Στον μεγαλύτερο προσφυγικό καταυλισμό του κόσμου στην Κένυα υπάρχει θέση για το ποδόσφαιρο

Στήνοντας τις πρώτες τέντες το 1992, 100 χιλιόμετρα από τα σύνορα της Κένυας με την Σομαλία για να υποδεχθούν μάξιμουμ 90 χιλιάδες πρόσφυγες του εμφυλίου, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει το μέγεθος της ανθρωπιστικής κρίσης.

24 χρόνια αργότερα ο προσφυγικός καταυλισμός του Dadaab αποτελείται από 5 συγκροτήματα προσφυγικών καμπ και φιλοξενεί κοντά στο μισό εκατομμύριο ανθρώπους δίχως πατρίδα και δίχως ελπίδα. Είναι και επίσημα ο μεγαλύτερος προσφυγικός καταυλισμός του κόσμου.

Οι Κενυάτες προσπαθούν να επαναπατρίσουν πρόσφυγες κυρίως από την Σομαλία. Μετά το Ναϊρόμπι και την Μπομπάσα, αυτή η πόλη από σκηνές είναι η 3η μεγαλύτερη της χώρας. Οι δυσκολίες όμως είναι τεράστιες. Ποιος θέλει να γυρίσει σε μια «ρημαγμένη χώρα» από εμφυλίους, ξηρασία και πείνα;

Όσοι «ζουν» εκεί αντιμετωπίζουν καθημερινά την κόλαση. Δικαίωμα να βγουν από τα όρια δεν έχουν. Οι Κενυατικές Αρχές είναι πλέον ιδιαίτερα αυστηρές προσπαθώντας να ελέγξουν το κύμα βίας που ξέσπασε στις γειτονικές πόλεις από απελπισμένους ανθρώπους που αναζητούσαν κάτι... «Δικαίωμα στην δουλειά»; Άγνωστη λέξη. Μοναδική τους ελπίδα για να επιβιώσουν η εξωτερική βοήθεια από τα Ηνωμένα Έθνη και άλλες διεθνείς Οργανώσεις. Μαύρη αγορά, εγκληματικότητα, πείνα, επιδημίες.

Και όμως μέσα σε αυτή την κόλαση, υπάρχει μια αχτίδα φωτός. Μια μπάλα είναι αρκετή για να ξεχάσουν για λίγη ώρα το δράμα τους. Για τα μικρά παιδιά, που υποσιτίζονται και έχουν μηδαμινή πρόσβαση στην Εκπαίδευση (λειτουργεί ένα σχολείο που δέχεται λίγους μαθητές και όσοι ολοκληρώσουν την φοίτησή τους ίσως έχουν μια πιθανότητα να βρουν κάποια δουλειά μετά από σχετική αίτηση) το ποδόσφαιρο είναι η όαση τους.

Ο αθλητισμός μπορεί να τους σώσει. Μικροί και μεγάλοι προσπαθούν να παίξουν το αγαπημένο τους σπορ. Το ποδόσφαιρο όμως παραμένει η μεγάλη τους διέξοδος.

Ο Τουέιν και ο Φις ήταν 3 χρόνων μπαίνοντας από τους πρώτους στον καταυλισμό, αλλά η αγάπη τους για το ποδόσφαιρο τους έκανε πρωτοπόρους: δημιούργησαν την δική τους λίγκα, υπάρχουν ομάδες, διεξάγονται πρωταθλήματα. Ίσως κάποιο από τα παιδιά έχει το ταλέντο να ξεφύγει από τους φράχτες και να μεταπηδήσει σε Κενυατικό σύλλογο.

1 ώρα πριν τους αγώνες, οι παίκτες έρχονται και ετοιμάζουν το γήπεδο μόνοι τους. Καθαρίζουν τον χώρο από σκουπίδια και αντικείμενα, χαράσσουν τις γραμμές. Όμως είναι αρκετά λίγα λεπτά αγώνα για να σβήσει ο αέρας τα όρια του γηπέδου. Τότε αναλαμβάνουν έργο οι θεατές. Γίνονται ταυτόχρονα και οι «επόπτες» που ορίζουν αν η μπάλα βγήκε άουτ...

Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι το υλικό. Μπάλες, εμφανίσεις, παπούτσια. Κάθε τόσο γίνεται ο σχετικός έρανος από ιδιωτικές κυρίως οργανώσεις. Και όταν το αθλητικό υλικό καταφθάνει στο καμπ, είναι πιο πολύτιμο πολλές φορές και από την τροφή ή το νέρο.

Όσοι παίζουν ποδόσφαιρο στον καταυλισμό του Dadaab νιώθουν εκείνη την ώρα ευλογημένοι. Μπορεί στην ζωή τους εκεί να μην υπάρχουν κανόνες και νόμοι. Το ποδόσφαιρο όμως έχει τους δικούς του, παγκόσμιους κανονισμούς, που όλοι ξέρουν.

Είναι η ευκαιρία τους να ξεφύγουν από το «χάος» έστω για 2 ώρες. Τα απογεύματα, μετά τις 16.00 που πέφτει ο ήλιος και η ζέστη είναι ανεκτή, υπάρχει για λίγο η «τάξη». Η «τάξη» του ποδοσφαίρου.