Η συγκινητική ιστορία του Χαλίλ: Η Γερμανία, η νέα ζωή στην Ελλάδα και η νοσταλγία για τη Συρία

Ο Χαλίλ είναι ένα νέος 27 ετών. Όμορφος, ψηλός, χαμογελαστός. Κούρδος, γεννημένος στο Αφρίν της Συρίας, ήρθε το 2016 στην Ελλάδα. Αφού πέρασε από την Τουρκία στο Καστελόριζο, μετά στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και την Ειδομένη, προσπάθησε να πάει στον Καναδά να συνεχίσει τις σπουδές του, τον σταμάτησαν όμως με πλαστό διαβατήριο στη Γερμανία, όπου περνούσε τράνζιτ. Έτσι αναγκαστικά έκανε αίτηση και έλαβε άδεια παραμονής, για να μην συλληφθεί.

Αντίθετα από πολλούς συμπατριώτες του -και όχι μόνο- που προσδοκούν την εγκατάσταση στη Γερμανία, για τον Χαλίλ η προοπτική αυτή ήταν ένας εφιάλτης.

«Μου είχαν πει τα ξαδέρφια μου για τη ζωή εκεί. Δεν ήθελα με τίποτα να πάω. Και είχαν δίκιο. Οι περισσότεροι Γερμανοί είναι ψυχροί και αδιάφοροι, κοινωνική ζωή μηδέν. Για να συναντήσεις κάποιον πρέπει να το κανονίσετε μέρες πριν, και να ξαναμιλήσετε να το επιβεβαιώσετε. Αυθορμητισμός δεν υπάρχει. Εδώ στην Ελλάδα η κουλτούρα των ανθρώπων είναι πιο κοντά με τη Συρία. Σηκώνεις το τηλέφωνο και λες σε ένα φίλο σου "πάμε για καφέ" και πάτε», περιγράφει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Μετά από έναν χρόνο στη Στουτγκάρδη αποφάσισε να γυρίσει στην Ελλάδα. Οργάνωσε τη ζωή του, έπιασε δουλειά ως μεταφραστής, νοίκιασε διαμέρισμα στην Αθήνα. Εδώ έχει πολλούς φίλους.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

«Η ενσωμάτωση είναι απλούστερη, μοιάζουμε σαν λαοί πιο πολύ», εξηγεί ο Χαλίλ. Την Κάγια την είχε ήδη γνωρίσει όταν πρωτοήρθε στην Αθήνα. Μετά ξανασυναντήθηκαν στη Γερμανία, εκείνη έμενε στη Φρανκφούρτη. Πέρσι ήρθε και η Κάγια στην Αθήνα με υποτροφία στο πανεπιστήμιο.

Οι γονείς του με τις τρεις αδερφές του μένουν πια στο Χαλέπι, έχοντας χάσει τα πάντα μετά την τουρκική εισβολή στο Αφρίν. Ζούσαν μια καλή ζωή με τα κτήματά τους, τα πρόβατά τους και ο πατέρας του είχε ένα μεγάλο μηχανουργείο. Τώρα, τους συντηρεί ο Χαλίλ στέλνοντάς τους χρήματα.

Αφρίν: Πώς δρομολογήθηκε η πτώση του - τι λέει ο φωτογράφος που κατέγραψε το πλιάτσικο

Παράλληλα, ο Χαλίλ ονειρεύεται να συνεχίσει τις σπουδές του ως μηχανικός συγκολλήσεων, που διακόπηκαν λόγω πολέμου. Μαθαίνει ελληνικά για να δώσει εξετάσεις, είναι όμως δύσκολη γλώσσα, τόσο διαφορετική, εκμυστηρεύεται. Έκανε αίτηση για υποτροφία σε ιδιωτικό αμερικάνικο πανεπιστήμιο στην Αθήνα, καθότι μιλάει αγγλικά, αλλά δεν τον πήραν.

Δεν το βάζει κάτω, όμως και συνεχίζει.

Με το βλέμμα πάντα στη Συρία...

Έχει κρατήσει ένα χαρτονόμισμα εκατό Συριακών λιρών του, το οποίο το δάνεισε στην έκθεση Outcast Europe, που παρουσιάζεται αυτές τις ημέρες στο Μπάγκειο στην Ομόνοια.

Η αξία του ήταν περίπου ένα ευρώ όταν έφυγε. Τώρα, κάπου στα δεκαπέντε λεπτά. Το έχει κυρίως σαν αναμνηστικό, αλλά επίσης, επειδή θέλει να συνεχίσει να πιστεύει ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψει στη Συρία.

«Η αλήθεια είναι πως μόνο στη Συρία νιώθω ότι ανήκω, είναι το μόνο μέρος που αισθάνομαι Κούρδος. Από εκεί προέρχομαι, έχω ανθρώπους που μιλούν τη γλώσσα μου. Φτιάχνω τη ζωή μου στην Αθήνα, όμως πάντα ένα μέρος μου θα κοιτάει στη Συρία. Θέλω να γυρίσω κάποτε, όμως φοβάμαι πως αυτό θα αργήσει. Θα πάρει πολύ καιρό να ανοικοδομηθεί η Συρία», αναφέρει.