Μαρλέν Ντίτριχ: Η γυναίκα - σύμβολο που πήγε κόντρα σε όλα

Απαστράπτουσες -κυρίως για τις γυναίκες- αλλά και οικείες. Και πάνω απ' όλα -αυθεντικές. Πρόσωπα που εξάπτουν τη φαντασία.

Από τις παλιότερες διασημότητες, μία είναι αυτή που κατάφερε να το κάνει. Η Μαρλέν Ντίτριχ έκανε όσα μπορεί να απαιτεί το κοινό και ίσως πολλά παραπάνω. Γνωστή για τις κλασικές ταινίες των ‘30s, «Σαγκάη Εξπρές» και «Ο Γαλάζιος Άγγελος», καλλιέργησε μία μυστηριώδη και επιβλητική εικόνα του εαυτού της. Έφτασε στα όρια της θηλυκότητας, κατάφερε να αψηφήσει όλα τα πρότυπα μόδας και σεξουαλικότητας και αντιστάθηκε στις απειλές τις ναζιστικής Γερμανίας.

Εικοσιπέντε χρόνια μετά το θάνατό της, η Εθνική Πινακοθήκη στην Ουάσιγκτον την τιμά μ' ένα ειδικό αφιέρωμα.

Η έκθεση φέρει τον τίτλο “Marlene Dietrich: Dressed for the Image” και προβάλλει την έντονη προσωπικότητα της Ντίτριχ μέσα από βίντεο, άρθρα εφημερίδων, φωτογραφίες και στιγμιότυπα των ταινιών της.

Ντυμένη για να προκαλέσει

Γεννημένη το 1901 και μεγαλωμένη στο Βερολίνο, η Μαρλέν έκανε το ντεμπούτο της το 1930 στην ταινία «Μαρόκο», υποδυόμενη μία τραγουδίστρια καμπαρέ που ερωτεύεται έναν λεγεωνάριο.

Σε μία σκηνή η Γερμανίδα ηθοποιός εμφανίζεται φορώντας σμόκιν και ανδρικό καπέλο, κρατώντας ένα τσιγάρο και φιλώντας μία άλλη γυναίκα.

«Μπορεί τώρα να μη μας φαίνεται περίεργο, αλλά το 1930 ήταν κάτι πρωτοφανές και κατακριτέο», αφηγείται η διευθύντρια της πινακοθήκης, Kate Lemay. Παρά το γεγονός πως υπήρχαν κι άλλες γυναίκες εκείνη την εποχή, οι οποίες φορούσαν ανδρικά ρούχα, η Ντίτριχ προσέλκυσε έναν τεράστιο, άνευ προηγουμένου, αριθμό θετικών αντιδράσεων.

Για την Μαρλέν αυτό το στυλ ντυσίματος δεν ήταν ένας ρόλος που υποδυόταν. Και στην καθημερινή της ζωή προτιμούσε τα πιο ανδρικά ρούχα. Το 1933 ταξίδευε για το Παρίσι φορώντας ένα λευκό κοστούμι. Όταν το πληροφορήθηκε ο αρχηγός της αστυνομίας, ανακοίνωσε πως εάν κυκλοφορήσει στους δρόμους του Παρισιού με παντελόνι, θα συλληφθεί.

Η προειδοποίηση δε φάνηκε να «άγγιξε» τη Μαρλέν, η οποία επέλεξε ένα κουστούμι, ένα ανδρικό παλτό, μπερέ και γυαλιά ηλίου για την άφιξή της στην πόλη του φωτός.

«Κατέβηκε από το τρένο, άρπαξε τον αστυνομικό από το μπράτσο και τον οδήγησε λίγο πιο μακριά» αναφέρει η Lemay.

Το συμπέρασμα που πηγάζει από την ιστορία αυτή είναι πως η Ντίτριχ δημιούργησε έναν χαρακτήρα και έμεινε πιστή σε αυτόν. Όταν δεν ήταν πια ικανή να διατηρήσει τη δημόσια εικόνα που περήφανα κατείχε, επέλεξε να αποσυρθεί. Γνώριζε τι είχε δημιουργήσει και δεν ήθελε να το καταστρέψει.

Αψηφώντας τους Ναζί

Η Μαρλέν Ντίτριχ όμως, ήταν κάτι παραπάνω από μία δυναμική φιγούρα. Ο δημόσιος χαρακτήρας της, σε μεγάλο βαθμό, χτίστηκε με αυτόν τον τρόπο λόγω του ακτιβισμού και των προσπάθειών της να αντιταχθεί στον φασισμό. Τα δύο αυτά αποτελούν ένα διαχρονικό μέρος της κληρονομιάς που άφησε πίσω της.

«Είδε την άνοδο του Τρίτου Ράιχ στην πατρίδα της και δεν μπόρεσε να την αντέξει. Αναστατώθηκε τόσο πολύ από την προδοσία που ένιωσε ότι βίωνε» λέει η Lemay.

Όταν οι Ναζί της ζήτησαν να πρωταγωνιστήσει σε ταινίες προπαγάνδας το 1937 (ο ίδιος ο Χίτλερ τη θαύμαζε), αρνήθηκε. Δύο χρόνια αργότερα, ζήτησε αμερικανική ιθαγένεια. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ντίτριχ ταξίδευε με σκοπό να ψυχαγωγήσει τα συμμαχικά στρατεύματα, ερμηνεύοντας επιτυχίες όπως το «Lili Marlene» που έμεινε στην ιστορία.

Προφανώς δεν αρκέστηκε στη ψυχαγωγία των στρατιωτών και έπειτα ηχογράφησε αντιναζιστικά μηνύματα στα γερμανικά, τα οποία μεταδίδονταν από τα συμμαχικά ραδιόφωνα στα πεδία της μάχης.

Ο εγγονός της, Πίτερ Ρίβα, θυμάται τον καλό της φίλο Ντάνι Τόμας, ο οποίος ήταν μαζί της σε όλα αυτά και τα περιγράφει ως καταστάσεις που η Μαρλέν «πάντα προσπαθούσε να τους σκοτώσει».

Μετά τον πόλεμο η σχέση της Ντίτριχ με το Βερολίνο δεν ήταν ιδιαίτερα καλή. Κατά τη διάρκεια του πρώτου -και τελευταίου- της ταξιδιού στη Γερμανία μετά το τέλος του πολέμου την υποδέχθηκαν με πανό που έγραφαν “Marlene Go Home”. Όμως, δέκα χρόνια μετά το θάνατό της έγινε επίτιμη πολίτης της πόλης στην οποία γεννήθηκε.

Από την ταφή της (1992) έως και σήμερα, παραμένει μία φιγούρα ανθεκτική στο χρόνο, όπως μαρτυρά και η αντοχή του τάφου της μετά από χιλιάδες βανδαλισμούς. Ο εγγονός της δεν θεωρεί τους βανδαλισμούς επιθέσεις αλλά αναγνώριση του σημαντικού ρόλου της femme fatale Μαρλέν.

«Αντιστέκεται ακόμη» αναφέρει.

Με στοιχεία από: Marlene Dietrich: The femme fatale who fought social and sexual oppression