Ο Βραζιλιάνος «θεός της μπάλας», έμπνευση για την Τέχνη
Όσοι τον είδαν να αγωνίζεται, είπαν, ότι «ζωγράφιζε» στο χορτάρι. Ακόμη και τόσα χρόνια μετά, ο «βασιλιάς» συνεχίζει να αποτελεί πηγή έμπνευσης, όχι μόνο για τους φιλάθλους, αλλά και για καταξιωμένους καλλιτέχνες.
Η έκθεση ζωγραφικής, «Πελέ: Τέχνη, Ζωή, Ποδόσφαιρο», που φιλοξενείται στο Λονδίνο και την γκαλερί Halcyon, με αφορμή τα 75α γενέθλια του, είναι πόλος έλξης για εκατοντάδες επισκέπτες καθημερινά. Ξαναζούν τον «θρύλο του Πελέ», την εποχή του Μέσι και του Κριστιάνο, επαναφέροντας στην επικαιρότητα το «αιώνιο ερώτημα»: Πελέ, Μαραντόνα ή Μέσι;
Όποια και αν είναι η απάντηση που δίνει ο καθένας μας, ο Βραζιλιάνος «θεός της μπάλας», πάντα θα συνεγείρει τις αισθήσεις μας και θα μας προσφέρει συγκινήσεις. Η ζωή του, η πορεία του, τα επιτεύγματα του, υποχρέωσαν ακόμη και τον Αντι Ουόρχολ, να του αφιερώσει ένα πορτρέτο (που περιλαμβάνεται στην έκθεση) παραφράζοντας την γνωστή του ρήση, «διάσημος για 15 λεπτά»: «διάσημος για 15 αιώνες».
Άλλωστε το μήνυμα, που περνάει διαχρονικά είναι ένα, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος μιλώντας στο CNN: «κάθε καλλιτέχνης έχει ένα μήνυμα. Ο φτωχός άνθρωπος, που κερδίζει στην ζωή, αυτό πρεσβεύει». Το ίδιο και ο «καλλιτέχνης των γηπέδων», έστω και αν τα δημιουργήματά του, προβάλλονται σε έναν διαφορετικό καμβά, από αυτόν των ζωγράφων.
Ο καλλιτέχνης των γηπέδων και η γνωριμία του με τον Ουόρχολ
Γεννημένος στην φτώχια της επαρχίας Μίνας Ζεράις, φόρεσε την φανέλα της Σάντος στα 16 και έλαμψε αμέσως όταν πρωτοεμφανίστηκε με την σελέσαο, στα 17 του χρόνια. Ο πατέρας του Ντοντίνιο ήταν το ίνδαλμά του και σε αυτόν απλά ήθελε να μοιάσει, ξεκινώντας να κλωτσά την μπάλα. Μετά από 18 χρόνια στην ίδια ομάδα και 3 στον Κόσμο της Νέας Υόρκης και συνολικά 786 ματς (και με την φανέλα της εθνικής), 3 παγκόσμια κύπελλα, τον τίτλο «ποδοσφαιριστής του αιώνα» και τον αστικό μύθο να λέει ότι ξεπέρασε τα 1000 γκολ στην καριέρα του, ο Πελέ απλά έγινε το συνώνυμο του ποδοσφαίρου. Ακόμη και σημερινοί «εκτιμητές», υποστηρίζουν, ότι θα ήταν αδύνατον να αποτιμήσουν την χρηματιστηριακή αξία του Έντσον Αράντες ντο Νασιμιέντο.
«Τον Ουόρχολ δεν τον ήξερα καλά. Στην αρχή δεν φανταζόμουν, ότι ήταν τόσο διάσημος. Όταν έμαθα ποιος είναι, δέχτηκα αμέσως. Αυτός ήταν ο πρώτος, που άνοιξε τον δρόμο και σε άλλους ζωγράφους να δουλέψουν μαζί μου». Κάπως έτσι, εξήγησε ο Πελέ, τη συνεργασία του με τον εκκεντρικό καλλιτέχνη. Και παραδέχθηκε ότι στόχος του αποτελούσε πάντοτε να γίνει «παράδειγμα» για τις επόμενες γενιές. Εφόσον η ζωγραφική εξυπηρετούσε αυτό τον στόχο, ο Πελέ αποδείχθηκε το ιδανικό «μοντέλο» έκτοτε.