Άντονι Χόπκινς: Ο «Σερ Τόνι» έγινε 79 και είναι πιο ευτυχής από ποτέ

Δευτέρα, 31 Δεκεμβρίου 2018 16:23

Την προτελευταία μέρα του 1937 γεννήθηκε ο Άντονι Χόπκινς, ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του. Θα μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου, μεταξύ άλλων, και για το ρόλο του ως Χάνιμπαλ Λέκτερ στην ταινία «Η Σιωπή των Αμνών», που του χάρισε και ένα Όσκαρ. Ο Άντονι Χόπκινς όμως, είναι πολλά περισσότερα από μερικοί κινηματογραφικοί ρόλοι. Κυρίως είναι ένας σοφός άνθρωπος.

Ο Άντονι Χόπκινς («παρακαλώ να με λέτε Τόνι») γεννήθηκε στο Πορτ Τάλμποτ της Ουαλίας πριν από ακριβώς 79 χρόνια. Στα 79 του, λοιπόν, δείχνει -ή τουλάχιστον δηλώνει- ευτυχέστερος από ποτέ: Δουλεύει επειδή «του αρέσει», είναι χαρούμενος στον τρίτο γάμο του με την επί 15 χρόνια σύντροφό του Στέλλα, γυμνάζεται, ζωγραφίζει και συνθέτει κλασική μουσική. Πάνω απ’ όλα όμως, κάνει κάτι που αγαπάει και αμείβεται εξαιρετικά καλά γι αυτό. Τεράστια καλά. Τόσο καλά που πιστεύεται ότι αυτή τη στιγμή η περιουσία του ανέρχεται στα 160 εκατομμύρια ευρώ. Πάνω-κάτω.

«Η δουλειά είναι το καύσιμό μου»...

...λέει ο ίδιος, αν και στο παρελθόν έχει παραδεχτεί ότι «η υποκριτική είναι απλώς ένα επάγγελμα, το κάνω μόνο για τα χρήματα». Οι αντιφάσεις δεν είναι και τόσο σπάνιες στο χαρακτήρα και τη ζωή του, ούτε και στους ρόλους του άλλωστε: Θεωρείται ένας από τους πιο πολυδιάστατους ηθοποιούς της γενιάς του. Σε αυτή τη φάση της ζωής του, πάντως, διασκεδάζει παίζοντας στον κινηματογράφο και δεν σκοπεύει να σταματήσει. Πρόσφατα έπαιξε τον «βασιλιά Ληρ» στην ομώνυμη ταινία του BBC, και εντυπωσίασε ως πάπας Βενέδικτος, σε μια άλλη για το Netflix. Είχε παίξει το ρόλο του Ληρ και το 1986, στο Εθνικό Θέατρο της Βρετανίας. «Ήμουν μολις 48 τότε, πολύ ανώριμος για το ρόλο, δεν είχα ιδέα πώς να τον παίξω. Τώρα μπορώ και ξέρω», λέει. Οι κριτικοί και το κοινό συμφώνησαν απόλυτα μαζί του.

instagram.com/anthonyhopkins

Ο Χόπκινς συχνά χρησιμοποιεί τις δικές του εμπειρίες για να μπει στο πετσί ενός ρόλου. Γεγονότα που τον σημάδεψαν, καταστάσεις που έζησε: «Προέρχομαι από μια γενιά στην οποία οι άντρες έπρεπε να είναι άντρες. Δεν υπήρχε τίποτα το μαλακό, ευαίσθητο ή συναισθηματικό επάνω μας. Αυτό βέβαια έχει και την πολύ αρνητική του πλευρά, επειδή δεν είμαστε καλοί στο να εισπράττουμε ή να δίνουμε αγάπη. Δεν καταλαβαίνουμε την αγάπη. Όταν πέθανε ο Ρίτσαρντ Μπάρτον, ο αδελφός του ο Γκράχαμ με κάλεσε στο Ντόρτσεστερ, όπου είχαν μαζευτεί όλοι, οι φίλοι του, οι γυναίκες του, οι αδελφές και οι αδελφοί του. Ήμασταν όλοι μεθυσμένοι. Και παρατήρησα ότι όλες οι γυναίκες έπιναν σιωπηλές και σκεπτικές, ενώ όλοι οι άντρες φώναζαν και γελούσαν και έλεγαν «ελάτε, ας πιούμε». Υπάρχει κάτι πολύ ελληνικό σε όλο αυτό. Οι άντρες μαζί, μόνοι τους, σαν αυτούς που χορεύουν συρτάκι. Δεν είναι ομοφιλοφυλία, αλλά είναι κάποιου είδους σεξουαλικότητα, ένα είδος δεσίματος. Αυτό σκέφτηκα εκείνη τη μέρα», λέει.

Όταν παίζει «κακούς» χαρακτήρες, το κάνει σιωπηλά, προκειμένου να δώσει έμφαση στο γεγονός ότι η κακία ταυτίζεται συχνά με τον απόλυτο έλεγχο των πραγμάτων. Την περίπτωση του Ληρ, έδωσε έμφαση σε ένα άλλο του χαρακτηριστικό: «Γελάει με την καταιγίδα, είναι εντελώς παρανοϊκός, αυτό μ’ αρέσει σ’ αυτόν», λέει.

instagram.com/anthonyhopkins

O Χόπκινς κλαίει συχνά...

...ιδιαίτερα όταν μιλάει για τη δουλειά του το παρελθόν του, την ηλικία του. Ο πατέρας του ήταν αρτοποιός, ένας σκληρός, πρακτικός άντρας, γιος αρτοποιού και ο ίδιος. Σε μεγάλη ηλικία άρχισε να πίνει και έγινε απρόβλεπτος, με εκρήξεις θυμού και περιόδους κατάθλιψης. «Στράφηκε εναντίον της μητέρας μου και εναντίον μου. Ήμουν αρκετά μεγάλος για να το αντιμετωπίσω, αλλά με πείραζε. Δεν μιλούσαμε πολύ τα τελευταία χρόνια. Ήταν θυμωμένος με όλα και όλους. Σκεφτόμουν ότι αυτός είναι ένας φριχτός τρόπος να τελειώσεις τη ζωή σου», λέει.

Ο Χόπκινς έχει μια κόρη, την Άμπιγκειλ, από τον πρώτο του γάμο, αλλά δεν έχουν σχέσεις. «Ήταν επιλογή της και τη δέχτηκα. Εγώ λέω στους νέους να ζήσουν τη ζωή τους αι αν οι γονείς τους τούς δυσκολεύουν να φύγουν από αυτούς. Αν οι γονείς σου σε δυσκολεύουν δεν χρειάζεται να τους σκοτώσεις, αλλά μπορείς να φύγεις μακριά τους».

Η καριέρα του ξεκίνησε στο θέατρο, τη δεκαετία του ’50, ως διευθυντής σκηνής. Ο κόσμος του θεάτρου τον μάγευε και σύντομα μεταπήδησε στο Εθνικό. Ήταν ανυπόμονος να πετύχει. Την Τρίτη του εβδομάδα στο θέατρο, πήγε στο σκηνοθέτη κα του είπε: «Λοιπόν, με ποιον πρέπει να κοιμηθώ για να πάρω ένα ρόλο;» Εκείνος αιφνιδιάστηκε, αλλά τον σύστησε στον Λόρενς Ολιβιέ, που του έδωσε ένα μικρό ρόλο. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Παρ’ όλα αυτά, ο ίδιος αντιπαθεί το θέατρο.

instagram.com/anthonyhopkins

Τελευταία φορά που βρέθηκε επί σκηνής ήταν το 1989, όταν έπαιξε «Μαντάμ Μπατερφλάι», στο Λονδίνο «Ένα βράδυ παίζουμε όλη την παράσταση και δεν ακούγεται ούτε μια αντίδραση, γέλιο, χειροκρότημα, τίποτα. Μετά άναψαν τα φώτα και είδαμε ότι όλο το κοινό ήταν Γιαπωνέζοι που δεν κατάλαβαν λέξη. Πήγα στο καμαρίνι μου και κάποιος με ρώτησε αν θέλω τσάι ή καφέ. Θέλω ένα ξυράφι να κόψω τις φλέβες μου, του απάντησα».

Έκοψε το ποτό το 1975...

...και για κάμποσο καιρό μετά προσπαθούσε να ελέγξει τις αντιδράσεις του. Μια μέρα η μητέρα του τον έπιασε και του είπε: «Δεν λειτουργεί. Γίνε ξανά ο μπάσταρδος που είσαι και όλοι ξέρουμε… Είσαι ένα τέρας, όλοι το ξέρουμε και σ’ αγαπάμε γι αυτό». «Είμαι ευτυχής που είμαι αλκοολικός», λέει. «Είναι ένα μεγάλο δώρο, επειδή όπου πάω με ακολουθεί η άβυσσος. Είναι ένας διαρκής τεράστιος θυμός και είναι καύσιμο. Αλλά βέβαια μπορεί και να σε κάνει κομμάτια και να σε σκοτώσει. Κι έτσι, μέσα στα χρόνια έμαθα πώς να γίνω κάποιος που κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους. Δεν έχω εκρήξεις πλέον. Γίνομαι ανυπόμονος, αλλά προσπαθώ να μην κρίνω. Προσπαθώ να ζω και ν’ αφήνω τους άλλους να ζήσουν. Και κάπως έτι ο θυμός γίνεται κίνητρο», λέει.

Πλέον, όταν δεν δουλεύει, ζωγραφίζει ή παίζει πιάνο. Έβγαλε και ένα άλμπουμ με κλασικές συνθέσεις, το Composer, στο οποίο παίζει η Συμφωνική Ορχήστρα της πόλης του Μπέρμινχαμ. Και είχε καλές κριτικές, το Amazon του έδωσε 4 αστέρια. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει με προτροπή της γυναίκας του, όταν εκείνη τον είδε να σχεδιάζει στο περιθώριο των σεναρίων που διάβαζε. Δουλεύει πολύ σκληρά και διαβάζει τους ρόλους του πάνω από 200 φορές, έως ότου μπορέσει να τους απαγγείλει ανάποδα… Κι όσο διαβάζει, φτιάχνει μικρά σχέδια στο περιθώριο που με κάθε ανάγνωση μεγαλώνουν. Σήμερα τα σχέδιά του πωλούνται για χιλιάδες δολάρια, είναι εξπρεσιονιστικά, γεμάτα από έντονα χρώματα «νοτιοαμερικάνικα χρώματα, η Στέλλα είναι Κολομβιανή», εξηγεί ο ίδιος.

instagram.com/anthonyhopkins

Τον ενδιαφέρουν τα αδέσποτα -ο ίδιος και η Στέλλα έχουν μαζέψει πολλά-, αντιπαθεί πολύ τον Τραμπ, δεν ψηφίζει επειδή «δεν εμπιστεύεται κανέναν». «Δεν θα το κάνουμε ποτέ σωστά εμείς οι άνθρωποι. Είμαστε μπερδεμένοι και πολύ νωρίς ακόμα στην εξέλιξή μας. Κοιτάξτε την ιστορία. Στον 20^ο αιώνα 100 εκατομμύρια άνθρωποι νεκροί, πριν από μόλις 80 χρόνια». Την εποχή της κρίσης του κόλπου των Χοίρων ήταν Μαρξιστής. Ο πατέρας του ήταν ανήσυχος, επειδή φοβόταν ότι μια ατομική βόμβα θα έπεφτε στο Λονδίνο. «Μια χαρά είναι αυτό, δεν θα καταλάβετε τίποτα. Εμείς στην Ουαλία θα υποφέρουμε από τα ραδιενεργά κατάλοιπα», του απάντησε.

instagram.com/anthonyhopkins

Ο Χόπκινς καταλαβαίνει ότι όλοι μπορούμε να είμαστε κακοί ή καλοί. Η δόξα και τα χρήματα δεν παίζουν, κατά την άποψή του, μεγάλο ρόλο σε αυτό. «Γνωρίζω νέους ανθρώπους που θέλουν να γίνουν διάσημοι», λέει, «και τους εξηγώ ότι όταν φτάσεις στην κορυφή του δέντρου δεν υπάρχει τίποτα εκεί πάνω. Όλα αυτά είναι βλακείες, ένα ψέμα. Δέξου τη ζωή όπως είναι. Να είσαι ευγνώμων που είσαι ζωντανός. Εγώ σκέφτομαι ότι θα μπορούσα τώρα να είμαι ένας αρτοποιός στο Πορτ Τάλμποτ. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο είμαι εδώ και αυτό δεν κάνει πολύ νόημα. Κοιτάω τον καθρέπτη και λέω στον εαυτό μου: Εντάξει μικρέ, τα καταφέραμε καλά».