Ντιναμό Κιέβου: Από σύμβολο αντίστασης κατά του φασισμού, στις σβάστικες της «λευκής εξέδρας»

Γεννημένη πριν από 92 χρόνια, το 1927, η Ντιναμό Κιέβου, ομάδα δύο Κυπέλλων Κυπελλούχων, το 1975 και το 1986, καθώς και ενός Σούπερ Κυπέλλου Ευρώπης το 1975, βεβαίως του Βαλερί Λομπανόσφκι, των «δικών μας» Όλεγκ Μπαχίν και Όλεγκ Προτάφοφ, αλλά και των Ιγκόρ Μπελάνοφ και Σεργκέι Σεφτσένκο.

Περισσότερο όμως, από τα κατορθώματά της και τους ποδοσφαιρικούς της ήρωες, αποτέλεσε σύμβολο αντίστασης στη μάχη ενάντια στο φασισμό, κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το καλοκαίρι του 1942, η Ουκρανία βρισκόταν υπό ναζιστική κατοχή, οι ποδοσφαιριστές της Ντιναμό Κιέβου εργάζονταν σε ένα αρτοποιείο του Κιέβου, παίζοντας ποδόσφαιρο στον ελεύθερο χρόνο. Οι Γερμανοί τους ζήτησαν να δημιουργήσουν μια «Μικτή Κιέβου», ώστε να αγωνίζονται εναντίον μικτών ομάδων των γερμανικών στρατιωτικών μονάδων.

Ο παλιός τερματοφύλακας της ομάδας Νικολάι Τρούσεβιτς, αναλαμβάνει και καταφέρνει να συγκροτήσει μια νέα ομάδα.

Οκτώ ποδοσφαιριστές της Ντιναμό (Τρούσεβιτς, Σβιριντόφσκι, Κορότκιχ, Κλιμένκο, Τιούτσεφ, Πούτιστιν, Κουζμένκο, Χοντσαρένκο) και τρεις της Λοκομοτίβ Κιέβου (Μπαλάκιν, Σουκάρεφ, Μέλνικ), συγκρότησαν την «Start».

Στις 17 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς, οι Γερμανοί παρουσίασαν την πιο δυνατή ομάδα τους, αλλά γνώρισαν την συντριβή με 6-0 από τη Start. Πεισμωμένοι από την ήττα, σε μία εποχή που ο αθλητισμός, το ποδόσφαιρο και η πατρίδα ήταν αλληλένδετα για τους ναζί, κάλεσαν, την πανίσχυρη ομάδα της γερμανικής αεροπορίας, Flakelf, για να αντιμετωπίσει τη Start.

Αλλά και πάλι έχασαν με 5-1 στις 6 Αυγούστου, «λειτουργώντας» πια ως ένεση ανάτασης για τον ουκρανικό λαό. Οι Γερμανοί δεν μπόρεσαν να συμβιβαστούν με την ήττα. Ζήτησαν «εκδίκηση», ορίζοντας την ρεβάνς τρεις ημέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου. Τον «αγώνα του θανάτου» («The death match»), όπως χαρακτηρίστηκε.

Στα αποδυτήρια, πριν την έναρξη του αγώνα, οι άντρες των SS είναι ξεκάθαροι προς τους ποδοσφαιριστές της Start:

«Οταν βγείτε στο γήπεδο θα χαιρετήσετε με τον δικό μας τρόπο». Εκεί όμως, μόλις βγαίνουν στο κατάμεστο στάδιο, στον ναζιστικό χαιρετισμό των αντιπάλων τους, απαντούν με τον σοβιετικό χαιρετισμό: «Fizcult Hura» (σ.σ.: «Ζήτω ο αθλητισμός »).

Στο ημίχρονο του αγώνα, και ενώ το σκορ ήταν 3-1 υπέρ της Start, οι ναζί φτάνουν στα αποδυτήρια των Ουκρανών με ένα ξεκάθαρο μήνυμα: Ή θα καθίσετε να χάσετε ή θα υποστείτε τις συνέπειες…

«Μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο τρέμοντας από τον φόβο και από την πείνα, αποφασισμένοι να χάσουν, όμως δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην αξιοπρέπεια», γράφει ο Ουρουγουανός Εντουάρδο Γκαλεάνο, στο βιβλίο του «Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως».

Νίκησαν 5-3… «Με τη λήξη του αγώνα, τουφεκίστηκαν στην κορυφή ενός ψηλού βράχου και οι ένδεκα, ενώ φορούσαν ακόμα τις φανέλες τους», συνεχίζει ο Γκαλεάνο.

O αγώνας ήρθε στο φως της δημοσιότητας 16 χρόνια μετά τη διεξαγωγή του, από ένα άρθρο Ουκρανού δημοσιογράφου σε εφημερίδα του Κιέβου.

Αλλοι, αναφέρουν πως κάποιοι από αυτούς, πέθαναν κατά τη διάρκεια βασανιστηρίων, μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και εκτελέστηκαν μερικούς μήνες αργότερα.

Το 2005 η Εισαγγελία του Αμβούργου έκλεισε την υπόθεση. Το πόρισμα ανέφερε ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι οι ποδοσφαιριστές της Start δολοφονήθηκαν από τους Ναζί εξαιτίας της νίκης τους. Η υπόθεση μπήκε στο αρχείο, αλλά θεωρήθηκε μια ακόμα συγκάλυψη των γερμανικών εγκλημάτων κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Στα χρόνια που ακολούθησαν η ιστορία άρχισε να γράφεται με διαφορετικό τρόπο, φτάνοντας στις μέρες μας, όπου στο στάδιο «NSC Olimpiyskiy» κυριαρχεί η «100% λευκή εξέδρα», οι κουκούλες της Κου Κλουξ Κλαν, οι σβάστικες και το μίσος κατά των μαύρων ποδοσφαιριστών και οπαδών. Μία διαδρομή, που γιναντώθηκε πολύ την περίοδο της πολιτικής αστάθειας στην Ουκρανία.

«Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας. Όποιος δεν είναι λευκός, είναι κατώτερος από εμάς», είναι τα συνθήματα που κυριαρχούν στο ρατσιστικό τους παραλήρημα.

Πυρήνας των ένοπλων παραστρατιωτικών ομάδων του «Δεξιού τομέα» ένας ναζιστικός στρατός, που βαρύνεται με χιλιάδες εγκλήματα, επιθέσεις, δολοφονίες.

Από τον Σεπτέμβριο του 1987 κιόλας, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ προσπάθησε να διαλύσει τον ακροδεξιό πυρήνα του συλλόγου, χωρίς επιτυχία.

Ούτε ο Βίκτορ Γιανουκόκοβιτς, πρόεδρος τη Ουκρανίας από το 2010 έως το 2014, κατάφερε να τους αντιμετωπίσει.

Στις 19 Μαρτίου του 2015, σε αγώνα με ρεκόρ προσέλευσης για το Europa League με 67.553 εισιτήρια, απέναντι στην Έβερτον, κρεμασμένα πανό με ακροδεξιά σύμβολα, ιαχές προς τους μαύρους παίκτες της αγγλικής ομάδας.

Τον Οκτώβριο του 2015, η επίθεση σε τέσσερις μαύρους φιλάθλους της Ντινάμο στον αγώνα με την Τσέλσι, αποτέλεσε αφορμή συζήτησης για δημιουργία εξέδρας μόνο για μαύρους, «Μαύρος Τομέας» ώστε να αντιμετωπιστούν οι ρατσιστικές επιθέσεις, που όμως δεν προχώρησε.

Φυσικά είναι καταγεγραμμένα στον ευρωπαϊκό Τύπο, τα «κατορθώματα» των ακροδεξιών φιλάθλων στης, όταν βγαίνουν από τα ουκρανικά σύνορα. Ανάμεσά τους και αυτά στην Αθήνα, στον αγώνα με την ΑΕΚ, πριν ένα χρόνο.

Τότε που οι φίλοι της ΑΕΚ, κρέμασαν τον περασμένο Φλεβάρη στο ΟΑΚΑ, στην αναμέτρηση με την Ντιναμό Κιέβου, ένα πανό θυμίζοντας σε όλους:

«Το 1942 οι Ναζί κρέμασαν τους ποδοσφαιριστές σας, το 2018 δεν σέβεστε την Ιστορία σας».

Γιατί σίγουρα η Ιστορία είναι ανάγκη να διδάσκει, να εμπνέει και να θυμίζει. Όπως το μνημείο, που αντικρίζει κάποιος, βγαίνοντας από την κύρια έξοδο του σταδίου «Start» στο Κίεβο, με την εικόνα τεσσάρων ποδοσφαιριστών, με την επιγραφή:

«Η δόξα σας δεν θα ξεθωριάσει στους αιώνες».