Ρίο 2016: Η ευθανασία ένα αξιοπρεπές μετάλλιο ζωής για την Παραολυμπιoνίκη Μερίκε Βερβόορτ;

Από τότε μέχρι και τις 18 Σεπτεμβρίου 2016 οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο θα καθηλώσουν όσους επιμένουν ότι ο αθλητισμός είναι πανανθρώπινος και συγκινητικός. Όχι με τη γραφική, ανώφελη έννοια του όρου αλλά στην ουσία του. Σε αυτούς του αγώνες η Μερίκε Βερβόορτ θα δώσει την μάχη που ίσως είναι και η τελευταία της ίδιας της ζωής της.

Καθώς θα σφίγγει τους κοιλιακούς μύες της για να δώσει ώθηση στο αγωνιστικό αμαξίδιο της η 37χρονη πρωταθλήτρια από το Βέλγιο θα παλέψει για την πρωτιά όπως έκανε και τέσσερα χρόνια πριν, στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Τότε, η αθλήτρια από το Βέλγιο είχε κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα σπριντ με αναπηρική καρέκλα και το ασημένιο στα 200 μέτρα. Φέτος θα επενδύσει ακόμη μια φορά στα γραμμωμένα χέρια της για να της δώσει τη νίκη και ίσως σημάνει τον επίλογο σε μία ζωή που την πονάει. Μπορεί στο ειδικά διαμορφωμένο αμαξίδιο της πρωταθλήτριας η 37χρονη να κερδίζει, στην καθημερινότητα της όμως μακριά από το ταρτάν, η νίκη την έχει εγκαταλείψει.

“Ο αθλητισμός είναι το μόνο πράγμα που με κρατάει στη ζωή” εξομολογήθηκε η ίδια σε ραδιοφωνική εκπομπή στη χώρα της λίγες ημέρες πριν.

“Έχω αρχίσει να σκέφτομαι την ευθανασία”

“Το Ρίο είναι η τελευταία μου επιθυμία. Εξασκούμαι σκληρά, ακόμη κι αν ταυτόχρονα, μέρα – νύχτα, καταπολεμάω την ασθένειά μου. Ελπίζω να ολοκληρώσω την καριέρα μου πάνω σε ένα βάθρο στο Ρίο” πρόσθεσε στον ραδιοφωνικό σταθμό RTL η γυναίκα που κατέκτησε το 2015 τρεις παγκόσμιους τίτλους στα 100, 200 και 400 μέτρα.

“Oι άνθρωποι με βλέπουν ευτυχισμένη όταν κρατάω στα χέρια μου ένα χρυσό μετάλλιο. Όμως δεν ξέρουν τη σκοτεινή πλευρά. Υπάρχουν στιγμές που υποφέρω απίστευτα, βράδια που κοιμάμαι μόνο δέκα λεπτά αλλά παρ’ όλα αυτά κυνηγάω το χρυσό” είχε πει σε άλλη συνέντευξη της η γυναίκα που καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι όταν ήταν 20 ετών. Τότε η ανίατη εκφυλιστική ασθένεια παρέλυσε τα πόδια ωστόσο δεν της στέρησε τις νίκες που η ίδια χάρισε στον εαυτό της με προπονήσεις, πειθαρχία και δύναμη στα επάνω άκρα και κυρίως το μυαλό της.

“Ελπίζω να αντέξει μέχρι το Ρίο γιατί βλέπω ότι οι κινητικές της δυσκολίες χειροτερεύουν” ανέφερε ένας από τους προπονητές της Μερίκε Βερβόορτ που όμως δεν πτοείται εύκολα. Στο παρελθόν το σώμα της πάλι δεν είχε τις δυνάμεις για να την αναδείξει νικήτρια σε αγώνες στη Λιόν της Γαλλίας και όμως εκείνη επέστρεψε στο ταρτάν που της δίνει νόημα και χαρές γεμάτες μετάλλια. Κανένα ατύχημα δεν μπόρεσε να την καθηλώσει από το να επιστρέψει εκεί που η ίδια βρίσκει νόημα και παραδίδει μαθήματα γενναιότητας και ζωής.

Kαμία επίκληση στο συναίσθημα παρακαλώ

Εάν η Μερίκε Βερβόορτ επιλέξει την ευθανασία για την ίδια είναι κάτι που ο χρόνος θα δείξει. Μόνη προϋπόθεση άλλωστε είναι η συγκατάθεση τριών γιατρών και τα απαραίτητα χαρτιά για να χαρίσει στη ζωή της το φινάλε που η ίδια ορίζει.

Στην πατρίδα της το Βέλγιο η ευθανασία είναι νόμιμη από το 2002 με περίπου 1.400 περιπτώσεις το χρόνο να ακολουθούν αυτή την “έξοδο”. H παγκόσμια πρωταθλήτρια του 2015 ζει τη ζωή της όπως η ίδια θέλει και έτσι θα συνεχίσει.

“Στην κηδεία μου δεν θέλω κάποια τελετή, ούτε καφέ, ούτε κάποιο γλύκισμα. Θέλω απλά ένα ποτήρι σαμπάνιας στα χέρια όσων είναι εκεί και μία σκέψη τους για μένα”.

Τις σκέψεις μας τις έχει ήδη μαζί της είτε οι Παραολυμπιακοί του Ρίο είναι η τελευταία φιέστα της, είτε όχι. Η Μερίκε Βερβόορτ αυτή τη στιγμή προπονείται για να αφήσει τον πόνο πίσω της παρέα με τη σκύλα της, την Ζεν που είναι και η καλύτερη φίλη της. “Eίναι πολύτιμη, όχι μόνο σαν παρουσία αλλά και στην καθημερινότητα μου. Προπονείται μαζί μου, τρέχει, μου τραβάει τις κάλτσες, πιάνει πράγματα από κάτω και ό,τι δεν μπορώ να κάνω η ίδια, εκείνη το καταφέρνει” είχε γράψει η ίδια σε μια ανάρτηση της σε ιστοσελίδα το 2010.

Η προπόνηση της, έξι μέρες την εβδομάδα, είναι σκληρή –όπως το θέλει η ίδια. “Δεν είμαστε εμείς ανάπηροι, ο κόσμος μας είναι” έλεγε σε άλλη συνέντευξη της έξι χρόνια πριν. “Πίστεψε ότι μπορείς” έλεγε κάποια χρόνια πριν.

Πιστεύουμε ότι μπορεί γιατί η κανονικότητα η δική της είναι ίδια με τη δική μας.

Citius, Altius, Fortius

“Μια δυσλειτουργία που εμφανίζεται στα πλαίσια μιας βλάβης δεν είναι η παρέκκλιση από μια κατάσταση που θα θεωρούσαμε ‘φυσιολογική’, αλλά πρέπει να κατανοηθεί σαν ένας τύπος νέας απάντησης του οργανισμού σε μια μεταβολή του περιβάλλοντός του, εσωτερικού ή εξωτερικού" διαπιστώνει ο Zoρζ Κανγκιλέμ, η εμβληματική φιγούρα των μεταπολεμικών γαλλικών γραμμάτων, κορυφαίος ιστορικός και φιλόσοφος των βιο-ατρικών επιστημών ανάμεσα σε άλλα στην περίφημη διατριβή του “Δοκίμιο επί ορισμένων προβλημάτων που αφορούν το κανονικό και το παθολογικό, που έμελλε να αποβεί ένα κείμενο αναφοράς για τη γαλλική φιλοσοφία.

“Είναι μια ευκαιρία σύλληψης της ζωής σαν ατέρμονης δημιουργίας νέων κανόνων” αντιπρότεινε καθιερώνοντας μια νέα αντίληψη ξορκίζοντας την όποια βολική επίκληση στο συναίσθημα, απογυμνώνοντας την αναπηρία από τον οίκτο και τον βολικό θαυμασμό που συνοδεύεται από το στιγματισμό της βλάβης και της αναπηρίας ως κάτι που αφορά άλλους.

“Το Citius, Altius, Fortius (Πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά) προϋποθέτει αξιοπρέπεια...” διάβασα σε ένα σχόλιο στο Facebook για το video της Ελληνικής Παραολυμπιακής Ομάδας 2016.