Χ. Καραπασιάογλου: Αν θέλουμε αποστρατικοποίηση της Κύπρου γιατί να μην γίνει;

Σε μία κατάμεστη αίθουσα από Τουρκοκύπριους και Ελληνοκύπριους αλληλέγγυους αλλά και παρατηρητές του Ευρωπαϊκού Γραφείου Αντιρρησιών Συνείδησης, ο Χαλίλ δήλωσε κατά την απολογία του: «Οι παππούδες μας, οι μπαμπάδες μας πολέμησαν πριν, εμείς δεν θα κάνουμε το ίδιο λάθος. Το καθήκον μας απέναντι στην πατρίδα μας είναι η ειρήνη». Ο Χαλίλ Καραπασιάογλου μιλά στο CNN Greece για την απόφασή του, τις επιπτώσεις που θα έχει αλλά και για το πώς η στάση των πολιτών θα μπορούσε να συμβάλει στις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού.

Ποιοι λόγοι οδήγησαν στην απόφασή σας να δηλώσετε αντιρρησίας συνείδησης σε μια χώρα που είναι χωρισμένη;

Υπάρχουν δύο λόγοι που με οδήγησαν στη συγκεκριμένη απόφαση. Ο ένας είναι οντολογικός και ο άλλος πολιτικός. Σχετικά με το οντολογικό σκέλος, αφορά το ίδιο το νόημα που αποδίδει κανείς στην ύπαρξή του. Για ποιο λόγο ζει κανείς; Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στην ελευθερία και την ύπαρξη; Με ποιο τρόπο ασκεί το κράτος την ηγεμονία του στην ύπαρξή μου; Ποιος είναι ο ρόλος της στρατικοποίησης στην αποδόμηση; Ο άλλος λόγος είναι πολιτικός. Βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με την ανάγνωση της ιστορίας στις διαφορετικές διαστάσεις της, και συνειδητοποιεί ότι στο μεγαλύτερο σύνολό της η ιστορία αποτελείται από φανταστικές επινοήσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, παρατηρούμε ότι οι πρόγονοί μας συμμετείχαν σε πόλεμο στη βάση ψευδαισθήσεων. Αυτοί είναι οι βασικοί λόγοι.

Ποιες κυρώσεις αντιμετωπίζετε και τι κινδύνους αντιπροσωπεύουν αυτές για το μέλλον σας;

Ο δικαστής αποφάσισε ότι θα πρέπει να πληρώσω 2.000 τουρκικές λίρες. Διαφορετικά αντιμετωπίζω ποινή φυλάκισης 20 ημερών. Δεν πρόκειται να πληρώσω. Η αντίρρηση συνείδησης είναι δικαίωμά μου. Εάν πλήρωνα, θα σήμαινε ότι αποδέχομαι ότι αυτό το δικαίωμα αποτελεί έγκλημα. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να με φυλακίσουν οποιαδήποτε στιγμή. Ως εκ τούτου, δεν γνωρίζω τι πρόκειται να συμβεί.

Θεωρείτε ότι η αποστρατικοποίηση της Κύπρου είναι μια ρεαλιστική προοπτική;

Ναι, είναι. Μέχρι το 2003 κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσαμε να δούμε ο ένας τον άλλο. Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003 σήμανε ότι για πρώτη φορά μπορούσαμε να συναντηθούμε. Τώρα έχουμε 5 ή 6 σημεία από τα οποία μπορούμε να περάσουμε στην άλλη πλευρά. Η ιστορία παίρνει το σχήμα της, σύμφωνα με την αντίστασή μας στην ηγεμονία. Αν αντισταθούμε, αν πραγματικά θέλουμε αποστρατικοποίηση της Κύπρου, αν επιθυμούμε να είμαστε ελεύθεροι, για ποιο λόγο να μη συμβεί;

Πώς μπορεί η στάση των πολιτών να συμβάλει στην επίλυση του Κυπριακού;

Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε ως άνθρωποι που ζούμε σε αυτή τη χώρα. Δεν είμαστε «υποκείμενα», με τη φιλοσοφική έννοια, σε αυτή τη χώρα. Έτσι εκχωρούμε τη δύναμη της βούλησής μας σε αρχηγούς και σε «μητέρες πατρίδες». Για αυτόν τον λόγο, αντιμετωπίζουμε κρίσεις «αντιπροσώπευσης». Ως πρώτο βήμα, χρειάζεται να απαλλαγούμε από αυτού του είδους την ηγεμονία. Στη συνέχεια, θα πρέπει να οικοδομήσουμε αυτόνομους, ανεξάρτητους χώρους ελευθερίας για τον εαυτό μας. Μια τέτοια προσπάθεια θα σημάνει τη δημιουργία μιας νέας «θέλησης» στη χώρα. Δεν χρειάζεται να τους περιμένουμε. Πρέπει να χτίσουμε την παρουσία μας εδώ και τώρα. Η πλειοψηφία των ανθρώπων ζουν αρμονικά. Χρειάζεται να χτίσουμε την αλήθεια μας και την ίδια ώρα την πραγματικότητά μας.