«To-be-looked-at-ness»: Ένα φόρεμα που κάνει τις γυναίκες πολύ ορατές αλλά και απρόσιτες

Ένα φόρεμα που ενδυναμώνει αυτή που το φορά, καθιστώντας την εξαιρετικά ορατή αλλά και απρόσιτη, δημιούργησε η Hsin Min Chan, απόφοιτος της Design Academy Eindhoven, με αφορμή εμπειρία παρακολούθησής της από κάμερα επί εικοσιτετραώρου βάσεως.

Η ιδέα για το ένδυμα «To-be-looked-at-ness» γεννήθηκε όταν με την έναρξη της πανδημίας και την αναστολή των μαθημάτων στην Design Academy Eindhoven, η Hsin Min Chan επέστρεψε στην πατρίδα της την Ταϊβάν για να είναι κοντά στην οικογένειά της. Με την άφιξή της, της είπαν ότι όφειλε να απομονωθεί λόγω των πρωτοκόλλων Covid. Αρχικά διαμαρτυρήθηκε και για αυτό συνελήφθη και οδηγήθηκε σε πτέρυγα απομόνωσης νοσοκομείου σε δωμάτιο με μια κάμερα πάνω από το κρεβάτι της.

«Είχα πλήρη συναίσθηση της κάμερας παρακολούθησης, η οποία ήταν στραμμένη προς το κρεβάτι μου. Ένιωθα ανίσχυρη και αβοήθητη κι έτσι στην αρχή κρυβόμουν κάτω από την κουβέρτα μου και έκλαιγα».

Όλο το διάστημα παραμονής της εκεί είχε επαφή με άλλον άνθρωπο μόνο μέσω συστήματος ενδοσυνεννόησης. Δεν της είχε δοθεί καμία ένδειξη για το πόσο θα διαρκούσε η διαδικασία του τεστ. Μετά από πέντε ημέρες, αποφάσισε να «σκηνοθετήσει» μια περφόρμανς υστερίας, και μπροστά στην κάμερα άρχισε να στριγκλίζει και να ουρλιάζει. Η απόκριση ήταν άμεση: η φωνή στο σύστημα ενδοσυνεννόησης είπε ότι θα επιταχυνόταν η διαδικασία του τεστ και αργότερα την ίδια μέρα πήρε εξιτήριο.

«Με αντιμετώπιζαν όχι ως άνθρωπο αλλά ως ένα επικίνδυνο σώμα. Κατά συνέπεια, έγινα ένα επικίνδυνο σώμα το οποίο δεν μπορούσαν να διαχειριστούν. Χρησιμοποίησα την απανθρωποποίηση ως στρατηγική για να ενδυναμώσω τον εαυτό μου» εξομολογείται. Η Chan αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την ίδια στρατηγική για να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο την προσλαμβάνουν ως εικόνα καθημερινά. Κυρίως οι άντρες.

Αυτή η εμπειρία της οδήγησε στον σχεδιασμό ενός γιγαντιαίου φορέματος, το οποίο υποχρεώνει τους γύρω και να αντιλαμβάνονται την παρουσία και να πισωπατούν. «Έχω πλήρη συνείδηση του πώς φαίνομαι και του πώς με βλέπει ο κόσμος· ποτέ δεν βγαίνω απ' το σπίτι μου χωρίς μέικ απ» εξηγεί. «Θέλησα να σπάσω τον έλεγχό μου απ' τους άλλους».

Η κρεασιόν είναι δημιουργημένη γύρω από ένα μεγάλο μεταλλικό πλέγμα, πάνω στο οποίο η Chan πρόσθεσε διάφορα υλικά (μεταξύ πολλών, παπιέ μασέ, ύφασμα, τεχνητή ρητίνη και αφρό διογκώσεως). Περιλαμβάνει επίσης και εικόνες του προσώπου και σώματος της Chan· και κάποιων επίπλων, ως αναφορά στην εμπειρία της στην πτέρυγα απομόνωσης στο νοσοκομείο

Για να το φορέσει, η Chan εισέρχεται μέσα από ένα άνοιγμα στο πίσω μέρος και ανεβαίνει μια σκάλα που είναι μέσα. Μέσα μπορούν επίσης να κρυφτούν κάποιοι για να την βοηθούν να κινείται, καθώς η σκάλα είναι με καρούλια. Τους κατευθύνει η Chan μιας και οι ίδιοι δεν μπορούν να δουν. «Όταν αρχίζω να κινούμαι, ο κόσμος αναγκάζεται να κάνει χώρο για μένα. Ενδυναμώνει, πραγματικά» προσθέτει.

Το πρότζεκτ «To-be-looked-at-ness» υλοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος μεταπτυχιακών σπουδών Contextual Design στην Design Academy Eindhoven.