Ο Aλμπέρ Ελμπαζ θέλει να φέρει το όνειρο πίσω στη μόδα

Παραθέτω κάποια σημεία από έναν λόγο ουσίας που πολύ σπάνια ακούμε ή διαβάζουμε για το χώρο της μεγάλης λάμψης και της απίστευτης κούρασης που η εμπορευματοποίηση και η υπέρ-πληροφόρηση τον έχει εμποτίσει. Ο Αλμπέρ Ελμπάζ μέχρι σήμερα ήταν ένα καλλιτεχνικός διευθυντής που σεβόμουν για τις συλλογές του. Από σήμερα είναι ένας άντρας που αξίζει να τον ακούω περισσότερο από το να τον βλέπω.

“Απόψε, το Fashion Group International μου δίνει το βραβείο ως “επαναστάτη” αυτή τη Νύχτα Των Αστέρων. Συχνά οι άνθρωποι που κάνουν επαναστάσεις θεωρούνται θαρραλέοι και ατρόμητοι. Δεν φοβόμαστε να αλλάξουμε το σύστημα όταν πλέον δεν λειτουργεί. Προσωπικά δεν δεν μου αρέσει η λέξη 'επανάσταση΄. Μου αρέσει η λέξη ΄εξέλιξη΄, αυτό έκανα πάντα. Εξελισσόμουν, δεν επαναστατούσα. Η εξέλιξη έχει μεγαλύτερη διάρκεια και καταγράφεται καλύτερα στα βιβλία της ιστορίας. Η επανάσταση φαίνεται σημαντική, αλλά μόνο στην τηλεόραση. Η επανάσταση 'γράφει΄ καλά, πολύ καλά, στην οθόνη. Το δράμα, τα ουρλιαχτά, τα κλάματα. Η επανάσταση είναι πραγματικά πολύ φωτογενής. Ζούμε σε μια εποχή που αναζητάει τη φωτογένεια.

Με ρώτησαν κάποιες μέρες πριν αν είχα προσωπικό λογαριασμό στο Instagram. Απάντησα πως όχι. "Γιατί;" με ρώτησαν. “Δεν έχω πραγματικά φωτογενείς φίλους, έχω μόνο καλούς φίλους. Δεν φωτογραφίζω το φαγητό μου, το τρώω". Αλλά είμαι εθισμένος στο Instagram. Μ 'αρέσει. Πριν λίγο γνώρισα τον Κέβιν, τον ιδρυτής του Instagram, και τον αγαπώ γιατί είναι τόσο έξυπνος. Όχι μόνο έξυπνος, αλλά ταπεινός. Και αυτό είναι ένας υπέροχος συνδυασμός.

H εξουθένωση

Κατά τη διάρκεια της Εβδομάδας Μόδας στο Παρίσι, μίλησα με μερικούς συντάκτες μόδας που γνωρίζω, και τους ρώτησα "Γεια σας, πως περνάτε;". Και μου απάντησαν, “Κουραστικά!”. Μου είπαν ότι παλιότερα έβλεπαν 50 show την εβδομάδα. Τώρα πρέπει να δούν 50 την ημέρα. Μέσα σε 24 ώρες. Μίλησα με μερικούς δημοσιογράφους μόδας στο Παρίσι και μου είπαν το ίδιο πράγμα. Έγραφαν την κριτική τους σε ένα ταξί, έχοντας ένα μήλο -και δεν μιλώ για ένα Apple Computer, μιλάω για ένα πράσινο μήλο- στο ένα χέρι. Έτσι μας κρίνουν.

Τώρα πρέπει να το κάνουν κατά τη διάρκεια του show, χωρίς καν να μπορούν να μασουλήσουν ένα μήλο, και να αντέχουν πολλές ώρες χωρίς καν τον ελάχιστο χρόνο για να 'χωνέψουν'. Και ξέρουμε όλοι μας πόσο λίγο τρώνε οι άνθρωποι της μόδας, έτσι δεν είναι; Οι fashionistas είναι πολύ, πολύ απασχολημένοι κατά τη διάρκεια των show, μαγνητοσκοπούν τα πάντα. Όταν βγήκα μετά τη λήξη του δικού μας show, δεν άκουσα κανένα χειροκρότημα. Ρώτησα, “Τι συμβαίνει;” Μου απάντησαν ότι δεν μπορούν. “Μαγνητοσκοπούν, δεν έχουν χέρια ελέυθερα για να χειροκροτήσουν, κάνουν ό, τι μπορούν”.

Ο φίλος μου, ο Ronnie Newhouse, που ζει στο Λονδίνο, πρότεινε να δημιουργήσει ένα application για παλαμάκια, ώστε να μπορoύν να κινηματογραφούν, να κάνουν αναρτήσει στο Instagram και να χειροκροτούν την ίδια στιγμή. [Το πλήθος ξέσπασε στα γέλια].

Άνθρωποι, όχι νούμερα

Οι έμποροι λιανικής πώλησης, μου λένε ότι δεν έχουν το χρόνο να είναι στα καταστήματα. Δεν έχουν χρόνο για να συναντήσουν τους ανθρώπους στους οποίους απευθύνονται. Ταξιδεύουν, ταξιδεύουν ακόμη περισσότερο ταξιδεύουν, σε όλο τον κόσμο και πηγαίνουν από το ένα show στο επόμενο και μετράνε, βλέπουν αριθμούς. Και τους λέω να σταματήσουν, να δουν τους ανθρώπους γιατί οι άνθρωποι κάνουν τους αριθμούς. Οι αριθμοί δεν κάνουν τους ανθρώπους.

Και εμείς οι σχεδιαστές, ξεκινήσαμε ως couturiers, με όνειρα, με διαίσθηση, με συναίσθημα, μια σκέψη στο κεφάλι μας. Τι θέλουν οι γυναίκες; Τι χρειάζονται οι γυναίκες; Τι μπορώ να κάνω για μια γυναίκα για να κάνει τη ζωή της καλύτερη και ευκολότερη; Πώς μπορώ να κάνω μια γυναίκα πιο όμορφη; Αυτό συνηθίζαμε να κάνουμε. Μετά γίναμε “καλλιτεχνικοί διευθυντές” και πρέπει να δημιουργήσουμε αλλά πρωτίστως να διευθύνουμε. Και τώρα πρέπει να γίνουμε image-makers, να δημιουργήσουμε ένα βόμβο γύρω από τη δουλειά μας, να διασφαλίσουμε ότι γράφει καλά στις φωτογραφίες. Η οθόνη πρέπει να ουρλιάζει μωρό μου. Αυτός είναι ο κανόνας. Και η φασαρία είναι το νέο cool. Kαι όχι μόνο στο χώρο της μόδας, ξέρεις για τι μιλάω...

Προτιμώ να ψιθυρίζω. Νομίζω ότι είναι κάτι βαθύτερο, νομίζω ότι έχει μεγαλύτερη διάρκεια και αντοχή στο χρόνο. Μου φαίνεται πλέον ότι ότι είναι σχεδόν πιο σημαντικό το φόρεμα να φαίνεται καλύτερο στις φωτογραφίες από ό,τι επάνω στο σώμα. Μερικές φορές όταν είμαι στο κατάστημα, και βλέπω μια πελάτισσα που δοκιμάζει ένα φόρεμα, πριν καν πάει στο καθρέφτη, βγάζει ένα selfie και κοιτάζει τον εαυτό της στο κινητό και μου λέει πόσο της αρέσει αυτή η ζώνη. Ίσως τα selfies είναι ο νέος καθρέφτης. Αλλά αν ισχύει αυτό, αν δεν έχουμε καθρέφτες γύρω μας ποιός θα μας πει την αλήθεια;

Ένας αποσυντονισμένος, έξυπνος κόσμος

Ζούμε σε έναν έξυπνο κόσμο, έναν κόσμο με έξυπνο σχεδιασμό. Σήμερα όλα έχουν να κάνουν με το smart design, με τα 'έξυπνα΄προϊόντα , την τεχνολογία, την ταχύτητα. Η Adidas φωνάζει “Το μέλλον είναι τώρα”. Σήμερα, ένα 12χρονο κορίτσι που ζει στη μέση του πουθενά μπορεί μέσω της τεχνολογίας να δεί όλα τα show από το Παρίσι σε ζωντανή αναμετάδοση. Την πασαρέλα, όσους κάθονται στην πρώτη σειρά, το παρασκήνιο, τις διασημότητες. Πω πω, η τεχνολογία έκανε το όνειρό της πραγματικότητα. Αυτό το κορίτσι, όπως και πολλοί άλλοι, ζει το όνειρό της.

Μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς όνειρα; Ένας κόσμος χωρίς όνειρα δεν είναι πάντα ένας όμορφος κόσμος. Τα όνειρα μας κάνουν να πάμε μπροστά. Τα όνειρα μου με κάνουν να τρέχουν μπροστά. Και όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι δεν μου αρέσει να τρέχω στο πάρκο.

Υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί και συντελεστές από τον κόσμο του θεάματος εδώ απόψε, και είναι όλοι εδώ για να στηρίξουν εμάς, τους ανθρώπους της μόδας. Αγαπώ τις ταινίες, αγαπώ το Χόλιγουντ. Οι ταινίες με κάνουν να πετάω, να ονειρεύομαι. Οι ταινίες με κάνουν να δακρύζω και να γελάω. Αλλά μπορώ να δω μια ταινία μόνο στον κινηματογράφο γιατί χρειάζομαι το σκοτάδι, χρειάζομαι το όνειρο, θέλω το μεγάλο ποπ κορν στα χέρια μου.

Αλλά και πάλι, σήμερα, με τόσες πολλές πληροφορίες, ξέρω πάρα πολλά για τόσα πολλά. Ξέρω που ζει η ηθοποιός. Είδα τη φωτογραφία της με ένα λευκό μπικίνι στις Κάννες, σε ένα γιοτ. Είδα το οκτώ καρατίων δαχτυλίδι των αρραβώνων της που της έδωσε ο πολύ νέος και πολύ μικρός στην ηλικία σύντροφος της στο πολύ φρέσκο θέρετρο του Μεξικό. Έτσι όταν τη βλέπω στη σκοτεινή οθόνη σκέφτομαι: Μου άρεσε το δαχτυλίδι της; Μου αρέσει το νέο κούρεμα της στην ταινία; Δεν μου αρέσουν τα παπούτσια που φόρεσε στο κόκκινο χαλί της πρεμιέρας. Το όνειρο που πήγε;

Ο καλός και ο κακός

Δεν έχει να κάνει με τους νέους ή τους παλιούς ηθοποιούς. Έχει να κάνει με τους καλούς και κακύς ηθοποιούς. Δεν έχει να κάνει με τους παλιούς ή τους νέους σχεδιαστές. Έχει να κάνει με τους καλούς και κακούς σχεδιαστές.

Δεν είμαι κατά της τεχνολογίας. Την αγκαλιάζω, αγαπώ κάθε τι νέο. Σέβομαι το smart design. Λατρεύω τους έξυπνους ανθρώπους. Πιο πολύ όμως αγαπώ τους καλούς ανθρώπους, τους ανθρώπους που έχουν καρδιά. Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη αλλαγή στη μόδα θα έρθει λόγω της τεχνολογίας και με την τεχνολογία. Αλλά η πραγματική εξέλιξη - όχι επανάσταση - θα συμβεί όταν η παράδοση, η τεχνογνωσία, το ανθρώπινο άγγιγμα, η ομορφιά, η πρόοδος και η τεχνολογία γίνουν ένα.

Η Μαρία της μόδας

Σήμερα θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους στον οίκο Lanvin. Είμαι μόνο ένας μαέστρος μιας ορχήστρας που είναι το ατελιέ μου, όλοι οι άνθρωποι στον Lanvin που δίνουν την καρδιά τους και τη ζωή τους για να δημιουργήσουν. Μόλις πριν από μία εβδομάδα κάναμε ένα μικρό αποχαιρετιστήριο πάρτι για μια μοδίστρα που ονομάζεται Μαρία. Η Μαρία συνταξιοδοτήθηκε. Ήταν 17 ετών όταν πέρασε την πόρτα του Lanvin, μία έφηβος, και τώρα είναι μια γιαγιά στα 61 της. Τη ρώτησα “Μαρία, γιατί φεύγεις;”. “Επειδή είμαι κουρασμένη” μου απάντησε. “Και τι θα κάνεις;” τη ρώτησα. “Θα φροντίσω τα εγγόνια μου” είπε.

Η Μαρία είναι όλα όσα είναι η μόδα. Η Μαρία είναι μια μοδίστρα με μια βελόνα και κλωστή που το μόνο που ήθελε και ξέρει να κάνει έιναι να ράβει όνειρα για όλες εσάς τις κυρίες εδώ μέσα”.