Πασχαλινά έθιμα: Από το Διαβολοπάζαρο της Πρέβεζας στα αερόστατα του Λεωνιδίου

Τα έθιμα σε Μαγνησία και Σκιάθο

Στη Μαγνησία τα έθιμα του Πάσχα ποικίλλουν, κάποια έχουν βαθιά τις ρίζες τους στο παρελθόν, όπως στη Σκιάθο και άλλα διαμορφώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, κυρίως στον Βόλο, προσαρμοσμένα στις σύγχρονες απαιτήσεις.

Στην πρωτεύουσα της Μαγνησίας, καθ' όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, που διαδραματίζεται το Θείο Δράμα, έχουν την τιμητική τους τα περίφημα τσιπουράδικα του Βόλου, αφού κατακλύζονται από κόσμο, ντόπιους και επισκέπτες για τις νηστίσιμες θαλασσινές λιχουδιές, ενώ τη Μεγάλη Παρασκευή είναι πλέον πατροπαράδοτη συνήθεια, αμέσως μετά την περιφορά των Επιταφίων, να καταλήγουν όλοι σε κάποιο τσιπουράδικο, όπως γίνεται συνήθως μετά την απώλεια κάποιου συγγενικού τους προσώπου.

Λίγο νωρίτερα, όλοι οι Επιτάφιοι των ναών του κέντρου του Βόλου, κατευθύνονται και συναντώνται στην κεντρική παραλία όπου ακούγονται ψαλμοί και το «Ω γλυκύ μου έαρ».

Τη Μεγάλη Παρασκευή χιλιάδες πιστοί συρρέουν, στη μονή της Παναγίας Ξενιάς, στους πρόποδες της Όθρυος, όπου στον επονομαζόμενο λόφο του Γολγοθά, γίνεται πιστή αναπαράσταση της Αποκαθήλωσης του Χριστού και στην συνέχεια ο ενταφιασμός του σε σπηλιά, που σφραγίζεται με βουλοκέρι, σύμφωνα με την παράδοση μέχρι την επόμενη μέρα της Ανάστασης. Το έθιμο καθιερώθηκε για πρώτη φορά το 1976,από τον τότε μητροπολίτη Δημητριάδος και στη συνέχεια Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, Χριστόδουλο.

Στη Σκιάθο, ατμόσφαιρα κατάνυξης και πένθους χαρακτηρίζουν καθ' όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας το νησί, αφού είναι ίσως η μοναδική περιοχή στην Ελλάδα όπου τηρείται το Αγιορείτικο Τυπικό, όσον αφορά την Ακολουθία του Επιταφίου.

Τη Μεγάλη Παρασκευή, μέσα σε βαριά ατμόσφαιρα, ο Επιτάφιος κατεβαίνει τα πέτρινα καλντερίμια στα σοκάκια της παλιάς Σκιάθου στη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα, ενώ ένας ντελάλης, που ονομάζεται προεξάρχων, ψάλλει και απαγγέλει τους θρηνητικούς ψαλμούς ως προπομπός του Επιταφίου που ακολουθεί.

Η συγκέντρωση των Επιταφίων γίνεται στον Καθεδρικό των Τριών Ιεραρχών, στην πλατεία πάνω από το παλιό λιμάνι της Σκιάθου. Μαζεύονται οι πιστοί από τις εκκλησιές της Χώρας, δηλαδή τους Επιταφίους του Αγίου Νικολάου και της Παναγίας Λημνιάς και ακολουθούν με κεριά στα χέρια την περιφορά των Επιταφίων σε κάθε γωνιά της Σκιάθου.

Όλα τα σπίτια στο νησί είναι φωταγωγημένα, ενώ στις αυλές τα αναμμένα κεριά και το λιβάνι που καίει, αναδύει αρώματα, δημιουργώντας μία κατανυκτική ατμόσφαιρα.

Η περιφορά των Επιταφίων διαρκεί όλη τη νύχτα μέχρι τα ξημερώματα και η επιστροφή στις εκκλησίες γίνεται γύρω στις 5:30 το πρωί. Εκεί πραγματοποιείται από τους ιερείς η αναπαράσταση της «εις Άδου Καθόδου» του Χριστού και ενώ ψάλλεται το «Άρατε Πύλας», ο ιερέας ανοίγει χτυπά δυνατά την εξώθυρα του Ιερού Ναού.

Μερικές ώρες αργότερα, το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, οι πιστοί θα ξαναπάνε στην εκκλησία για τη λειτουργία της Πρώτης Ανάστασης. Οι καμπάνες θα χτυπήσουν χαρμόσυνα σε όλο το νησί για να διαδώσουν σε κάθε μεριά της Σκιάθου τη νίκη της ζωής επί του θανάτου, ενώ ο ιερέας ραίνει τους πιστούς με φύλλα βάγιας, σύμβολο νίκης και θριάμβου.

Την Κυριακή του Πάσχα, σε όλο το νησί κυριαρχεί το γλέντι με το ψήσιμο του οβελία και συμμετέχουν ντόπιοι και επισκέπτες.

Δωδεκάνησα: Κάθε νησί άλλα έθιμα

Ιδιαίτερα και ξεχωριστά, με διαφορετικά έθιμα σε κάθε νησί που τηρούνται «ευλαβικά» και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, εορτάζεται το Πάσχαστα Δωδεκάνησα.

Μια σημαντική διαφορά, σε σχέση με τις περισσότερες περιοχές της χώρας, είναι ότι στα Δωδεκάνησα την ημέρα του Πάσχα δεν περιλαμβάνεται στο μενού ο οβελίας, τα κοκορέτσια και τα συναφή εδέσματα.

Το τραπέζι της Ανάστασηςπεριλαμβάνει την παραδοσιακή μαγειρίτσα (το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου μετά το Χριστός Ανέστη) και την Κυριακή μεσημέρι τον «Λαμπριάτη» που είναι αρνί ή κατσίκι στο φούρνο γεμιστό με ρύζι και εντόσθια, που στα χωριά της Ρόδου ονομάζεται «καππαμάς».

Στην Πάτμο, η Μεγάλη Εβδομάδα αποτελεί μία μοναδική εμπειρία. Το έθιμο που κάνει το Πάσχα στην Πάτμο ξεχωριστό, είναι η τελετή του Νιπτήρα, το πρωί της Μ. Πέμπτης, το οποίο αποτελεί την αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου: ο ηγούμενος, όπως ακριβώς ο Ιησούς, πλένει τα πόδια δώδεκα μοναχών που κάθονται γύρω από τη μεγάλη εξέδρα, όπως οι μαθητές στο Μυστικό Δείπνο. Τη Μεγάλη Παρασκευή γίνεται η αναπαράσταση της Αποκαθήλωσης στη Μονή του Αγίου Ιωάννη και το ίδιο βράδυ όλοι οι επιτάφιοι συναντιούνται στις πλατείες της Σκάλας και της Χώρας. Η Ανάσταση γίνεται επίσης στο μοναστήρι και ανήμερα του Πάσχα, διαβάζεται το Ευαγγέλιο σε επτά γλώσσες.

Εντυπωσιακή είναι η Ανάσταση στο νησί της Καλύμνου, με τους αυτοσχέδιους δυναμίτες που ρίχνονται και οι οποίοι ταρακουνούν στην κυριολεξία το νησί.

Στο νησί της Αστυπάλαιαςαπό τα χαρακτηριστικά του Πάσχα, είναι η παρασκευή των γαλατοκούλουρων με κατσικίσιο γάλα, ζάχαρη, κανέλλα και το περίφημο ντόπιο σαφράν ενώ φτιάχνουν επίσης λαμπρόπιτες που και αυτές περιέχουν σαφράν.

Στη Λέρο, ένα από τα παλαιά έθιμα που υπάρχουν είναι οι κάτοικοι του νησιού, τα ξημερώματα της Μεγάλης Παρασκευής να επισκέπτονται τα νεκροταφεία του νησιού και να φροντίζουν τους τάφους των συγγενών τους ενώ την παραμονή του Μεγάλου Κανόνα πραγματοποιείται στο νησί το έθιμο των «κλημάτων» όπου οι κάτοικοι υπό τον συντονισμό της εκκλησίας συγκεντρώνουν δεμάτια από κλήματα τα οποία τα καίνε φτιάχνοντας καρβουνάκια για τα θυμιατά.

Στην Κάρπαθοτα πασχαλινά έθιμα ξεχωρίζουν στον Όλυμπο, όπου οι κάτοικοι ακολουθούν παραδόσεις πένθους και θρήνου στη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, αλλά και λαμπρού εορτασμού, που κορυφώνεται τη Λαμπρή Τρίτη. Αποχωρίζονται τις παραδοσιακές πολύχρωμες στολές τους μόνο τη Μεγάλη Εβδομάδα, όταν τις αντικαθιστούν με μια «πένθιμη» ενδυμασία. Μετά το συγκινητικό Επιτάφιο της Μεγάλης Παρασκευής, οι γυναίκες ετοιμάζουν το Μεγάλο Σάββατο, το λαμπριάτικο οφτό για την επόμενη μέρα, δηλαδή κατσικάκι ή αρνί με γέμιση, κυρίως από ρύζι. Τη Δευτέρα του Πάσχα οι γυναίκες πηγαίνουν στους φούρνους, για να φουρνίσουν πασχαλινές πίτες με μυζήθρα και μπαχαρικά και στη συνέχεια στο νεκροταφείο για να ασπρίσουν και να στολίσουν με λουλούδια τους τάφους. Οι Ολυμπίτες στολίζουν τη Λαμπρή Τρίτη τις εικόνες της εκκλησίας με χρωματιστές μαντίλες και τις κουβαλάνε στα χέρια, οδεύοντας ξανά προς το νεκροταφείο.

Στην Κω, ενώ οι μεγάλοι ασχολούνται με τις πασχαλινές δουλειές και τον εκκλησιασμό, τα παιδιά προετοιμάζονται για την Ανάσταση. Παίρνουν μεγάλα κλειδιά από εκείνα που είχαν οι παλιές κλειδαριές, δένουν με ένα σχοινί το κλειδί με μπαρούτι και βάζουν το καρφί στην τρύπα του κλειδιού, το βράδυ της Ανάστασης το χτυπούν δυνατά στον τοίχο για να εκπυρσοκροτήσει. Άλλοι κόβουν μακριές λωρίδες χαρτιού, βάζουν στην άκρη της κάθε λωρίδας μπαρούτι και ένα φιτίλι, την τυλίγουν τριγωνικά, ώστε να προεξέχει το φυτίλι που το ανάβουν και από την ώρα που ο παπάς λέει το «Χριστός Ανέστη». Το πρωί του Μ. Σαββάτου, η εκκλησία στρώνεται με μικρά μοβ μυρωμένα λουλούδια του βουνού που λέγονται λαμπρές. Οι νοικοκυρές φτιάχνουν τις λαμπρόπιττες και το γεμιστό αρνί.

Στο νησί της Κάσου ξεχωρίζουν από τα φαγητά τα κασιώτικα ντολμαδάκια που αποτελούν τοπική σπεσιαλιτέ, τα οποία παρασκευάζουν κατά χιλιάδες(!) οι γυναίκες του νησιού ενώ από τα πιο χαρακτηριστικά πανηγύρια είναι αυτό του Αϊ Γιώργη στις Χαδιές, την Τρίτη μετά το Πάσχα στο οποίο συμμετέχουν όλοι οι κάτοικοι του νησιού.

Τα έθιμα της Ικαρίας

Αν και υπάρχουν πολλοί νησιωτικοί προορισμοί στην Ελλάδα που φημίζονται για τα εντυπωσιακά πασχαλινά έθιμά τους, υπάρχει ένας που ξεχωρίζει, καθώς γιορτάζει τη σπουδαία αυτή στιγμή της χριστιανοσύνης με παιχνίδι.

Γνωστή και ως το νησί των ανατροπών και της μακροζωίας, η Ικαρίαδιαθέτει ορισμένες από τις πιο πρωτότυπες παραδόσεις που μπορεί να συναντήσει κάποιος στην ελληνική επικράτεια κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, μεταξύ των οποίων ο «Σωρός», ο «Αφανός», τα «Μνημόσυνα», τα «Αντίλαμπρα» και την περιφορά του «Τσιφούτη».

Μπορεί να μην είναι τα μοναδικά πασχαλινά έθιμα, ωστόσο είναι αρκετά «εναλλακτικά» και επηρεασμένα από τη γενικότερη φιλοσοφία των Ικαριωτών για τη ζωή και το θάνατο, οι οποίοι γιορτάζουν το Πάσχα με θρησκευτική ευλάβεια και φυσικά με πανηγύρια.

Ίσως το γνωστό πασχαλινό έθιμο να είναι ο «Σωρός» στα χωριά του Αγίου Κηρύκου και η παραλλαγή του στο Καραβόσταμο με την ονομασία «Αφανός». Σύμφωνα με αυτές τις παραδόσεις της «Λαμπρής», όπως αποκαλούν το Πάσχα οι ντόπιοι, κάθε χωριό μαζεύει ένα σωρό από ξύλα, στον οποίο βάζει φωτιά την ώρα της Ανάστασης. Σκοπός των κατοίκων είναι το να κατορθώσουν να δημιουργήσουν τη μεγαλύτερη φωτιά και να κερδίσουν την «καύση» του σωρού στο αντίπαλο χωριό.

Στο πλαίσιο του εθίμου, οι συμμετέχοντες μπορούν και να «σαμποτάρουν» την προσπάθεια των συγχωριανών τους, βάζοντας φωτιά στα συγκεντρωμένα ξύλα πριν από την ολοκλήρωση του σωρού. Για αυτόν το λόγο οι κάτοικοι προστατεύουν το σωρό τους μέχρι την Ανάσταση, με τη διαδικασία να αποκαλείται «φύλαγμα». Αντίστοιχα στο Καραβόσταμο, το χωριό χωρίζεται σε πάνω και κάτω μεριά και ο ανταγωνισμός για το μεγαλύτερο «Αφανό» υπάρχει ανάμεσα στους κατοίκους του ίδιου οικισμού.

Σαϊτοπόλεμος στην Καλαμάτα

Το βράδυ της Κυριακής του Πάσχα αναβιώνει στην Καλαμάτα το έθιμο του σαϊτοπόλεμου.

Οι συμμετέχοντες στον σαϊτοπόλεμο χωρίζονται σε ομάδες των 10-15 ατόμων, οι οποίες διαθέτουν επικεφαλής, λάβαρο, και σαλπιγκτή. Οι περισσότεροι είναι ντυμένοι με παραδοσιακές στολές, ενώ οι υπόλοιποι προτιμούν να φορούν πρόχειρα ρούχα.

Μόλις δοθεί το σύνθημα της έναρξης οι σαΐτες ανάβουν και ταυτόχρονα ακούγεται ένας εκκωφαντικός θόρυβος. Αμέσως μετά, ο σαϊτολόγος λυγίζει την μέση και τα γόνατα, τα πόδια παίρνουν το σχήμα ψαλιδιού, η πλάτη είναι σκυμμένη, το κεφάλι βρίσκεται χαμηλά και τα χέρια θυμίζουν φτερούγες.

Σύμφωνα με την παράδοση, το έθιμο κρατά από τους αγώνες των κατοίκων της Καλαμάτας κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τις σαΐτες για να απομακρύνουν το ιππικό των Τούρκων.

O περίφημος σαϊτοπόλεμος στη Χίο (@AP Photo)

Αερόστατα στο Λεωνίδιο της Αρκαδίας

Στο Λεωνίδιο της Αρκαδίας η νύχτα της Ανάστασης είναι ξεχωριστή, αφού εκατοντάδες πολύχρωμα αερόστατα συνθέτουν ένα φαντασμαγορικό σκηνικό.

Συγκεκριμένα, μόλις ακουστεί το Χριστός Ανέστη τα αερόστατα ανεβαίνουν στον ουρανό, ενώ σύμφωνα με την παράδοση, την ώρα της Ανάστασης φυσά μόνο ένα ελαφρό αεράκι.

Τα αερόστατα κατασκευάζονται από καλάμι και χαρτί και το ύψος τους φτάνει τα δύο μέτρα. Ανάλογα με το μέγεθος, χρειάζονται από 8 μέχρι 36 κόλλες χαρτί για να φτιαχτούν, ενώ για την πυροδότησή τους χρησιμοποιείται ένα πανί εμποτισμένο με λάδι και πετρέλαιο.

Ο χορός των «Γεμ» στο Σοφικό Κορινθίας

Στο Σοφικό της Κορινθίας αναβιώνει την Δευτέρα και την Τρίτη του Πάσχα ο χορός των «Γεμ». Όλοι οι κάτοικοι συγκεντρώνονται στη πλατεία που βρίσκεται ο ναός της Ευαγγελιστρίας, όπου τραγουδούν και χορεύουν. Οι στίχοι των τραγουδιών αναφέρονται στη ξενιτιά, τον έρωτα και την ελευθερία.

Ο χορός του «Γιαρέντη» στην Περαχώρα Κορινθίας

Στην Περαχώρα της Κορινθίας αναβιώνει τη Δευτέρα του Πάσχα το έθιμο του χορού του «Γιαρέντη», το οποίο χρονολογείται πριν από την τουρκοκρατία. Ο χορός του «Γιαρέντη» ξεκινά μετά το τέλος της θείας λειτουργίας. Οι κάτοικοι του χωριού ξεκινούν το χορό με επικεφαλής τον ιερέα της κάθε ενορίας, κάνοντας το σχήμα του Σταυρού και κατόπιν συναντώνται όλοι στην πλατεία των Ταξιαρχών, όπου συνεχίζουν να χορεύουν και να τραγουδούν.

Το έθιμο της Αγάπης στο Στεφάνι Κορινθίας

Στο Στεφάνι της Κορινθίας, το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα εορτάζεται το έθιμο της Αγάπης. Από το ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου ξεκινά η περιφορά της εικόνα της Παναγίας και οι πιστοί τη συνοδεύον ψάλλοντας το «Χριστός Ανέστη». Φτάνοντας στα Αλώνια, στον ναό Ισαποστόλου Στεφανά, τελείται λειτουργία και μετά όλοι δίνουν το φιλί της αγάπης. Ακολουθεί το τραγούδι «Σήμερα Χριστός Ανέστη» και όλοι πιασμένοι χέρι - χέρι σέρνουν τον χορό. Στη συνέχεια οι άνδρες συμμετέχουν σε αγωνίσματα, ενώ οι εκδηλώσεις ολοκληρώνονται με το κάψιμο ομοιώματος του Ιούδα και την επιστροφή της εικόνας στον ναό.

Κεράσματα στην Λιαντίνα Λακωνίας

Στην Λιαντίνα της Λακωνίας το πρωί της Δευτέρας του Πάσχα ξεκινά από την εκκλησία του χωριού η περιφορά της εικόνας. Αφού φθάσει στο πρώτο σπίτι, ο νοικοκύρης υποδέχεται τον ιερέα και την εικόνα, ενώ στη συνέχεια όλοι μαζί πηγαίνουν στα υπόλοιπα σπίτια, όπου επαναλαμβάνεται το κέρασμα και η ανταλλαγή των ευχών.

Λιτανείες σε χωριά της Μάνης

Σε χωριά της Μάνης, τη δεύτερη μέρα του Πάσχα τηρείται το έθιμο της λιτανείας. Το πρωί ξεκινούν οι ιερείς από τις εκκλησίες και τους ακολουθούν οι πιστοί, κρατώντας εικόνες και σταυρούς, ενώ ψέλνουν αναστάσιμα τροπάρια και παρακλήσεις.

Σε πολλά χωριά η πομπή πηγαίνει στα κοιμητήρια, όπου τους περιμένουν οι συγγενείς των νεκρών. Πάνω στα ανθοστολισμένα μνήματα είναι τοποθετημένα το θυμιατήρι, πασχαλιάτικα κουλούρια και αυγά, ενώ στους τάφους των νεκρών που έφυγαν από την ζωή λίγο πριν το Πάσχα, υπάρχουν κουλούρια σε μέγεθος μεγάλου χωριάτικου ψωμιού.

Ο Επιτάφιος μπαίνει μέσα στη θάλασσα, στην Ύδρα (@AP Photo)

Τα «Δάκρυα της Παναγιάς» στην Άμφισα

Στην Άμφισσα, λαμβάνει χώρα ένα ενδιαφέρον πασχαλινό έθιμο της Ρούμελης. Ονομάζεται «Δάκρυα της Παναγιάς». Το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής σύμπασα η Άμφισσα κάθεται σε καφενεία, μεζεδοπωλεία κι εστιατόρια για να καταναλώσει σαρακοστιανά χωρίς λάδι και μεγάλες ποσότητες τσίπουρου και ούζου, που είναι τα εν λόγω.... δάκρυα.

Στην Αρκίτσα, την δεύτερη ημέρα του Πάσχα συναντάμε το έθιμο της Ρωμάνας. Γυναίκες με τοπικές ενδυμασίες τραγουδώντας το τραγούδι της Ρωμάνας, συγκεντρώνουν χρήματα και υλικά για να φτιάξουν παραδοσιακές πίτες. Το ίδιο απόγευμα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου υπό τους ήχους παραδοσιακής μουσικής προσφέρουν τις πίτες που ετοίμασαν.

Στην Αράχοβα ανήμερα του Πάσχα γίνεται η περιφορά της εικόνας του Αγίου Γεωργίου, την οποία συνοδεύουν περί τα 500 άτομα ντυμένα με παραδοσιακές φορεσιές. Την επόμενη ημέρα πραγματοποιείται αγώνας δρόμου των γερόντων (ανηφορικός δρόμος), οι οποίοι ξεκινούν από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και φτάνουν στον λόφο.

Η Αγία Ιερουσαλήμ της Υπάτης

Στην Υπάτη οι γιορτές συνεχίζονται έως και την Τετάρτη μετά το Πάσχα με τη μεγάλη πορεία των αντρών του χωριού της Υπάτης προς την Παναγία Αρσάλη. Το απόγευμα, οι άνδρες μόνο ανεβαίνουν στην Παναγία Αρσαλή (Αγία Ιερουσαλήμ), διανύοντας με τα πόδια μια απόσταση περίπου δύο ωρών για να φτάσουν στην σπηλαιο-εκκλησιάς, όπου θα διανυκτερεύσουν. Το ίδιο βράδυ στην Υπάτη, οι γυναίκες και τα παιδιά ανάβουν φωτιές στο κεντρικό σταυροδρόμι και καίνε τα παλιά μαγιάτικα στεφάνια, χορεύοντας και τραγουδώντας παραδοσιακά μαγιάτικα τραγούδια. Όσοι αντέχουν, πηδούν πάνω από τις φωτιές.

Η Αγία Ιερουσαλήμ, είναι η Αγία των σπηλαίων και των βράχων και το έθιμο προέρχεται από τα αρχαία ελληνορωμαϊκά Ροζάλια (παγανιστικές εορτές της Άνοιξης). Κατά την Επανάσταση του 1821 η Αγία Ιερουσαλήμ υπήρξε ορμητήριο και σημείο συνάντησης των οπλαρχηγών της περιοχής.

Χριστός Ανέστη, χαλάζι να μην πέσει

Στα χωριά της δυτικής Φθιώτιδας τη νύχτα της Ανάστασης, ένας επίτροπος της Εκκλησίας παίρνει μια σκλίδα (καλάμι από βρίζα) αγιασμένη από τον αγιασμό των Φώτων, ανεβαίνει στο καμπαναριό ψηλά και την ανάβει για να προφυλάξουν ολόκληρη την περιοχή από το χαλάζι. Ο τόπος που θα δει το φως αυτής της σκλίδας δεν κινδυνεύει από χαλάζι.

Στo χωριό των Αγίων Αναργύρων Μουζακίου Καρδίτσας την Κυριακή του Πάσχα, μετά τον εσπερινό της Αγάπης, οι κάτοικοι του χωριού και οι επισκέπτες τραγουδούν και χορεύουν πασχαλιάτικα τραγούδια, χωρίς όμως μουσική υπόκρουση όπως η παράδοση ορίζει. Τους χωριανούς καλωσορίζει ο π. Νικόλαος μαζί με τα παιδιά του Κατηχητικού, τα οποία τραγουδούν δίνοντας την δική τους νότα στην έναρξη της εκδήλωσης: «Χίλια καλώς ορίσατε, φίλοι 'μ αγαπημένοι από καιρό χαρούμενοι και καλοκαρδισμένοι». Τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα τιμάται ιδιαίτερα η Εφέστειος Εικόνα της Παναγίας Βασίλισσας, η οποία λιτανεύεται μετά τη Θεία Λειτουργία στο χωριό.

Στον Άη Γιώργη τον Μαντηλά

Ένας σημαντικός σταθμός στην πασχαλιάτικη παράδοση στην περιοχή Καλαμπάκας, και ειδικότερα στο Καστράκι, είναι ο Άη Γιώργης ο Μαντηλάς. Εκεί κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας στο νεότερο εξωκλήσι του Αγίου που βρίσκεται στα ριζά του βράχου, στο ερειπωμένο ομώνυμο Μοναστήρι, νέοι ζωσμένοι με εκατοντάδες μαντήλια -τάματα πιστών, σκαρφαλώνουν στο απότομο βράχο με τη βοήθεια σχοινιών. Σκοπός τους να κρεμάσουν τα καινούργια μαντήλια-τάματα και να πάρουν τα περσινά, τα οποία κατεβαίνοντας τα μοιράζουν ως φυλαχτό στους προσκυνητές που παρακολουθούν με δέος την ανάβαση καθώς είναι μια προσπάθεια ιδιαίτερα δύσκολη και επικίνδυνη.

Το έθιμο των μαντηλιών φέρεται να ανάγεται στην εποχή της τουρκοκρατίας, όταν, όπως αναφέρει η λαϊκή παράδοση, μια Τουρκάλα προσευχήθηκε στον Άγιο να κάνει καλά τον άνδρα της, ο οποίος ενώ έκοβε ξύλα κάτω από το μοναστήρι του Αγίου, έπεσε λιπόθυμος. Ο άνδρας σηκώθηκε εντελώς καλά και η Τουρκάλα για να ευχαριστήσει τον Άγιο πρόσφερε το μαντήλι της. Από τότε η μονή ονομάστηκε Άγιος Γεώργιος Μαντηλάς.

Το άρμεγμα προβάτων στα Χανιά

Στην περιοχή των Χανίων τα ήθη και τα έθιμα της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα δεν διαφέρουν από αυτά άλλων περιοχών. Την παραμονή της Ανάστασης τα παιδιά σχηματίζουν ένα μεγάλο σωρό από ξύλα και στην κορυφή βάζουν ένα σκιάχτρο, που υποτίθεται ότι είναι ο Ιούδας, και την ώρα που ο ιερέας λέει το «Χριστός Ανέστη», βάζουν φωτιά και τον καίνε. συνοδεία βεγγαλικών.

Την δεύτερη ημέρα του Πάσχα, γιορτή του Αγίου Γεωργίου, στην ορεινή περιοχή του χωριού Ασή Γωνιά αναβιώνει κάθε χρόνο το έθιμο του αρμέγματος των προβάτων. Οι κτηνοτρόφοι της περιοχής οδηγούν τα κοπάδια τους στην αυλή της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, τα αρμέγουν και μοιράζουν το γάλα τους σε όσους βρεθούν εκεί.Το έθιμο τηρείται με ευλάβεια από όλους τους κτηνοτρόφους, καθώς η παράδοση και οι διάφορες δοξασίες θέλουν όσους δεν κατεβάσουν τα πρόβατα τους να βρίσκονται σε δυσμένεια από τον Άγιο.

Νεκρόδειπνα στην Κοζάνη, τρίπατος χορός στα Γρεβενά

Στην Κοζάνη, το «Χριστός Ανέστη», πολλοί κάτοικοι της πόλης θα το ψάλλουν στο νεκροταφείο του Αγίου Γεωργίου. Έχουν συγκεντρωθεί από νωρίς γύρω από τα μνήματα των νεκρών τους και με αναμμένη τη λαμπάδα ψάλλουν το «Χριστός Ανέστη». Θα τσουγκρίσουν τα αυγά τους και θα ανταλλάξουν ευχές. Φεύγοντας θ' αφήσουν και κόκκινα αυγά στο μνήμα για να «χορτάσουν» τα χαμένα μέλη της οικογένειας.

Σε πολλά χωριά της Κοζάνης οι κάτοικοι Ποντιακής καταγωγής συνηθίζουν τα περίφημα Νεκρόδειπνα. Την Δευτέρα και την Τρίτη του Πάσχα στο Πρωτοχώρι Κοζάνης, οι Πόντιοι μαζεύονταν από νωρίς στα μνήματα, και ετοιμάζουν το κανονικό εορταστικό τραπέζι της οικογένειας με σπιτικά εδέσματα γλυκά, κόκκινο κρασί και ότι άλλο αγαπούσαν οι νεκροί. Το γεύμα διαρκεί μέχρι αργά το απόγευμα και συνήθως σφραγίζεται μένα τρικούβερτο μεθυστικό γλέντι, συνοδεία ποντιακής λύρας με χορούς και τραγούδια που θυμίζουν τους θανόντες -μέλη της οικογένειας. Η ατμόσφαιρα είναι συγκλονιστική.

Στην Δεσκάτη Γρεβενών έχουμε το έθιμο με τον Τρίπατο χορό την Παρασκευή μετά το Πάσχα. Οι άντρες μαζεύονται στην κεντρική πλατεία σχηματίζουν κύκλο και αρχίζουν να χορεύουν. Οι πιο επιδέξιοι αρχίζουν ανεβαίνουν στους ώμους άλλων αντρών μέχρι να σχηματιστούν τρία πατώματα χορού. Αν ο χορός μέχρι την τρίτη προσπάθεια πετύχει τότε το έθιμο λέει ότι θα πάει καλά και η χρονιά χωρίς δυσκολίες.

Το έθιμο της φωτιάς

Πασχαλινά έθιμα που έρχονται από τα βάθη των αιώνων, διασώζονται και αναβιώνουν σε πολλές περιοχές της Ηπείρου. Η «φωτιά», το «κάψιμο του Ιούδα», η «πρώτη Ανάσταση», αλλά και το «ταφικό» έθιμο στο Γηρομέρι Φιλιατών, διαφυλάχθηκαν από γενιά σε γενιά , και κρατούν τις παραδόσεις της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα.

Το βράδυ του Μεγάλου Σάββατου, σε πολλές ενορίες της Άρτας θα αναβιώσει το έθιμο του καψίματος του Ιούδα. Από το πρωί οι νέοι της ενορίας, ασχολούνται για να φτιάξουν ένα ομοίωμα του Ιούδα και στη συνέχεια το τοποθετούν σε μία αυτοσχέδια κρεμάλα. Τα μεσάνυχτα μετά το Αναστάσιμο Ευαγγέλιο θα του βάλουν φωτιά για να καεί. Την ίδια στιγμή, θα αφεθούν στον ουρανό της πόλης, πολύχρωμα φαναράκια, για να συμβολίσουν την άνοδο της ψυχής στον ουρανό.

Πρώτη Ανάσταση στο Διαβολοπάζαρο

Στο «Σαϊτάν Παζάρ» ή Διαβολοπάζαρο, στο γραφικό λιθόστρωτο στην Πρέβεζα, θα αναβιώσει το έθιμο της πρώτης Ανάστασης. Μόλις ο ιερέας του Μητροπολιτικού Ναού του Αγίου Χαράλαμπους σημάνει την πρώτη Ανάσταση, οι ήχοι των κροτίδων ξεσηκώνουν την πόλη, ενώ πήλινα κανάτια σπάζουν στο πλακόστρωτο του Σαϊτάν.

Πρόκειται για έθιμο, που έλκει την καταγωγή του από την εποχή της Τουρκοκρατίας και κάτοικοι και καταστηματάρχες το τηρούν έως σήμερα. Την εποχή εκείνη οι Πρεβεζιάνοι έφτιαχναν μόνοι τους κροτίδες, προκειμένου να κρατήσουν μακριά τους Τούρκους τις άγιες μέρες του Πάσχα.

Σκαλισμένη πάνω σε πέτρα σε εμφανές σημείο στο στενό δρομάκι, είναι η ιστορία της ονομασίας του Σαϊτάν Παζάρ. «Μια φορά κατά την διάρκεια της Τουρκικής Κατοχής, ήταν στην Πρέβεζα ένας Τούρκος στρατιωτικός διοικητής πολύ σκληρός και βίαιος. Ένα βράδυ, οι κάτοικοι αυτού του δρόμου, άλειψαν με σαπούνι το καλντερίμι στο σημείο όπου είχε την πιο απότομη κλίση. Όταν την επόμενη ο διοικητής πέρασε από εδώ, το άλογό του γλίστρησε κι' ο ίδιος έπεσε φωνάζοντας, «Σαϊτάν Παζάρ», δηλαδή, Διαβολοπάζαρο».

PHOTO 1 / 10

Photo 1/10

Photo 2/10

Photo 3/10

Photo 4/10

Photo 5/10

Photo 6/10

Photo 7/10

Photo 8/10

Photo 9/10

Photo 10/10