Επανάσταση με τον Κλοπ στο λιμάνι

Πολλοί ήταν αυτοί άλλωστε, που στοιχημάτιζαν, ότι ο «αναγεννητής» της Ντόρτμουντ δεν μπορούσε, παρά να έχει σαν επόμενο σταθμό του, το «μεγάλο λιμάνι» του Μέρσεϊσάιντ. Άλλωστε οι δηλώσεις του, λίγο μετά το αντίο με τους «κίτρινους» της Βεστφαλίας, ότι «ενδιαφέρον είναι ένα πρότζεκτ και σε μια ομάδα, που δεν είναι αυτή την στιγμή διεκδικητής τίτλων», προϊδέαζε λίγο. Όλες του οι επιλογές, δεν ήταν ποτέ συμβατικές, αλλά με μοναδικό γνώμονα, το πως εκείνος αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο.

Ο αντισυμβατικός προτεστάντης με το καπέλλο μπέιζμπολ

«Θέλουμε να γράψουμε ιστορίες για το μέλλον, που θα διηγούμαστε με τους παίκτες μου, στα εγγόνια μας» , « οι ομάδες μου θέλω να αγωνίζονται με μεγάλο συναίσθημα και ένταση, ως το τελευταίο λεπτό, αυτό ήθελαν και οι οπαδοί μας». Είναι δύο από τις ατάκες, που αντικατοπτρίζουν την φιλοσοφία, του πιο ροκ σταρ χαρακτήρα του Γερμανικού ποδοσφαίρου. Ασυμβίβαστος, τα έβαλε με το κατεστημένο της Μπάγερν, που κάποτε τον είχε απορρίψει (όταν εργαζόταν στην Μάιντς), για τον πιο «εμπορικό Κλίνσμαν. Τα κατάφερε, κάνοντας τους παίκτες του, να δηλώνουν έτοιμοι να «πεθάνουν» για αυτόν («ό,τι και αν πει, είναι ο λόγος του Θεού, για έμας», έχει αναφέρει χαρακτηριστικά ο Νέβιν Σούμποτιτς, μετά τον θρίαμβο επί της Ρεάλ Μαδρίτης, στην πορεία για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ). Οι οπαδοί της Ντόρτμουντ τον λατρεύουν, αλλά σε κανένα Γερμανικό γήπεδο δεν τον αποδοκιμάζουν. Απολαμβάνει heavy metal μουσική και πάντοτε τονιζε, ότι θα θελε η επόμενη δουλειά του να μην είναι τόσο «συναισθηματική», μετά το δέσιμο με την Ντόρτμουντ. Γεννημένος στην Στουτγκάρδη, δεν έκρυψε ποτέ, ότι είναι οπαδός της Μάιντς (ομάδας στην οποία αγωνίστηκε και προπόνησε), και οι ατάκες του είναι σχεδόν πάντα «θανατηφόρες».

Εκκεντρικότητα και επαναστατική φιλοσοφία

Το ντύσιμο του, συνήθως αντισυμβατικό, με το καπελάκι μπέιζμπολ, που δεν αποχωρίζεται. Στον πάγκο ή στην γραμμή του πλαγίου, δίνει ρεσιτάλ, απολαυστικό για τον τηλεθεατή. Γκριμάτσες, πανηγυρισμοί κάθε είδους, ένταση και νεύρα, συνήθως με τον 4ο διαιτητή, απολαυστικοί διάλογοι στις συνεντεύξεις Τύπου. Τα αγγλικά του, όχι και τα καλύτερα, τον δυσκόλεψαν στο παρελθόν, αλλά ποτέ δεν εμφάνισε το πρόσωπο του «άτεγκτου Γερμανού» και χαμογελαστός απάντησε, στους συναδέλφους, που τον ρώτησαν εκτός της μητρικής του γλώσσας. Δεν δίστασε να κάνει καριέρα τηλεσχολιαστή, σε κάποιο από τα διαλλείματα του από τους πάγκους, και δεν ενοχλήθηκε, όταν οι άλλοι τον κορόιδευαν. Κωμικοί έχουν «στήσει» ρόλους, πάνω στην προσωπικότητά του, τραγούδια γράφτηκαν για τον ίδιο. Είναι σταρ και δεν τον ενοχλεί. Ταυτόχρονα όμως προσιτός και ταπεινός, που θα μιλήσει με τον απλό κόσμο, όταν τον σταματήσει στον δρόμο.

Επηρεάζουν όλα αυτά την προπονητική του ικανότητα; Ουδόλως. Θα φτιάξει ομάδες από το μηδέν. Θέλει να έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο, αλλά μπορεί να κινηθεί στο μετεγγραφικό παζάρι με μπάτζετ μικρομεσαίας ομάδας. Το μάτι του κοφτερό, ανακαλύπτει ταλέντο, εκεί που έχουν απορρίψει άλλοι. Και μέσα στο γήπεδο θέλει να βλέπει τα στοιχεία του χαρακτήρα του, στους 11 ποδοσφαιριστές: κίνηση, πίεση στον αντίπαλο, πάθος και μάχη μέχρι το τελευταίο σφύριγμα, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα. Νομίζω, όλα τα παραπάνω, τον χρίζουν «ιδανικό» για τον πάγκο της Λίβερπουλ...