Αντώνης Συκάρης: Ο άνθρωπος που ανέβασε την ελληνική σημαία στις ψηλότερες κορυφές της γης

«Μετά το Everest και τα 8.848 μέτρα, το Kangchenjunga στα 8.586 μέτρα και το Manaslou στα 8.163 μέτρα, είχα τη χαρά να βρεθώ σε αυτή την κορυφή, το Lhotse και τα 8.516, την τέταρτη υψηλότερη κορυφή, δίπλα στο Έβερεστ στις 14 Μαίου 2019, στις 9:27 το πρωί, όταν είχα τη χαρά και την τύχη να σταθώ δίπλα στην κορυφή και εκεί όπου πετούν τα τζάμπο» επισήμανε ο κ.Συκάρης, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΑΠΕ- ΜΠΕ, "Πρακτορείο 104,9 FM". Εξήγησε δε, πως προσπάθησε να κατακτήσει και την κορυφή του Makalu στα 8.481 μέτρα, την πέμπτη ψηλότερη κορυφή της Γης, αλλά σταμάτησε όμως στα 7.800μ. λόγω έλλειψης ορειβατικών εφοδίων.

«Μια μαγευτική στιγμή, μια ακόμη στιγμή στην ορειβατική μου καριέρα που θα μείνει αλησμόνητη, στιγμή που κάθε φορά που θα σκέφτομαι θα μεταφέρει και πάλι εκεί. Δεν υπάρχει νομίζω τίποτα πιο ωραίο από το να πετύχει κανείς αυτό που ονειρεύεται, να το κάνει πραγματικότητα, είναι όλα αυτά ένα όνειρο πολλών ετών για εμένα, έστω και στην ηλικία μου, μήνυμα και στους μαθητές που δίνουν εξετάσεις αυτή την περίοδο του έτους, να μην εγκαταλείπουν ποτέ τα όνειρά τους, να μένουν σταθεροί σε αυτά, να τα υπηρετούν, τόνισε ο κ.Συκάρης αμα τη επιστροφή του στην Ελλάδα, σχολιάζοντας και την περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων για τις χιλιάδες των νέων.

«Η προσλαμβάνουσα ευτυχία από τη χαρά της εκπλήρωσης των ονείρων είναι κάτι μαγευτικό, όλοι οι άνθρωποι έχουν να κάνουν όνειρα και όλοι οι άνθρωποι μπορούν να τα ικανοποιήσουν», συμπλήρωσε αναφερόμενος στην επιτυχία της νέας αποστολής του στα Ιμαλάϊα ο κ.Συκάρης: «Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι μόνο το "θέλω", το θέλω πρέπει να το υποστηρίξεις ψυχή τε και σώματι με όλες τους τις δυνάμεις» συμπλήρωσε.

Η πορεία μέχρι το επίτευγμα

«Μπορεί να φαίνεται συμπυκνωμένος αυτός ο χρόνος πραγματοποίησης αυτών των τεσσάρων μεγάλων και δύσκολων κορυφών, αλλά προέρχεται από μια εμπειρία 30 και πλέον ετών καθώς σε όλα αυτά τα χρόνια υπηρετώ την ορειβασία ανελλιπώς, κάθε μήνα, κάθε εβδομάδα, ποτέ δεν σταμάτησα να βρίσκομαι είτε στα βουνά της πατρίδας μας είτε σε αυτά των Άλπεων, είτε σε εκείνα των Ιμαλαϊων, ίσως όλη αυτή η συμπυκνωμένη γνώση και εμπειρία να έδωσε σε αυτό το χρονικό διάστημα των δύο περίπου ετών αυτό το αποτέλεσμα των τεσσάρων κορυφών», εξήγησε ο κ.Συκάρης για να προσθέσει πως αυτή η επιτυχία δίνει και την αυτοπεποίθηση «στο να συνεχίσει κανείς και να προχωρήσει και για τις υπόλοιπες κορυφές πάνω από τα 8000 μέτρα». «Όσο και να φαίνεται δύσκολο αυτό υπάρχει σαν όνειρο και από εκεί και πέρα το να συνεχίσεις να προσπαθείς είναι κάτι θαυμάσιο και όταν έρχεται και η επιτυχία αυτό δίνει την αυτοπεποίθηση και αυτή με τη σειρά της δίνει και και νέες επιτυχίες, κάτι που συμβαίνει στη ζωή μας ότι και να κάνουμε», τόνισε.

Πενήντα τρεις ημέρες μέχρι τα 8.516 μέτρα

Το ξεκίνημα ήταν «μια πτήση από την Ελλάδα μέχρι την Ντόχα του Κατάρ, από εκεί μια άλλη πτήση μέχρι το Κατμαντού, τη πρωτεύουσα αυτής της φτωχής χώρας με τον υπέροχο όμως κόσμο που παρά τις ελλείψεις σε πολλά υλικά αγαθά και υποδομές όπως δίκτυα και επικοινωνίες, δεν σταματούν να χαμογελούν καθώς αυτοί οι άνθρωποι έχουν καταλάβει, γνωρίζουν ξέρετε τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο, πως η ευτυχία δεν είναι στην ύλη και στον πλούτο αλλά στα απλά πράγματα και στην απλή ζωή», περιγράφει ο κ.Συκάρης. «Μπαίνουμε λοιπόν σε αυτή τη χώρα που λέγεται Νεπάλ ακολουθούμε ένα δρομολόγιο trekking 12 και πλέον ημερών μέσα σε χωριά και μονοπάτια προκειμένου μετά να φτάσουμε στην κατασκήνωση βάσης του βουνού, το base camp που βρίσκεται 4500 με 5000 μέτρα και από εκεί αρχίζει ένας δεύτερος εγκλιματισμός αφού ο ανθρώπινος οργανισμός δεν μπορεί να ανέβει κατευθείαν ψηλά γιατί θα πάθει είτε εγκεφαλικό, είτε πνευμονικό οίδημα, τις λεγόμενες ασθένειες υψομέτρου», εξηγεί ο κ.Συκάρης που περιγράφει με λεπτομέρεια τις απαιτητικές συνθήκες.

«Το οξυγόνο είναι πολύ περιορισμένο και απαιτείται πολύ μεγάλη συγκέντρωση, προσήλωση και πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια από εκείνη που καταβάλουμε ως ανθρώπινα όντα στο επίπεδο της θάλασσας, είναι χαρακτηριστικό πως στην κορυφή του Έβερεστ το οξυγόνο είναι μειωμένο κατά 82% κάτι που δυσχεραίνει πάρα, μα πάρα πολύ τις κινήσεις και ακόμη περισσότερο το σκαρφάλωμα» συνεχίζει ο κ.Συκάρης που αναφέρει πως μετά τον εγκλιματισμό υπάρχουν σημαντικότατες προκλήσεις σε τέτοιο επίπεδο. «Στη συνέχεια έχεις να στρώσεις τις κατασκηνώσεις σου στο camp 1, το camp 2, το camp 3, το camp 4, μεταφέροντας υλικά τα οποία στη συνέχεια τα θα βρεις στο λεγόμενο final push, την τελική προσπάθεια. Μετά περιμένεις να υπάρξει ένας καλός καιρός, με μια πρόγνωση για τις καιρικές συνθήκες σε ένα διάστημα προς τα τέλη Μαίου και αν είσαι τυχερός και επαληθευτεί αυτή η πρόβλεψη ξεκινά για ένα πενθήμερο της τελικής προσπάθειας διανυχτερεύοντας στις κατασκηνώσεις που είπαμε πως έχουν στηθεί και από εκεί να "χτυπήσεις" όπως λέμε εμείς την κορυφή που ξεπερνά τα 8000 μέτρα», καταλήγει ο κ.Συκάρης περιγράφοντας μια πορεία που τον οδήγησε ένα κορυφαίο επίτευγμα.

Εκεί είχε να αντιμετωπίσει θερμοκρασίες που όπως εξήγησε ήταν της τάξης των 25 με 30 βαθμών υπό το μηδέν, αέρα με ταχύτητα στα 30 χλμ/ώρα «που είναι είναι ένας καλός καιρός, καιρός που σου δίνει τη δυνατότητα να προσπαθήσεις την τελευταία ημέρα από τα 7700 μέτρα για την κορυφή, να πιστέψεις ότι μπορείς να το κάνεις, να έχεις τύχη, να φτάσεις και μετά να επιστρέψεις πίσω μέσα σε ένα υποξικό περιβάλλο, σημείο χωρίς οξυγόνο που δεν μπορεί κανείς εύκολα να περιγράψει αν δεν το έχει βιώσει αφού η έλλειψη οξυγόνου σου προκαλεί ναυτιά, ζαλάδες, ανορεξία, δεν έχεις διάθεση και νιώθες αποδυναμωμένος, εκεί όπου δίνεις μια μάχη με την ίδια σου την ύπαρξη αφού το ένα σου μέρος θέλει την κορυφή, το στόχο, ο άλλος μισός εαυτός σου στέλνει μηνύματα για να σε προστατεύσει και σου λέει 'γύρνα πίσω', ανάλογα με εκείνον που θα υπερισχύσει θα σε οδηγήσει είτε να γυρίσεις πίσω, είτε να φτάσεις στην κορυφή. Εμείς φτάσαμε στην κορυφή, τα 8.516 μέτρα », σημειώνει ο κορυφαίος Έλληνας ορειβάτης.

«Δεν κατακτήσαμε το βουνό αλλά κατακτήσαμε τον ευατό μας, σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει η επιθυμία να κερδίσει τη λογική, πρέπει η ψυχή να κερδίσει το σώμα και την αντικειμενική δυσκολία, είναι η κορυφαία 'συνεδρία ψυχολογική' που μπορεί κανείς να κάνει με τον εαυτό του», καταλήγει ο Αντώνης Συκάρης που ανήκει πλέον σε ένα εκλεκτό κλαμπ «μόλις 41 ατόμων στην ιστορία, από το 1950 μέχρι το 2019» που έχουν πετύχει να κατακτήσουν τόσες κορυφές άνω των οκτώ χιλιάδων μέτρων.

«Στοχεύω με όλη τη σεμνότητα να όσες περισσότερες κορυφές πάνω από τα 8000 από τις 14 που υπάρχουν κάτι εξαιρετικά δύσκολο, θέλω να το κάνω, το έχω στο μυαλό μου και ότι μου δώσουν οι δυνάμεις μου, η τύχη ο Θεός, το κυριότερο είναι η επθυμία που είναι πολύ αυξημένη και ζωντανή» καταλήγει ο κ.Συκάρης ερωτηθείς για τους νέους, κύριους επόμενους στόχους στην ορειβατική καριέρρα του.