Γιατί τα ρούχα των αθλητριών γίνονται όλο και πιο κοντά - Η λειτουργικότητα και το στυλ

Αλλά πόσο ψηλό κόψιμο είναι υπερβολικά ψηλό; Αυτό το ερώτημα ήρθε ξανά στην επικαιρότητα όταν η Nike αποκάλυψε τα ανδρικά και γυναικεία σετ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού σε μια εκδήλωση τον περασμένο Απρίλιο, και μια εικόνα δύο κούκλων βιτρίνας έγινε viral. Στα αριστερά, η ανδρική στολή ήταν ένας συνδυασμός αμάνικης μπλούζας και σορτς μεσαίου μήκους· στα δεξιά, ένα γυναικείο κορμάκι έφτανε σε… επικίνδυνα ύψη, με στενό καβάλο και τα πλαστικά ηβικά οστά της κούκλας σε κοινή θέα.

«Οι επαγγελματίες αθλήτριες θα πρέπει να μπορούν να αγωνίζονται χωρίς να αφιερώνουν χώρο στον εγκέφαλο στην ανησυχία για το αν θα φανεί το εφηβαίο τους», είχε σχολιάσει τότε στα social media η πρώην αθλήτρια στίβου των ΗΠΑ Λόρεν Φλέσμαν και πολλές συνάδελφοί της συμφώνησαν και υπερθεμάτισαν.

Σε δήλωση που εξέδωσε ως απάντηση η Nike, επεσήμανε ότι το συγκεκριμένο κορμάκι ήταν μόνο ένα από τα 50 συνολικά κομμάτια της συλλογής και ότι θα γίνονταν προσαρμογές ανάλογα με τις ανάγκες κάθε αθλήτριας.

Λειτουργικότητα και στυλ

Στον ολυμπιακό στίβο, δεν υπάρχουν πολλοί κανονισμοί όσον αφορά το τι μπορούν να φορούν οι αθλητές και οι αθλήτριες. Τα παπούτσια τους δεν μπορούν να παρέχουν αθέμιτο πλεονέκτημα – που σημαίνει ότι οι εταιρείες δεν μπορούν να εμπνευστούν από τον… Αστυνόμο Σαΐνη στα σχέδιά τους – και τα ρούχα τους πρέπει να είναι «καθαρά, και σχεδιασμένα και φορεμένα έτσι ώστε να μην είναι επιλήψιμα» καθώς και «αδιαφανή», σύμφωνα με την World Athletics, το διεθνές διοικητικό όργανο του στίβου. (Οι αθλητές μπορούν ακόμη και να τρέχουν ξυπόλητοι, όπως έκανε ο νικητής Αιθίοπας μαραθωνοδρόμος Αμπέμπε Μπικίλα το 1960).

Οι άνδρες που αγωνίστηκαν για πρώτη φορά στα σύγχρονα ολυμπιακά αγωνίσματα στίβου το 1896 στην Αθήνα φορούσαν ψηλόμεσα σορτς μέχρι το γόνατο, κοντομάνικα ή αμάνικα μπλουζάκια και δερμάτινα μοκασίνια, και μπλουζάκια με επίπεδες σαγιονάρες, πολύ πριν η βιομηχανία αθλητικών ειδών «μεταμορφώσει» τα υφάσματα για την επίτευξη υψηλών επιδόσεων.

«Οι αθλητές δεν συνήθιζαν να φορούν αθλητικές στολές – τα ρούχα τους ήταν αρκετά κομψά», εξηγεί η Ντομπριάνα Γκένεβα, καθηγήτρια στο Ινστιτούτο Μόδας και Τεχνολογίας στη Νέα Υόρκη και σχεδιάστρια ρούχων που έχει εργαστεί για τις Nike, The North Face και Reebok. «Με την πάροδο των δεκαετιών, τα ρούχα έγιναν όλο και πιο τεχνικά. Και μερικές φορές αυτό σημαίνει προσθήκη υφάσματος, μερικές φορές σημαίνει εξάλειψη υφάσματος, για άνεση και ευκολία στην κίνηση».

Οι αθλήτριες των Ολυμπιακών Αγώνων, από τη στιγμή που τους επετράπη η συμμετοχή, φορούσαν απλά μπλουζάκια και σορτς στον στίβο για δεκαετίες, αλλά στα 60s τα υφάσματα άρχισαν να γίνονται πιο στενά και τα τελειώματα πιο ψηλά. Στη δεκαετία του 1980, τα σλιπ και τα μπικίνι έγιναν δημοφιλή, και σήμερα, τα στενά σορτς, τα κολάν, τα σλιπ, τα κορμάκια, τα γιλέκα, τα μπλουζάκια, τα κροπ τοπ από υφάσματα που απορροφούν τον ιδρώτα και αναπνέουν, υπόσχονται μικρή αντίσταση – και την ανάδειξη της σωματικής διάπλασης των αθλητριών.

«Αν νιώθεις όμορφη, έχεις αυτοπεποίθηση και αυτό πιθανώς σε βοηθάει αρκετά στην απόδοση», λέει η Γκένεβα.

Αυτό είναι ένα συναίσθημα που έγινε εμφανές μέσα από την εμβληματική μόδα και τα νύχια της ταχύτερης γυναίκας στον κόσμο, της Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόινερ και των σημερινών διαδόχων της, όπως η Σα’Κάρι Ρίτσαρντσον, που έκανε το ντεμπούτο της σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

«Στολιζόμαστε, βγαίνουμε μπροστά, είμαστε έτοιμες ό,τι κι αν συμβεί. Να δείχνουμε καλά, να αισθανόμαστε καλά, να τα καταφέρουμε καλά. Όλα αυτά σχετίζονται με την πνευματική πτυχή, τη συναισθηματική πτυχή και τελικά τη σωματική», δήλωσε τον περασμένο Ιούλιο στη Vogue που την έκανε εξώφυλλο.

Ορισμένες από τις πιο διάσημες εμφανίσεις της Φλο Τζο, όπως την αποκαλούσαν, περιλαμβάνουν το κόκκινο και λευκό κορμάκι με κουκούλα, ζώνη και ψηλό κόψιμο που φόρεσε για να κερδίσει πολλαπλά χρυσά μετάλλια το 1988, καθώς και τα ολόσωμα κορμάκια με ένα πόδι που αργότερα υιοθέτησε η Σερένα Γουίλιαμς στα γήπεδα του τένις. Το 2000, η Αυστραλή δρομέας Κάθι Φρίμαν εμπνεύστηκε από το στυλ της Φλο Τζο όταν φόρεσε το ολόσωμο Swift Suit με κουκούλα της Nike, το οποίο λέγεται ότι μείωσε την αντίστασή της κατά 5-10%, συμβάλλοντας πιθανώς στη θριαμβευτική νίκη της στα 400 μέτρα.

«Ήταν ένα από τα πρώτα, αν όχι το πρώτο, ρούχο που δοκιμάστηκε σε αεροδυναμική σήραγγα», επισημαίνει η Γκένεβα.

Αλλά έκτοτε τα ρούχα με περισσότερο ύφασμα εγκαταλείφθηκαν από τις αθλήτριες του στίβου και έχει επικρατήσει η αντίθετη τάση. Και παρόλο που τα ψηλά κοψίματα μπορεί να δίνουν έξτρα αυτοπεποίθηση στις αθλήτριες που βρίσκονται στο αποκορύφωμα της φυσικής τους κατάστασης, οι διαφορές από τα ανδρικά σετ είναι εμφανείς. Η Γκένεβα αναγνωρίζει ότι οι αθλητές πρέπει να μπορούν να επιλέγουν αυτό που τους κάνει να νιώθουν πιο άνετα, αλλά θεωρεί ότι στα αποκαλυπτικά σχέδια υπάρχει «μια λεπτή ισορροπία».

«Γιατί οι γυναικείες στολές πρέπει να είναι πιο αποκαλυπτικές από τις ανδρικές;» αναρωτιέται. «Θα έπρεπε να το έχουμε ξεπεράσει αυτό, εδώ που βρισκόμαστε τώρα».

Με πληροφορίες από: Dress Codes: How high is too high? The evolution of the women’s running brief by Jacqui Palumbo, CNN