1096 μέρες χωρίς τον Παύλο Γιαννακόπουλο
Ανανεώθηκε:
Η 10η Ιουνίου δεν είναι πια μια μέρα σαν τις άλλες. Εδώ και τρία χρόνια είναι αγκάθι. Ανοικτή πληγή. Είναι η μέρα που ο Παύλος Γιαννακόπουλος ταξίδεψε στη χώρα των αθανάτων. Πέρασε στην αιωνιότητα.
Γράφει ο Νίκος Συρίγος
Τη 10η Ιουνίου του 2018, ο Παύλος Γιαννακόπουλος από σπουδαίος πατέρας, σύζυγος, παππούς, επιχειρηματίας, πρόεδρος αλλά κυρίως άνθρωπος έγινε πια μύθος! Από εκείνους που έχεις να λες στα παιδιά και στα εγγόνια σου. Από εκείνους που σκέφτεσαι «τυχερός που τον έζησα»… Από εκείνους που νικάνε τον χρόνο.
Κι αυτό φαίνεται παντού. Παντού και πάντα. Για πάντα.
Κυρίως στον πόνο των ανθρώπων που τον έζησαν πιο κοντά από κάθε άλλον. Στη σύζυγο του Δέσποινα. Στο μονάκριβο γιο του Δημήτρη… Εδώ και 1096 ημέρες. Τόσες πέρασαν από την στιγμή που ο Παύλος Γιαννακόπουλος κίνησε για την απάνω γειτονιά. 1096 ολόκληρες μέρες. 1096 μέρες μοναξιάς. 1096 μέρες… Αιώνας.
Κι ας ηχούν τα λόγια του ακόμη στα αυτιά όλων μας. Κι ας είναι ο τρόπος που έζησε, που πέτυχε μάθημα ζωής. Κι ας είναι παντού. Στην οικογένεια του, στη ΒΙΑΝΕΞ, στον Παναθηναϊκό… Πώς να ξεχάσεις τον Παύλο Γιαννακόπουλο… Ξεχνιούνται οι μύθοι; Όχι…
Αντιθέτως θρέφονται από τον χρόνο. Και μεγαλώνουν. Αγγίζουν τα όρια του απίστευτου. Του απίθανου. Του εξωπραγματικού. Όπως έζησε και πέτυχε ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Ο κύριος Παύλος… Ο Παύλος. Ο σύζυγος, ο πατέρας, ο παππούς, ο επιχειρηματίας, ο πρόεδρος, ο άνθρωπος… Ο μύθος.
Τρία χρόνια. 1096 μέρες.
Κι όμως είναι ακόμη εδώ. Και θα είναι. Παντού. Πάντα. Για πάντα…
Όπως ακριβώς το λέει ο Δημήτρης…
«Ο Παύλος είναι το Α το Ω και όλα τα ενδιάμεσα. Τα πάντα».
Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Ο επιχειρηματίας Παύλος Γιαννακόπουλος
Γράφει η Διονυσία Προκόπη
Όραμα, αφοσίωση και πίστη: Οι τρεις αυτές λέξεις χαρακτήριζαν τον Παύλο Γιαννακόπουλο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του, στον επαγγελματικό του βίο, όμως, μετουσιώθηκαν σε πρωτοπόρο δημιουργία και επιχειρηματικό δαιμόνιο. Η ιστορία του φαρμάκου στην Ελλάδα αποτελεί κομμάτι της ζωής του, των οικογενειακών και προσωπικών ιστοριών του, γι’ αυτό άλλωστε δεν του αποδόθηκε τυχαία το προσωνύμιο «πατριάρχης» της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν ένας εξέχων εκπρόσωπος μιας προηγούμενης γενιάς οραματιστών, που μέσα από σκληρή δουλειά κατέκτησαν την κορυφή: Από τον πάγκο του φαρμακείου της οδού Πειραιώς που είχε ιδρύσει το 1924 ο πατέρας του, Δημήτριος Γιαννακόπουλος, όπου και μυήθηκε στο χώρο του φαρμάκου, πέρασε στην ΑΣΟΕΕ και ολοκλήρωσε οικονομικές σπουδές και το πρώτο μεγάλο επιχειρηματικό του βήμα ήρθε το 1960, με την ίδρυση της εταιρείας ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ.
Αυτό που σήμερα φαντάζει αυτονόητο, τότε επρόκειτο για άθλο: Να πείσει δηλαδή τους μεγαλύτερους διεθνείς φαρμακευτικούς οίκους να εμπιστευτούν την αντιπροσώπευσή τους σε ένα νεαρό, φιλόδοξο επιχειρηματία. Όπως και έγινε. Η εμπιστοσύνη που κέρδισε ο Παύλος Γιαννακόπουλος, έφερε στην πορεία πολύχρονες στρατηγικές συνεργασίες, πολλές εκ των οποίων συνεχίζονται μέχρι και σήμερα.
Με το βλέμμα στο μέλλον
Η ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ έκανε εισαγωγές φαρμάκων από τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Ιαπωνία και σύντομα άπλωσε την εμπορική δραστηριότητά της σε όλη την Ελλάδα. Έγινε αντιπρόσωπος μεγάλων διεθνών φαρμακευτικών εταιρειών, όπως οι Janssen, Roussel, Alcon και Bristol-Myers και επέκτεινε τη δραστηριότητά της και εκτός συνόρων.
Ήδη από τότε, ήταν ξεκάθαρο για τον Παύλο Γιαννακόπουλο ότι η εξωστρέφεια και η συνεργασία με διεθνή μεγαθήρια του φαρμάκου, θα προσφέρουν την απαραίτητη τεχνογνωσία για το επόμενο μεγάλο βήμα: Την ίδρυση της ΒΙΑΝΕΞ και την έναρξη της βιομηχανικής παραγωγής. Η αλματώδης ανάπτυξη της ΒΙΑΝΕΞ τα επόμενα χρόνια, σηματοδοτεί και την εποχή της βιομηχανικής άνθισης της χώρας και γράφει με χρυσά γράμματα ένα από τα κεφάλαια της οικονομικής ιστορίας της Ελλάδας.
Το 1971, η ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ μετατρέπεται σε ανώνυμη εταιρεία και μετονομάζεται σε ΒΙΑΝΕΞ Α.Ε. Με τον πρόεδρο και ιδρυτή της, Παύλο Γιαννακόπουλο στο «τιμόνι» η ΒΙΑΝΕΞ χάραξε μια πορεία εντυπωσιακής ανάπτυξης. Φαρμακευτικές εταιρείες διεθνούς φήμης, όπως οι Merck & Co (ΗΠΑ), Takeda Chemical Industries (Ιαπωνία), Boots (Μ. Βρετανία), Fujisawa (Ιαπωνία), Sigma Tau Industries (Ιταλία), Eli Lilly (ΗΠΑ), ανέθεσαν στη ΒΙΑΝΕΞ την παραγωγή και την αντιπροσώπευση των προϊόντων τους στην ελληνική αγορά. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος και η ΒΙΑΝΕΞ αποτέλεσαν, δηλαδή, συμμάχους-κλειδί για διεθνείς φαρμακευτικούς οίκους, ώστε να έρθουν για πρώτη φορά νέα φάρμακα στη χώρα μας.
Από το 1977 μέχρι και το 1999, η ΒΙΑΝΕΞ αναπτύσσει τέσσερις παραγωγικές μονάδες, η κάθε μία εξειδικευμένη σε διαφορετικό τύπο φαρμακευτικών προϊόντων, ενώ στα γραφεία της κεντρικής διοίκησης δημιουργείται το κέντρο διανομής τελικών προϊόντων. Καλύπτεται, έτσι, σχεδόν όλο το φάσμα του φαρμάκου, επιτρέποντας στη ΒΙΑΝΕΞ να επεκτείνει το χαρτοφυλάκιο των προϊόντων της. Με συνεχείς επενδύσεις σε προηγμένο τεχνολογικό εξοπλισμό, τα τέσσερα εργοστάσια της ΒΙΑΝΕΞ σήμερα αποτελούν υπερσύγχρονες μονάδες εκ των πλέον εξελιγμένων στον ευρωπαϊκό χώρο, ειδικά στον τομέα των λυόφιλων ενέσιμων και κεφαλοσπορινούχων προϊόντων.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έχει ήδη κατακτήσει την κορυφή της ελληνικής φαρμακευτικής παραγωγής, όμως δεν εφησυχάζει. Η διορατικότητά του τον οδηγεί στην ίδρυση της ΒΙΑΝ Α.Ε. το 1995, εταιρείας του Ομίλου ΒΙΑΝΕΞ, με προσανατολισμό στην αγορά του φαρμακείου. Η ανοδική πορεία που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια τα Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα (ΜΗΣΥΦΑ) και τα παραφαρμακευτικά προϊόντα, τον δικαίωσε. Επίσης, δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στους Έλληνες ερευνητές, με την ίδρυση της ELDRUG S.A. το 2006, ενώ το 2011 η ΒΙΑΝΕΞ έλαβε έγκριση προμηθευτή του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (World Health Organization), καθώς και της UNICEF.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος διετέλεσε επί σειρά ετών πρόεδρος του Συλλόγου Αντιπροσώπων Φαρμακευτικών Ειδών και Ειδικοτήτων (ΣΑΦΕΕ), πρόεδρος του Συνδέσμου Εμπορικών Αντιπροσώπων Αθηνών, καθώς και αντιπρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών (ΕΒΕΑ), ενώ βραβεύθηκε πολλές φορές από οικονομικούς, επιχειρηματικούς και επιστημονικούς φορείς της Ελλάδας και του εξωτερικού. Για τη συνολική του προσφορά στην ελληνική φαρμακευτική αγορά τιμήθηκε από τον Φαρμακευτικό Σύλλογο Αττικής, τον Απρίλιο του 2017.
Καθοριστική ήταν, επίσης, η συμβολή του στη δημιουργία του πρώτου Φαρμακευτικού Μουσείου της χώρας στη Θεσσαλονίκη, καθώς ήταν δωρητής και μέλος της οργανωτικής επιτροπής του.
Ένας αιώνας στο ελληνικό φάρμακο
Ως αυθεντικός αυτοδημιούργητος άνθρωπος, χαρακτηριζόταν από έντονη κοινωνική ευαισθησία. Η κοινωνική προσφορά ήταν προτεραιότητα για αυτόν, μέχρι και τον θάνατό του, στηρίζοντας ανθρώπους που βρίσκονταν σε ανάγκη. Δεν ξεχνούσε ποτέ την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Σελλασία Λακωνίας. Αθόρυβη, ανιδιοτελής και διαρκής ήταν η αρωγή τόσο του ίδιου όσο και όλων των αδελφών Γιαννακόπουλου προς τη Σελλασία. «Το καλό που κάνουμε, να το γράφουμε στην άμμο για να σβήνει. Αυτοί που το δέχονται, να το γράφουν στο μάρμαρο για να μη σβήνει ποτέ». Με οδηγό τη λαϊκή ρήση, οι κάτοικοι της Σελλασίας τίμησαν τους συντοπίτες τους με την ανέγερση μαρμάρινης στήλης προς τιμήν των αδελφών Παύλου, Θανάση και Κώστα Γιαννακόπουλου, στο προαύλιο του Ιερού Ναού του χωριού, της Αγίας Τριάδας.
Εν κατακλείδι, στο πρόσωπο του Παύλου Γιαννακόπουλου συγκεντρώνονταν όλοι οι λόγοι για τους οποίους ο κλάδος του φαρμάκου έχει αναδειχθεί στον πιο δυναμικό της ελληνικής οικονομίας, δεν ξέχασε ποτέ όμως, ότι η μεγαλύτερη δύναμη είναι ο άνθρωπος. Η ΒΙΑΝΕΞ θεωρεί ότι το πολυτιμότερό της κεφάλαιο είναι οι άνθρωποί της και αυτό το απέδειξε έμπρακτα και κατά τη διάρκεια της βαθιάς οικονομικής κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας, προστατεύοντας θέσεις εργασίας και μισθούς και κρατώντας την παραγωγή στην Ελλάδα.
Σύντομα η ΒΙΑΝΕΞ θα γιορτάσει έναν αιώνα στο ελληνικό φάρμακο, συνεχίζοντας να αναπτύσσει το όραμα του Παύλου Γιαννακόπουλου, επιμένοντας στην Ελλάδα, έτοιμη να κατακτήσει νέες κορυφές.
«Είμαστε υπερήφανοι που, συνεπείς στις αρχές μας, κατορθώσαμε να οδηγήσουμε τη ΒΙΑΝΕΞ στην κορυφή της Ελληνικής Βιομηχανίας Φαρμάκων. Είναι η δικαίωση μιας πολύχρονης προσπάθειας που συνεχίζεται από γενιά σε γενιά, και παράλληλα η συμβολή μας στην εθνική οικονομία. Επιδίωξή μας, είναι η ΒΙΑΝΕΞ να παραμένει μια πρωτοπόρος φαρμακευτική βιομηχανία και γι’ αυτό, στηριγμένοι σε στέρεες βάσεις, η ματιά μας είναι στραμμένη πάντα μπροστά»
Παύλος Γιαννακόπουλος
Η μεγαλύτερη αυτοκρατορία, ο Παναθηναϊκός του Παύλου Γιαννακόπουλου
Γράφει ο Χρήστος Γιαννούλης
Η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από την Εθνική Ομάδα Μπάσκετ το 1987 συστήνει σε όλους τους Έλληνες το άθλημα και αρχίζει να τους βγάζει, πια, στους δρόμους. Ανάμεσα στους ανθρώπους που λάτρεψαν το μπάσκετ από εκείνο το πρώτο έπος, ήταν και ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Από την πρώτη ημέρα, που αποφάσισε να βγει μπροστά για να αναλάβει το τμήμα μπάσκετ του Παναθηναϊκού και να το βγάλει από την αφάνεια επαναφέροντάς το στον δρόμο των επιτυχιών, ήταν αποφασισμένος να δώσει στο όραμά του σάρκα και οστά.
Με περίσσεια τρέλα και αποφασιστικότητα, που έγιναν ξεκάθαρα από την αρχή, δαπάνησε τεράστια ποσά, έτσι ώστε να καταφέρει να καταστήσει τον Παναθηναϊκό παντοκράτορα του μπάσκετ σε Ελλάδα και Ευρώπη. Οι προθέσεις του, είχαν διαφανεί από την πρώτη ημέρα. Όταν σχεδίαζε μαζί με το Ρίτσαρντ Ντουξάιρ τον πρώτο Παναθηναϊκό επί προεδρίας του, είχε προτείνει στον εμβρόντητο Αμερικανό τεχνικό να χρησιμοποιήσει τους συνδέσμους του στις ΗΠΑ και να καταθέσει πρόταση στον Μάτζικ Τζόνσον -που τον είχε παρακολουθήσει σε στιγμιότυπα από το All Star game και ήταν καταπληκτικός. Ο άναυδος Ντουξάιρ, προσπάθησε να του εξηγήσει ότι οι κορυφαίοι Αμερικανοί μπασκετμπολίστες είναι αδύνατον να έλθουν στην Ευρώπη, αφού εκτός των αστρονομικών ποσών με τα οποία αμείβονταν στο ΝΒΑ, θεωρούσαν ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ ανήκει περίπου στη νεολιθική εποχή του αθλήματος. Παρόλα αυτά και με τα πολλά χρήματα που διέθεσε ο Γιαννακόπουλος, ο Ντουξάιρ μαζί με το Μιχάλη Κυρίτση που ανέλαβε προπονητής της ομάδας την επόμενη σεζόν, έπεισαν τον Έντγκαρ Τζόουνς να εγκαταλείψει το Κλίβελαντ και να υπογράψει στον Παναθηναϊκό. Ο πρώτος ουσιαστικά Παναθηναϊκός του Γιαννακόπουλου ήταν ακριβώς εκείνος, της σεζόν 88/89, που τερμάτισε τρίτος πίσω από το αχτύπητο δίδυμο Άρη και ΠΑΟΚ, μπροστά όμως από τον μέχρι πρότινος άπιαστο Πανιώνιο. Το αργυρό μετάλλιο της Εθνικής το ίδιο καλοκαίρι έπεισε τον Γιαννακόπουλο να συνεχίσει με πείσμα και να επενδύσει ακόμη περισσότερα.
Σε μια εποχή όπου αρχικά ο Άρης, στη συνέχεια ο ΠΑΟΚ και μετέπειτα ο Ολυμπιακός είχαν στερήσει από τον Παναθηναϊκό τη χαρά του τίτλου, άλλος θα είχε απογοητευτεί. Όχι, όμως, ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Συνέχισε να επενδύει τρομακτικά ποσά για το άθλημα και για τα δεδομένα της εποχής, μέχρι να τα καταφέρει. Επέλεξε ως προπονητή τον Ζέλικο Παβλίτσεβιτς, εν ενεργεία πρωταθλητή Ευρώπης με τη Γιουγκοπλάστικα, έφερε στην Αθήνα τον Αντόνιο Ντέηβις, τον Άριαν Κόμαζετς, το Στόικο Βράνκοβιτς, το Σάσα Βολκόφ, αγόρασε ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στα μικρά εθνικά κλιμάκια (Οικονόμου, Γεωργικόπουλο, Μυριούνη, Αλβέρτη, κ.ά.) έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και έντυσε στα «πράσινα» το Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη, η συγκομιδή του όμως ήταν πολύ φτωχή. Ένα Κύπελλο Ελλάδος το 1993, την πρώτη σεζόν του Γκάλη με το τριφύλλι και δύο αποτυχημένα Final Four σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα.
Ο Ντομινίκ και η πρώτη μεγάλη δικαίωση με το Ευρωπαϊκό του 1996
Όλες οι προσπάθειες που είχε καταβάλλει μέχρι τότε ο Παύλος Γιαννακόπουλος, δικαιώθηκαν για πρώτη φορά ένα βράδυ του Απριλίου του 1996 στο «Παλέ ντε Μπερσί» στο Παρίσι. Με εμφανή τη συγκίνηση στο πρόσωπό του, ο Παύλος Γιαννακόπουλος σήκωσε το τρόπαιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο δικός του Παναθηναϊκός, ήταν πια Πρωταθλητής Ευρώπης και ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα που κατάφερνε κάτι τέτοιο.
Δίπλα στον Παύλο Γιαννακόπουλο, ήταν και ένας κάθιδρος αλλά περιχαρής Αμερικανός μπασκετμπολίστας. Ο Ντομινίκ Ουίλκινς. Ναι, ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε καταφέρει με την τρέλα του για τον Παναθηναϊκό, να φέρει στην Ελλάδα έναν All-Star, έναν παίκτη που ανήκει στο Hall of Fame του NBA. Πριν από κάποια χρόνια, ο Ντουξάιρ είχε γελάσει με τις προθέσεις του, όμως, ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν τις ξέχασε. Έτσι, έφερε στην Ευρώπη ένα από τα μεγαλύτερο ονόματα του παγκόσμιου μπάσκετ, πληρώνοντας το ποσό των 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων τη σεζόν για να πατήσει στα ελληνικά παρκέ ο «Human Highlight Film».
«Ο αθλητής Ουίλκινς υπέγραψε συμβόλαιο διετούς διάρκειας με τον Παναθηναϊκό, είναι μια μεγάλη μέρα για την Ελλάδα, για όλους τους φίλους του Παναθηναϊκού» δήλωνε ο Παύλος Γιαννακόπουλος ανακοινώνοντας ο ίδιος στα κανάλια την τεράστια μεταγραφή. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έβλεπε πλέον τις θυσίες του να… δικαιώνονται και το όραμά του να παίρνει σάρκα και οστά.
Σε συνέντευξή του μετά την κατάκτηση εκείνου του πρώτου Πρωταθλήματος Ελλάδος στο μπάσκετ, το 1998, ερωτηθείς για το εάν αποκόμισε κάποιο οικονομικό κέρδος λόγω της ενασχόλησής του με τον Παναθηναϊκό, ήταν σαφής αναφορικά με τις οικονομικές θυσίες του ιδίου και της οικογένειάς του.
«Είναι η ακριβή τρέλα μου. Γιατί για μένα είναι χόμπι και όχι οικονομική επιχείρηση. Όποιος πει ότι από τα αθλήματα αυτά βγάζεις χρήματα, θα πει ψέματα. Είμαι 27 χρόνια στον Παναθηναϊκό και δυστυχώς δεν υπήρξε μια χρονιά που να είχα οικονομικό κέρδος. Εγώ έχω πελάτες 10 εκατομμύρια Έλληνες, δεν μπορώ να χρησιμοποιώ το άθλημα αυτό σαν μοχλό πίεσης. Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος το κάνει, εγώ τουλάχιστον αυτό το απορρίπτω αναφανδόν. Δεν είχα, ούτε έκανα σκέψη ποτέ μου να χρησιμοποιήσω το άθλημα για οτιδήποτε άλλο. Με τη βοήθεια του Θεού, δεν χρειάστηκε να το κάνω».
Παύλος Γιαννακόπουλος
Τον έκανε απόλυτο κυρίαρχο φέρνοντας τους καλύτερους
Ακολούθησαν αμέτρητα χρόνια απόλυτης κυριαρχίας και καταξίωσης, χρόνια γεμάτα τίτλους και επιτυχίες, γεμάτα εικόνες και αναμνήσεις για τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού, έμπλεα υπερηφάνειας και επιβολής. Ο Σούμποτιτς είχε αφήσει τη θέση του στον Ομπράντοβιτς, χτίστηκε μια αυτοκρατορία στηριζόμενη στο πλάνο του Σέρβου κόουτς και την απίστευτη διαχειριστική και επενδυτική ικανότητα του Παύλου. Ο Παναθηναϊκός έγινε γνωστός στα πέρατα του κόσμου, φόρεσαν τη φανέλα του αθλητές (όπως συνήθιζε να τους αποκαλεί) όπως ο Σκοτ, ο Ρέμπρατσα, ο Κάτας, ο Μποντιρόγκα, ο Τζεντίλε, ο Σισκάουσκας, ο Τομάσεβιτς, ο Πέκοβιτς, ο Κουτλουάι, ο Γιασικεβίτσιους. Πέρασαν όλοι οι διεθνείς που έγραψαν και γράφουν την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, κάποιοι έμειναν όπως ο Αλβέρτης και ο Διαμαντίδης, κάποιοι αποχώρησαν όπως ο Σπανούλης. Όλοι τους είχαν ένα κοινό: Αγαπούσαν τον Παύλο Γιαννακόπουλο.
Η αγάπη αυτή, αλλά και η τεράστια προσφορά – θυσία του Παύλου Γιαννακόπουλου για τον Παναθηναϊκό και τον ελληνικό αθλητισμό, αποτυπώθηκαν πλήρως στο ντοκιμαντέρ που δημιούργησε η «πράσινη» ΚΑΕ για τον Πατριάρχη του Συλλόγου. Με τίτλο «Παύλος Γιαννακόπουλος: Ο Παναθηναϊκός μου», καθηλώνει και φέρνει ξανά στο προσκήνιο όλα όσα έζησαν οι άνθρωποι που βρέθηκαν, είτε στο πλευρό του είτε ακόμα και ως αντίπαλοι, στην πορεία του μεγαλύτερου παράγοντα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Δείτε το βίντεο:
Τεράστιος και στην αποχώρησή του
Το καλοκαίρι του 2012, μετά από σωρεία επιτυχιών και κατάκτηση αμέτρητων τίτλων σε Ελλάδα και Ευρώπη, ο Παύλος Γιαννακόπουλος διείδε ότι όφειλε στην ιστορία και το όνομά του να αποχωρήσει, ενόσω βρισκόταν στην κορυφή. Σίγουρος ότι η νέα γενιά θα συνεχίσει το έργο του, έκλεισε τον κύκλο του στον Παναθηναϊκό το 2012, μετά από 40 ολόκληρα χρόνια ενασχόλησης με το σύλλογο. Άφησε πίσω του 6 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ένα διηπειρωτικό, 13 πρωταθλήματα, 9 κύπελλα, την πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Κυρίως όμως κράτησε την αγάπη του κόσμου όταν αποτύγχανε τα πρώτα χρόνια της θητείας του. Το μεγαλύτερο παράσημο στην «αθλητική» διαδρομή του Παύλου Γιαννακόπουλου, είναι ακριβώς αυτό: Η αγάπη του κόσμου σχεδόν από καταβολής ενασχόλησής του με τον Παναθηναϊκό. Έτσι, πέρασε τη σκυτάλη στα χέρια του γιου του, Δημήτρη, μένοντας ωστόσο πάντα στο πλευρό του, με την έμπρακτη στήριξή του μέχρι την τελευταία στιγμή.
Το κλειστό «Παύλος Γιαννακόπουλος» και η πρόσοψη της Λεωφόρου
Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2015 ο Παύλος Γιαννακόπουλος έζησε μια ακόμα μεγάλη τιμή από την πλευρά του Ερασιτέχνη, με το ιστορικό κλειστό της Λεωφόρου να παίρνει το όνομά του. Ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός τίμησε τον Παύλο Γιαννακόπουλο για την ανεκτίμητης αξίας προσφορά του στο Σύλλογο, δίνοντας το όνομά του στο κλειστό της Λεωφόρου. Εκείνο το βράδυ, στο κλειστό του ΟΑΚΑ, 20.000 Παναθηναϊκοί που βρίσκονταν στις εξέδρες για να παρακολουθήσουν το φιλικό με την Παρτιζάν, στο πλαίσιο του «Honouring Our Legacy», αποθέωναν τον δικό τους Παύλο, βλέποντας ζωντανά από τα matrix τα αποκαλυπτήρια της μετονομασίας του «Τάφου του Ινδού».
Από τον Ιούνιο του 2021, με αφορμή τα 50 χρόνια από την ιστορική στιγμή της παρουσίας της ποδοσφαιρικής ομάδας στο Γουέμπλεϊ, η εικόνα του Παύλου Γιαννακόπουλου κοσμεί πλέον και την πρόσοψη του «Ναού» του Παναθηναϊκού, την ιστορική έδρα της Λεωφόρου. Μαζί με τους δύο άλλους ιστορικούς παράγοντες του «τριφυλλιού», τον ιδρυτή Γιώργο Καλαφάτη και τον Απόστολο Νικολαΐδη. Για να βλέπουν όλοι τους τρεις ανθρώπους, που σε διαφορετικές περιόδους υπηρέτησαν όσο κανείς άλλος την Παναθηναϊκή ιδέα και με διαφορετικούς τρόπους έγραψαν χρυσές σελίδες στην «πράσινη» ιστορία. Πρόκειται, άλλωστε, για τις τρεις εμβληματικότερες μορφές στην ιστορία του Παναθηναϊκού.
Οι μεγάλες Παναθηναϊκές στιγμές
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν από τους ελάχιστους παράγοντες στον ελληνικό αθλητισμό, που ό,τι υποσχέθηκε το έκανε πράξη. Είχε πει ότι θα κάνει τον μπασκετικό Παναθηναϊκό τη μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης και το έκανε!
Τόσο απλά... Έδωσε χρήμα χωρίς να περιμένει ανταπόδοση, έδωσε άπλετο χρόνο από τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες αλλά κυρίως έδωσε την ψυχή του για τον Παναθηναϊκό συνολικά. Όχι μόνο για την ομάδα μπάσκετ, την οποία οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης έξι φορές, αλλά και για το ποδόσφαιρο και όλα τα τμήματα του συλλόγου.
Άλλωστε, το μέγεθος του Παύλου Γιαννακόπουλου για τον Παναθηναϊκό και τον ελληνικό αθλητισμό, έχει εύστοχα οριστεί από τους απλούς φίλους του συλλόγου.
«Ο Καλαφάτης ίδρυσε, ο Παύλος γιγάντωσε…».
Φίλοι του Παναθηναϊκού
Διαβάστε περισσότερα στο Newsbomb.gr
