Ρίο 2016: Γκουόρ Μαριάλ, από τη σκλαβιά στη γραμμή εκκίνησης του Μαραθωνίου

Ο 32χρονος μαραθωνοδρόμος από το Νότιο Σουδάν, μπορεί να μην διεκδικεί μετάλλιο στον αγώνα αντοχής που ρίχνει την αυλαία στο αγωνιστικό πρόγραμμα του Ρίο, όμως νιώθει σαν να έχει ήδη κερδίσει το χρυσό κι αυτό γιατί βλέπει να γίνεται πραγματικότητα το μεγάλο του όνειρο, που δεν είναι άλλο από το να εκπροσωπήσει την πατρίδα του στον Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μαριάλ αγωνίζεται στο κορυφαίο αθλητικό ραντεβού του πλανήτη. Ήταν παρών και στο Λονδίνο το 2012, είχε αγωνιστεί όμως ως ανεξάρτητος αθλητής με τα χρώματα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, καθώς η χώρα του,το Νότιο Σουδάν, που μόλις είχε αναγνωριστεί επίσημα ως κράτος, δεν είχε καταφέρει να στείλει ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

«Θα φοράω τα χρώματα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, όμως στην καρδιά μου θα κρατώ τη σημαία του Νοτίου Σουδάν», είχε πει το 2012, όταν του είχε γίνει πρόταση να αγωνιστεί με το Σουδάν, την οποία απέρριψε καθώς θεώρησε πως κάτι τέτοιο θα αποτελούσε προδοσία για την οικογένειά του και για όλους εκείνους που είχαν παλέψει για την ανεξαρτησία του Νοτίου Σουδάν.

Φέτος, στο Ρίο, ο 32χρονος αθλητής όχι μόνο κατάφερε να φορέσει τα χρώματα της χώρας του, αλλά ήταν κι εκείνος που κρατούσε τη σημαία της, στην παρέλαση των αθλητών στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Μαρακανά πριν από 15 μέρες. Έτσι, έγραψε ιστορία καθώς έγινε ο πρώτος σημαιοφόρος του Νοτίου Σουδάν, στην πρώτη παρουσία της χώρας σε Ολυμπιακούς Αγώνες, σε μια αποστολή που αριθμούσε μόλις τρεις αθλητές.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του παραδέχθηκε την τεράστια χαρά που του προκαλεί το γεγονός ότι στο Ρίο θα αγωνιστεί με τα χρώματα της πατρίδας του, λέγοντας πως «πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους για την ελευθερία, στη χώρα που έχουμε τώρα. Γι’ αυτό τρέχω, γι΄ αυτό θέλω να εκπροσωπήσω αυτή τη σημαία».

Ζωή σαν μυθιστόρημα

Η ιστορία της ζωής του μοιάζει με μυθιστόρημα, καθώς είναι γεμάτη, πόνο, δάκρυα, αίμα, βγαλμένη μέσα από τη φρίκη του εμφύλιου πολέμου και της σκλαβιάς, που θυμίζει συνθήκες περασμένων αιώνων.

Ο Γκουόρ Μαριάλ γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό του νοτίου Σουδάν, μιας περιοχής που τότε πάλευε για την ανεξαρτησία της από το Σουδάν και την κεντρική κυβέρνηση του Χαρτούμ. Στη διάρκεια του πολέμου η οικογένεια του Μαριάλ θρήνησε τον χαμό 28 μελών της κι έτσι οι γονείς του αποφάσισαν να φυγαδεύσουν τον γιο τους στο Χαρτούμ, όπου πίστευαν ότι θα είναι πιο ασφαλής, δίπλα σε έναν θείο του.

Το ταξίδι ως το Χαρτούμ, αναφέρει το Reuters, κράτησε τρία χρόνια, στη διάρκεια των οποίων ο Μαριάλ χρειάστηκε να τρέξει πολλές φορές, για να σώσει τη ζωή του. Δύο φορές έπεσε θύμα απαγωγής, ενώ πιάστηκε και αιχμάλωτος από Σουδανούς στρατιώτες που τον ανάγκασαν να ζει ως σκλάβος στην οικογένεια ενός αξιωματικού.

Τελικά κατάφερε να ξεφύγει και να φτάσει στο Χαρτούμ, όπου ένα βράδυ Σουδανοί στρατιώτες εισέβαλαν στο σπίτι του θείου του και τους επιτέθηκαν, αφήνοντας τον νεαρό τότε Μαριάλ αναίσθητο, με διαλυμένο το σαγόνι από το όπλο ενός εκ των στρατιωτών.

Μετά από αυτή την επίθεση, ο Μαριάλ εγκατέλειψε το Σουδάν κι αναζήτησε καταφύγιο στην Αίγυπτο, το 1999, όπου έμεινε ως το 2001 οπότε και αναζήτησε μια καλύτερη τύχη στις ΗΠΑ. Ήταν μόλις 16 ετών κι έτσι αποφάσισε να πάει σχολείο, ενώ υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι δεν θα τρέξει ποτέ ξανά, σε μια προσπάθεια να ξεχάσει τις δραματικές στιγμές που έζησε στην προσπάθειά του να ξεφύγει από την καταδίωξη στρατιωτών, πίσω στην πατρίδα του. Όμως με τη βοήθεια δασκάλων και καθηγητών, που εντόπισαν από την αρχή το ταλέντο του, άφησε πίσω του τα τραύματα του παρελθόντος κι έτσι άρχισε να έχει ξανά αθλητική δραστηριότητα, το τρέξιμο.

Μετ' εμποδίων στο Ρίο

Έτσι έφτασε να έχει παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αρχικά σαν ανεξάρτητος αθλητής το 2012 στο Λονδίνο, και πλέον στο Ρίο εκπροσωπώντας την πατρίδα του. Όμως ακόμη και αυτή η συμμετοχή του ήταν περιπετειώδης....

Στην προσπάθειά του να εξασφαλίσει την πρόκριση για το Ρίο, στον Μαραθώνιο της Οττάβα τον περασμένο Μάιο, ένα όχημα των αγώνων το οποίο ακολουθούσε, πήρε μία λάθος στροφή, με αποτέλεσμα να χάσει τον δρόμο και μαζί το εισιτήριο. Όμως παρενέβη η IAAF κι έτσι ο Μαριάλ έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και την Κυριακή θα εκκινήσει στον Μαραθώνιο του Ρίο με το εθνόσημο του Νοτίου Σουδάν.

«Τώρα θα τρέξω στοn Mαραθώνιο την Κυριακή για την πατρίδα και την οικογένεια μου. Δεν με ενδιαφέρει ο χρόνος και η θέση μου. Μόνο που θα τρέξω με τη σημαία του Νότιου Σουδάν στη φανέλα μου, φθάνει για να νιώθω ευτυχισμένος. Ήδη νιώθω σαν έχω κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο», λέει ο Μαριάλ, ο οποίος επανενώθηκε με την οικογένειά του, μετά τους Αγώνες του Λονδίνου κι έπειτα από παρέμβαση της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών, που κατάφερε να εντοπίσει τους γονείς του. Ο Αφρικανός αθλητής, περιγράφει συγκινημένος τη στιγμή που αντίκρισε ξανά, έπειτα από είκοσι χρόνια τη μητέρα του.

«Ήταν απίστευτο... Η μητέρα μου δεν με αναγνώρισε και με προσπέρασε. Της φώναξα, γύρισε με κοίταξε και μόλις κατάλαβε ποιος είμαι λιποθύμησε από το σοκ. Όταν συνήλθε με άγγιζε συνέχεια και με ρωτούσε αν είμαι στ’ αλήθεια εγώ».

Παράλληλα με τις αθλητικές του δραστηριότητες, σπούδασε χημεία, ενώ με το πέρασμα των χρόνων είδε με χαρά το Νότιο Σουδάν να γίνεται ανεξάρτητο κράτος το 2011 έπειτα από δύο δεκαετίες εμφύλιου σπαραγμού με αμέτρητα θύματα.

Όμως η σχέση ανάμεσα σε Σουδάν και Νότιο Σουδάν παραμένει πάντα εύθραυστη και συχνά γίνονται μάχες ανάμεσα στις στρατιωτικές δυνάμεις των δύο χωρών....