποιο μουσείο. Δυστυχώς στο πέρασμα των χρόνων η νεότερη γενιά γυρνάει την πλάτη της σε αυτή τη ζωή” προσθέτει ο Molan.

O Ινδός ελπίζει να μπορέσει να επιστρέψει στα βουνά σύντομα, για να δείξει στους νέους φίλους του την φωτογραφική κληρονομιά που θα αφήσουν αυτοί πίσω τους.

“Με βρήκαν απίστευτα εκκεντρικό, δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί συνέχιζα να επιστρέφω στο κρύο, αφήνοντας την οικογένειά μου πίσω στο Χονγκ Κόνγκ. Αλλά ελπίζω ότι όταν επιστρέψω με ένα αντίγραφο του βιβλίου μου, μεταφρασμένο στα Καζάκ, ίσως καταλάβουν ό,τι προσπάθησα να κάνω” είπε.

Capturing the art of the last eagle hunters of Mongolia